Ken je dat gevoel? Dat de wereld even mag stoppen met draaien, dat je in bed wilt gaan liggen met de deken over je hoofd. Dat je wilt slapen, minstens een week lang. Of misschien wel een paar jaar. Dat niets je meer aan het lachen krijgt, alleen maar aan het huilen. Ieder woord, iedere gedachte kan de aanleiding zijn om in tranen uit te barsten.
Dat is precies hoe ik me vandaag voel. Ik kan er mijn vinger niet op leggen wat precies de reden was, maar ik werd vanochtend wakker met het gevoel dat ik vandaag even over wilde slaan. Er was niks bijzonders aan de hand vandaag, ik hoefde nergens heen, niets te doen... Maar toch. Als het van mezelf had gemogen, had ik in mijn bed blijven liggen. Diep onder de dekens, met de gordijnen dicht en de lampen uit.
Gister had ik ook al een klein dipje, maar toen heb ik mezelf toch uit bed gesleept en er het beste van gemaakt. Vandaag lukte dat niet. Het uit-bed-sleep gedeelte ging nog wel, maar de hele dag is dat nare gevoel blijven hangen. De ene huilbui volgde de ander op, niemand kon iets goed doen en alles was aanleiding voor groot verdriet en/of grote woede.
Gelukkig is er iets moois aan dagen als deze: Ze gaan weer voorbij, net als alle andere dagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten