Er is iets wat me al een tijdje opvalt, maar ik heb nog nooit de moeite genomen om er een blogje over te schrijven. Nu doe ik dat tóch. Het zit me namelijk tot híér. *zwaait met handen hoog boven hoofd*
Ik ben opgegroeid met dieren. Al vanaf mijn geboorte zijn we nooit lang huisdierloos geweest. Een konijn, cavia's, een hondje en hamsters: Ze zijn allemaal voorbij gekomen. En van jongs af aan is mij die verantwoordelijkheid bijgebracht: Een dier is een levend wezen. Als je een dier neemt, neem je die voor de rest van zijn/haar leven. Die dump je niet bij de eerste de beste tegenslag, of als het toch niet helemaal is wat je ervan verwacht had. Met een ziek dier ga je naar de dierenarts, of het nou een dwerghamster of een Sint Bernard hond is. Klein of groot maakt niet uit, een dier heeft gevoel en jíj, als eigenaar, bent verantwoordelijk voor zijn welzijn.
Deze opvatting schijnt tegenwoordig erg zeldzaam te zijn. Ik zie de laatste tijd zó veel mensen die bedenken: Ik wil een hond! En diezelfde week er nog één van marktplaats halen. Vervolgens hebben ze torenhoge dierenartskosten, omdat het beestje van een broodfokker vandaan komt en 9 van de 10 keer gewoon niet gezond is. Na een paar maanden is het beestje 'toch niet wat ze ervan verwachtten,' is er 'geen tijd meer voor,' of wordt het beestje om een andere reden weer gedumpt. Moet je een hond zindelijk maken?! Uitlaten? Kun je hem niet de hele dag opsluiten in de bench omdat hij anders in de weg loopt? Oh... Tsja, dat wisten we niet, dan dumpen we hem maar. Moet je een hamsterkooi verschonen? Moet een cavia af en toe zijn kooi uit voor wat aandacht? Ja, da-hag. Op marktplaats ermee.
Ik word kotsmisselijk van dat soort mensen. Toen wij een hondje namen, hebben we meer dan een jaar op de wachtlijst gestaan bij een hobbyfokker. Het teefje was nog niet eens drachtig toen wij ons al aanmeldden. En zelfs dáár ging nog een zoektocht aan vooraf, want we wilden zeker weten dat we kozen voor een ras dat geschikt was voor ons en onze levensstijl. We hebben een fokker gekozen waar we goede verhalen over hoorden, en waar we zelf ook een goed gevoel bij hadden. Deze fokker wist alles van haar beestjes, en toen de pups eenmaal geboren werden kon ze ons al na een paar weken vertellen welk ukkie het beste bij ons zou passen. We hadden immers aangegeven dat we een rustig hondje wilden. En inderdaad: We hebben bijna 12 jaar plezier gehad van onze Dayna.
Helaas schijnen wij één van de weinigen te zijn die er zo over denken. Steeds meer dieren worden afgedankt via marktplaats, naar het asiel gebracht of - nóg makkelijker - gewoon gedumpt in het bos of vrijgelaten in het park. Laatst op marktplaats stond er serieus één of andere malloot die een hamster wilde ruilen voor een cavia. Het sneue is, dat deze 'dumpers' vaak binnen no time weer een ander dier hebben. Om weer net zo hard te lozen als dat het óók niet is. Het is triest, zeer triest.
maandag 24 september 2012
woensdag 19 september 2012
Postcrossing
Afgelopen maandag vroeg ik me op Facebook af, of Postcrossing wat voor mij zou zijn. Ik had er al meerdere keren over gelezen. Het idee om post van over heel de wereld te ontvangen, leek me super leuk! Zeker nu ik veel thuis zit, word ik altijd vrolijk van kaartjes.
Nadat meerdere FB-vriendjes zeiden dat ze het écht wat voor mij vonden, heb ik besloten me aan te melden.
De eerste avond trok ik meteen twee adressen, vol spanning waar mijn eerste twee kaartjes naartoe zouden gaan. Bij de eerste dacht ik 'mwah': Kaartje numero uno zou gaan naar Duitsland. Niet zo exotisch als ik me had voorgesteld. Met deze man had ik weinig gemeenschappelijke interesses, en hij wilde eigenlijk het liefst gewoon een 'standaard' ansichtkaart met typisch Hollandse dingen erop. Saai, zeker omdat ik net zulke leuke, fleurige en grappige kaarten gevonden had! Ik besloot een beetje dwars te zijn en een kaart te sturen van een grote zee, waar enkel de vlag van Nederland nog bovenuit stak. 'Greetings from Holland!' stond erop, met daaronder klein: 'Anno 2020.' Het is nog verdomd lastig om een kaart vol te schrijven aan iemand met wie je totaal geen gemeenschappelijke interesses heb! Dus blaatte ik een end weg over hoe leuk ik het vond dat dit mijn eerste Postcrossing-kaart was. En wanneer je iets groter schrijft dan normaal, is die kaart zo vol!
Toen die klaar was, drukte ik opnieuw op de knop om een adres te krijgen. Nu werd ik al iets enthousiaster. Kaart nummer 2 ging naar een meisje uit Rusland, van ongeveer mijn leeftijd. Een meisje met de droom om model te worden, die graag even haar foto's liet zien. Ik was een beetje sceptisch, maar de foto's waren prachtig en het meisje zelf kwam in haar profiel heel leuk over. Binnen no-time was de kaart die ik aan haar schreef, vol. Beide kaarten gingen dinsdag meteen op de post.
Gisteravond besloot ik nog een adres te trekken. Mijn moeder had een tas tevoorschijn getoverd waar nog een hoop leuke ansichtkaarten uit kwamen, dus het maakte niet zoveel uit dat mijn bestelling van FunnyCard nog niet binnen was.
Er kwam een adres uit Wit-Rusland tevoorschijn. Aan de username te zien was het een meisje van 14. Ik klikte door naar haar profiel om wat meer over haar te weten te komen, maar... Niks. Fijn. Wat moet je schrijven aan iemand waar je werkelijk NIETS van weet?! Gelukkig stond haar naam dan nog bij het adres, anders had ik d'r aan moeten spreken met haar nickname. Ik besloot voor dezelfde tactiek te gaan als bij de Duitse man waar ik weinig mee had; een eind weg schrijven over koetjes en kalfjes. Ik koos een grappige Boomerang-kaart van een roze indiaantje uit. Ik heb al gemerkt dat ik een bitch ben wat dat betreft: Als iemand geen moeite in z'n profiel steekt, steek ik er geen moeite in om een speciale kaart voor hen uit te zoeken.
Ik had de smaak nu wel te pakken en besloot een vierde adres op te vragen. Dit was een makkie; er stond weinig in het profiel van deze Poolse, maar wát erin stond, daar kon ik wel wat mee. Tevens schreef ze dat ze álle postkaarten leuk vond, dus koos ik er eentje uit die ik ook leuk zou vinden: Een cupcake. Ze woonde in een plaats waar ik ooit met school heen zou gaan voor een uitwisselingsproject, maar omdat ik naar een ander niveau ging, is dat niet doorgegaan. Ik wist dus wel het één en ander over haar woonplaats, wat ik haar enthousiast vertelde. Kaart versierd met kleurtjes en stickertjes, en ook die was klaar.
Deze twee kaarten waren net op de post, toen ik dacht: Waarom ook niet?! Je mag, als beginnende Postcrosser, maximaal 5 kaarten tegelijk sturen. Enthousiast vroeg ik ook adres nummer 5 op. Een jongedame uit Oekraïne, wiens profiel me helemaal enthousiast maakte. Er stond een heel verhaal over haar, haar hobbies, wat voor kaarten ze graag krijgt. Gelukkig had ik één kaart liggen waar bijna al haar wensen in naar voren kwamen: Een surfende koe! De kaart was te klein voor alles wat ik erop wilde zetten, en omdat ik er per sé nog stickers bij wilde plakken (want daar hield ze van), hoop ik dat het postkantoor nog een plek vindt waar ze kunnen stempelen :-P
Nu is het wachten geblazen, tot mijn eerste kaart arriveert. Iedere kaart heeft een registratiecode, en zodra de ontvanger deze invoert op de site van Postcrossing, kan ik weer een nieuwe kaart versturen. Zodra mijn eerste kaart is aangekomen, zal mijn adres ook in de grote adressen-bak terecht komen. Een andere Postcrosser zal dan mijn adres krijgen, en hopelijk krijg ik dan snel een leuk kaartje terug! Ik hou jullie op de hoogte!
Nadat meerdere FB-vriendjes zeiden dat ze het écht wat voor mij vonden, heb ik besloten me aan te melden.
De eerste avond trok ik meteen twee adressen, vol spanning waar mijn eerste twee kaartjes naartoe zouden gaan. Bij de eerste dacht ik 'mwah': Kaartje numero uno zou gaan naar Duitsland. Niet zo exotisch als ik me had voorgesteld. Met deze man had ik weinig gemeenschappelijke interesses, en hij wilde eigenlijk het liefst gewoon een 'standaard' ansichtkaart met typisch Hollandse dingen erop. Saai, zeker omdat ik net zulke leuke, fleurige en grappige kaarten gevonden had! Ik besloot een beetje dwars te zijn en een kaart te sturen van een grote zee, waar enkel de vlag van Nederland nog bovenuit stak. 'Greetings from Holland!' stond erop, met daaronder klein: 'Anno 2020.' Het is nog verdomd lastig om een kaart vol te schrijven aan iemand met wie je totaal geen gemeenschappelijke interesses heb! Dus blaatte ik een end weg over hoe leuk ik het vond dat dit mijn eerste Postcrossing-kaart was. En wanneer je iets groter schrijft dan normaal, is die kaart zo vol!
Toen die klaar was, drukte ik opnieuw op de knop om een adres te krijgen. Nu werd ik al iets enthousiaster. Kaart nummer 2 ging naar een meisje uit Rusland, van ongeveer mijn leeftijd. Een meisje met de droom om model te worden, die graag even haar foto's liet zien. Ik was een beetje sceptisch, maar de foto's waren prachtig en het meisje zelf kwam in haar profiel heel leuk over. Binnen no-time was de kaart die ik aan haar schreef, vol. Beide kaarten gingen dinsdag meteen op de post.
Gisteravond besloot ik nog een adres te trekken. Mijn moeder had een tas tevoorschijn getoverd waar nog een hoop leuke ansichtkaarten uit kwamen, dus het maakte niet zoveel uit dat mijn bestelling van FunnyCard nog niet binnen was.
Er kwam een adres uit Wit-Rusland tevoorschijn. Aan de username te zien was het een meisje van 14. Ik klikte door naar haar profiel om wat meer over haar te weten te komen, maar... Niks. Fijn. Wat moet je schrijven aan iemand waar je werkelijk NIETS van weet?! Gelukkig stond haar naam dan nog bij het adres, anders had ik d'r aan moeten spreken met haar nickname. Ik besloot voor dezelfde tactiek te gaan als bij de Duitse man waar ik weinig mee had; een eind weg schrijven over koetjes en kalfjes. Ik koos een grappige Boomerang-kaart van een roze indiaantje uit. Ik heb al gemerkt dat ik een bitch ben wat dat betreft: Als iemand geen moeite in z'n profiel steekt, steek ik er geen moeite in om een speciale kaart voor hen uit te zoeken.
Ik had de smaak nu wel te pakken en besloot een vierde adres op te vragen. Dit was een makkie; er stond weinig in het profiel van deze Poolse, maar wát erin stond, daar kon ik wel wat mee. Tevens schreef ze dat ze álle postkaarten leuk vond, dus koos ik er eentje uit die ik ook leuk zou vinden: Een cupcake. Ze woonde in een plaats waar ik ooit met school heen zou gaan voor een uitwisselingsproject, maar omdat ik naar een ander niveau ging, is dat niet doorgegaan. Ik wist dus wel het één en ander over haar woonplaats, wat ik haar enthousiast vertelde. Kaart versierd met kleurtjes en stickertjes, en ook die was klaar.
Deze twee kaarten waren net op de post, toen ik dacht: Waarom ook niet?! Je mag, als beginnende Postcrosser, maximaal 5 kaarten tegelijk sturen. Enthousiast vroeg ik ook adres nummer 5 op. Een jongedame uit Oekraïne, wiens profiel me helemaal enthousiast maakte. Er stond een heel verhaal over haar, haar hobbies, wat voor kaarten ze graag krijgt. Gelukkig had ik één kaart liggen waar bijna al haar wensen in naar voren kwamen: Een surfende koe! De kaart was te klein voor alles wat ik erop wilde zetten, en omdat ik er per sé nog stickers bij wilde plakken (want daar hield ze van), hoop ik dat het postkantoor nog een plek vindt waar ze kunnen stempelen :-P
Nu is het wachten geblazen, tot mijn eerste kaart arriveert. Iedere kaart heeft een registratiecode, en zodra de ontvanger deze invoert op de site van Postcrossing, kan ik weer een nieuwe kaart versturen. Zodra mijn eerste kaart is aangekomen, zal mijn adres ook in de grote adressen-bak terecht komen. Een andere Postcrosser zal dan mijn adres krijgen, en hopelijk krijg ik dan snel een leuk kaartje terug! Ik hou jullie op de hoogte!
maandag 17 september 2012
The Truth About Love
Morgen komt het nieuwe album van Pink, 'The truth about love,' uit. Alle nummers staan al op Spotify, dus ik besloot het album te onderwerpen aan een review.
1. All we all we are
Dit nummer is niet helemaal mijn ding, vooral het intro vind ik nogal hoofdpijn-opwekkend. Valt voor mij een beetje in dezelfde categorie van als Pinks 'There you go,' wat ik ook geen fijn nummer vind.
2. (Blow me) One last kiss
Deze kende ik al, aangezien het de eerste single van dit album is. Lekker nummer, wel mijn stijl. Je moet wel de explicit version hebben, want de stiltes in de gecensureerde versie worden nogal irritant.
3. Try
De tweede single van dit album. Ook wel mijn ding, vrij rustig, mooie tekst. Relaxte muziek om naar te luisteren. Één ding waar ik me aan erger bij dit nummer: Het rijmschema is soms een beetje, euhm, apart. Rihanna-style, zou ik willen zeggen, want die presteert het ook om woorden die absoluut níét op elkaar rijmen, te laten rijmen door haar belabberde uitspraak. Gelukkig is de uitspraak van Pink minder plat, maar daardoor valt het misschien wel extra op.
4. Just give me a reason
Mooi! Goede tekst, herkenbaar melodietje (oh-oh!), en krijgt in het refrein ook wel een fijne beat, wat het niet te zoetsappig maakt. Er zitten mooie tweestemmige stukjes in, waar ik persoonlijk erg van hou. Degene met wie ze dit nummer zingt (Nate Ruess) is voor mij totaal onbekend, maar z'n stem klinkt wel lekker.
5. True love
Ho, ik verwachtte een zoet, rustig nummer bij deze titel. Niet dus. Featuring Lily Allen, wiens stem je er inderdaad meteen uitpikt. Het is niet helemaal mijn nummer, geloof ik. Het refrein is leuk, maar de coupletten zijn wat chaotisch.
6. How come you're not here
Als je 'm niet te hard zet, is dit wel een lekker nummer. Draai aan je volumeknop en het wordt al snel te schreeuwerig, wat me tot nu toe überhaupt wel opvalt bij dit album. De effecten/vervorming van haar stem gaat me bij dit nummer enigszins op de zenuwen werken. Haar stem op zichzelf is goed, maar de muziek vind ik een beetje too much.
7. Slut like you
Ik had al weinig van het nummer verwacht, puur naar aanleiding van de titel. En inderdaad, het is net zo'n rotnummer als ik al vermoedde... Jammer. Ben benieuwd wat er van over blijft, als hij gecensureerd wordt! Ik zet het nummer maar snel door.
8. The truth about love
Hoge verwachtingen, aangezien het hele album naar dit nummer genoemd is. Eerste indruk: Weer die irritante stemvervorming! Verder luistert 'ie wel lekker weg, maar het is geen nummer wat ik bij mijn favorieten zou zetten. Na dit nummer een paar keer voorbij te horen komen, ben je er wel klaar mee.
9. Beam me up
Deze vind ik mooi! Eindelijk weer even een rustig nummer zonder mechanisch stemmetje. Helemaal mijn ding. Rustige muziek, niet teveel opdringerige instrumenten, vooral erg 'klein' allemaal. Tot nu toe wel de mooiste van heel dit album, maar ik moet er nog een aantal!
10. Walk of shame
Ik ben echt niet alleen maar van de rustige nummers. Deze vind ik namelijk ook leuk! Klinkt wel lekker, refrein blijft in je hoofd hangen.
11. Here comes the weekend
Best een lekker nummer, tegen mijn verwachting in. Toen ik las dat het met Eminem was, verwachtte ik toch iets anders. Je kan het refrein bijna meteen meezingen, maar erg diepgaand is het nummer niet ;-)
12. Where did the beat go?
Deze klinkt wel goed, lijkt ook een beetje op 'There you go,' maar deze vind ik beter. Er zitten mooie ad libs in, daar hou ik altijd wel van, mits het met mate is. En dat is hier het geval.
13. The great escape
De titel deed me denken aan het liedje van Ilse DeLange, maar dit is iets heel anders. Ik vind 'm mooi, weer een rustig nummer. Zo hoor je haar mooie stem veel beter dan in die schreeuwerige liedjes. De muziek vind ik ook erg mooi.
14. My signature move
Fijn nummer, niet te druk/heftig maar ook niet te rustig/zoetsappig. Lekker afwisselend, het refrein is wat pittiger dan het couplet. Als je de tekst weet, zingt 'ie ook best lekker mee volgens mij. In ieder geval als je alleen thuis bent en het volume hoog zet :-)
15. Is this thing on?
Dit is wel mijn ding. Ik was bang dat het album te 'heftig' zou zijn, maar er staan ook wat mooie, rustige nummers op. Dit is er één van. Er zit een lekker ritme in, wat in je hoofd blijft hangen.
16. Run
Weer een mooie, gelukkig! Vrij kalm nummer, persoonlijk vind ik de tekst ook mooi. Beetje zoetsappig, dat wel, maar ze kan het hebben. Het nummer heeft een goede opbouw, een mooie kleine bridge en dan weer voluit. Top!
17. Good old days
Like! Like! Hè, wat ben ik blij, het album eindigt ook nog eens met een lekker nummer. Vrolijk!
Al met al, een paar duidelijke favorieten. Het is het zeker waard om dit album eens te beluisteren!
1. All we all we are
Dit nummer is niet helemaal mijn ding, vooral het intro vind ik nogal hoofdpijn-opwekkend. Valt voor mij een beetje in dezelfde categorie van als Pinks 'There you go,' wat ik ook geen fijn nummer vind.
2. (Blow me) One last kiss
Deze kende ik al, aangezien het de eerste single van dit album is. Lekker nummer, wel mijn stijl. Je moet wel de explicit version hebben, want de stiltes in de gecensureerde versie worden nogal irritant.
3. Try
De tweede single van dit album. Ook wel mijn ding, vrij rustig, mooie tekst. Relaxte muziek om naar te luisteren. Één ding waar ik me aan erger bij dit nummer: Het rijmschema is soms een beetje, euhm, apart. Rihanna-style, zou ik willen zeggen, want die presteert het ook om woorden die absoluut níét op elkaar rijmen, te laten rijmen door haar belabberde uitspraak. Gelukkig is de uitspraak van Pink minder plat, maar daardoor valt het misschien wel extra op.
4. Just give me a reason
Mooi! Goede tekst, herkenbaar melodietje (oh-oh!), en krijgt in het refrein ook wel een fijne beat, wat het niet te zoetsappig maakt. Er zitten mooie tweestemmige stukjes in, waar ik persoonlijk erg van hou. Degene met wie ze dit nummer zingt (Nate Ruess) is voor mij totaal onbekend, maar z'n stem klinkt wel lekker.
5. True love
Ho, ik verwachtte een zoet, rustig nummer bij deze titel. Niet dus. Featuring Lily Allen, wiens stem je er inderdaad meteen uitpikt. Het is niet helemaal mijn nummer, geloof ik. Het refrein is leuk, maar de coupletten zijn wat chaotisch.
6. How come you're not here
Als je 'm niet te hard zet, is dit wel een lekker nummer. Draai aan je volumeknop en het wordt al snel te schreeuwerig, wat me tot nu toe überhaupt wel opvalt bij dit album. De effecten/vervorming van haar stem gaat me bij dit nummer enigszins op de zenuwen werken. Haar stem op zichzelf is goed, maar de muziek vind ik een beetje too much.
7. Slut like you
Ik had al weinig van het nummer verwacht, puur naar aanleiding van de titel. En inderdaad, het is net zo'n rotnummer als ik al vermoedde... Jammer. Ben benieuwd wat er van over blijft, als hij gecensureerd wordt! Ik zet het nummer maar snel door.
8. The truth about love
Hoge verwachtingen, aangezien het hele album naar dit nummer genoemd is. Eerste indruk: Weer die irritante stemvervorming! Verder luistert 'ie wel lekker weg, maar het is geen nummer wat ik bij mijn favorieten zou zetten. Na dit nummer een paar keer voorbij te horen komen, ben je er wel klaar mee.
9. Beam me up
Deze vind ik mooi! Eindelijk weer even een rustig nummer zonder mechanisch stemmetje. Helemaal mijn ding. Rustige muziek, niet teveel opdringerige instrumenten, vooral erg 'klein' allemaal. Tot nu toe wel de mooiste van heel dit album, maar ik moet er nog een aantal!
10. Walk of shame
Ik ben echt niet alleen maar van de rustige nummers. Deze vind ik namelijk ook leuk! Klinkt wel lekker, refrein blijft in je hoofd hangen.
11. Here comes the weekend
Best een lekker nummer, tegen mijn verwachting in. Toen ik las dat het met Eminem was, verwachtte ik toch iets anders. Je kan het refrein bijna meteen meezingen, maar erg diepgaand is het nummer niet ;-)
12. Where did the beat go?
Deze klinkt wel goed, lijkt ook een beetje op 'There you go,' maar deze vind ik beter. Er zitten mooie ad libs in, daar hou ik altijd wel van, mits het met mate is. En dat is hier het geval.
13. The great escape
De titel deed me denken aan het liedje van Ilse DeLange, maar dit is iets heel anders. Ik vind 'm mooi, weer een rustig nummer. Zo hoor je haar mooie stem veel beter dan in die schreeuwerige liedjes. De muziek vind ik ook erg mooi.
14. My signature move
Fijn nummer, niet te druk/heftig maar ook niet te rustig/zoetsappig. Lekker afwisselend, het refrein is wat pittiger dan het couplet. Als je de tekst weet, zingt 'ie ook best lekker mee volgens mij. In ieder geval als je alleen thuis bent en het volume hoog zet :-)
15. Is this thing on?
Dit is wel mijn ding. Ik was bang dat het album te 'heftig' zou zijn, maar er staan ook wat mooie, rustige nummers op. Dit is er één van. Er zit een lekker ritme in, wat in je hoofd blijft hangen.
16. Run
Weer een mooie, gelukkig! Vrij kalm nummer, persoonlijk vind ik de tekst ook mooi. Beetje zoetsappig, dat wel, maar ze kan het hebben. Het nummer heeft een goede opbouw, een mooie kleine bridge en dan weer voluit. Top!
17. Good old days
Like! Like! Hè, wat ben ik blij, het album eindigt ook nog eens met een lekker nummer. Vrolijk!
Al met al, een paar duidelijke favorieten. Het is het zeker waard om dit album eens te beluisteren!
woensdag 12 september 2012
Samen
Storm raast
Regen tikt
Hard tegen de ramen
Donder brult
Angst verdwijnt
Want jij en ik zijn samen
dinsdag 4 september 2012
Update!
Na ruim een maand zelf geen blogjes geplaatst te hebben, op één quote na, ben ik nu zelf weer eens achter de laptop gekropen om mijn blog te updaten. Alle credits voor de afgelopen maand gaan naar mijn lieve Miekie, die in augustus nog een paar blogs voor me heeft geplaatst.
Allereerst heb ik een nieuwe layout gemaakt, ik hoor graag wat jullie ervan vinden. Ik ben zelf niet helemáál tevreden, dus kijk niet raar op als er binnenkort ineens weer wat anders op staat :-)
Verder weet ik nog niet in hoeverre ik de komende tijd kan bloggen. Mijn gezondheid laat het - helaas - nog steeds afweten. Als ik niet op bed lig met buikpijn, heb ik wel last van mijn gewrichten waardoor ik niet achter de laptop kan zitten. Ik heb wel een iPad, maar helaas is daarvoor geen Blogger-app. Ook via desite kan ik niet updaten, omdat mijn iPad de editor die Blogger gebruikt niet ondersteunt :-( Mocht iemand de gouden tip hebben hoor ik het graag, want als het via de iPad kon zou ik veel meer bloggen, hihi!
Dan maak ik maar meteen gebruik van de gelegenheid om één van mijn nieuwe favoriete liedjes te delen met jullie!
En voor wie zich door dit liedje zorgen maakt: Miek en ik zijn nog steeds helemaal happy together hoor ;-) Inmiddels al bijna anderhalf jaar!
Allereerst heb ik een nieuwe layout gemaakt, ik hoor graag wat jullie ervan vinden. Ik ben zelf niet helemáál tevreden, dus kijk niet raar op als er binnenkort ineens weer wat anders op staat :-)
Verder weet ik nog niet in hoeverre ik de komende tijd kan bloggen. Mijn gezondheid laat het - helaas - nog steeds afweten. Als ik niet op bed lig met buikpijn, heb ik wel last van mijn gewrichten waardoor ik niet achter de laptop kan zitten. Ik heb wel een iPad, maar helaas is daarvoor geen Blogger-app. Ook via desite kan ik niet updaten, omdat mijn iPad de editor die Blogger gebruikt niet ondersteunt :-( Mocht iemand de gouden tip hebben hoor ik het graag, want als het via de iPad kon zou ik veel meer bloggen, hihi!
Dan maak ik maar meteen gebruik van de gelegenheid om één van mijn nieuwe favoriete liedjes te delen met jullie!
En voor wie zich door dit liedje zorgen maakt: Miek en ik zijn nog steeds helemaal happy together hoor ;-) Inmiddels al bijna anderhalf jaar!
zaterdag 18 augustus 2012
Gay in de Kerk
Door Miek is Uniek!
Afgelopen zaterdag, Kerstavond, ging ik met mijn vriendin en mijn ouders
naar de kerk. Streng gelovig ben ik zeer zeker niet, maar met Kerst
vind ik dat je naar de kerk moet. Niet zozeer omdat het moet, omdat het
verplicht is, maar om te laten zien dat ik het geloof niet heb
afgezworen. Een bevestiging aan mezelf, dat ik weet dat er een God is.
Hand in hand liepen we, mijn vriendin en ik. Het is maar een klein
stukje naar de kerk. Gelukkig, want ik ben geen groot fan van lopen.
Stiekem vind ik het wel een beetje spannend: het is de eerste keer dat
we samen gaan. Nou ja, we zijn eens op een bruiloft geweest, maar dat is
een ander verhaal. Dan ben je samen uitgenodigd, ze zijn ervan op de
hoogte dat wij samen gay zijn en dat wij een stelletje zijn. Nu niet. We
zijn niet speciaal uitgenodigd, hoewel natuurlijk iedereen welkom is.
Zullen we raar aangekeken worden, gaat er gefluisterd worden? De kerk
zal vol zitten met bejaarden. Niet alleen omdat het geloof onder
jongeren minder populair is, maar vooral omdat ik in een bejaardenwijk
woon.
We worden niet raar aangekeken en er wordt niet gefluisterd. Bij
binnenkomst kijkt mijn vriendin om zich heen: ze is hier nog nooit
geweest. Het is geen ouderwetse kerk, het is geen kruisvormig gebouw met
kerkbanken, meer rechthoekig met stoelen en een afgeknotte kegel als
koepel.
Een beetje achteraan gaan we zitten, op onze "vaste plaats". De dienst
is vrolijk met veel zang. Het zet me wel aan het denken: mag je gay zijn
in de kerk? Hier wel, naar mijn idee. We waren niet overdreven aan het
zoenen, alleen een klein kusje toen we elkaar een prettige Kerst
wensten, en verder hebben we hand in hand gezeten. Prima, toch?
Gisteren zag ik een programma over jonge predikers in de Verenigde
Staten. Een jong knulletje, negen jaar oud, schreeuwt bij een
abortuskliniek dat ze niet hun kind mogen vermoorden. Verder in het
programma vertelt zijn vader dat het knulletje de zondaars op het goede
pad wil brengen. Een hele waslijst volgt: drugsgebruikers, drinkers,
homoseksuelen, strippers, hoeren, hoerenlopers, verkrachters,
afzetters...
Waarom is homoseksualiteit een zonde? Als ik verliefd wordt op een
persoon, en deze met respect behandel, voor deze wil zorgen en deze
persoon dol en dolgelukkig wil maken, wat maakt het dan uit of deze van
hetzelfde geslacht is?
Maar ach, hier in Nederland zijn we een stuk toleranter. In mijn hoofd heb ik het citaat van mijn oom altijd nog.
donderdag 16 augustus 2012
Lekker puh!
Door Miek is Uniek!
Met mijn lieve vriendinnetje zat ik in de sprinter op weg naar huis.
Het was een lange dag, een lange week geweest voor haar, en ze lag tegen
mij aan met haar ogen dicht, vechtend tegen de slaap. Voor ons, aan de
rechterkant, zat een viertal jongens, enigszins luidruchtig te zijn.
Niet te druk om echte overlast te veroorzaken, maar je kon niet
ontkennen dat daar wat jongens zaten die wilden stappen.
Ik
lette niet echt op ze, tot een van hun in straattaal zei dat de
conducteur eraan kwam. Ik keek verder het gangpad in en inderdaad: een
eindje verderop stond de goede man kaartjes te controleren. Het groepje
ging weg van de conducteur, ging ergens achter mij zitten. Jammer, dacht
ik nog, zo kan ik ze niet in de gaten houden. Een van de jongens ging
op 't balkon zitten (de ruimte waar de deuren naar buiten zijn, vroeger
was dit echt een balkon), de anderen gingen een stukje verder naar
achteren. De goede man controleerde onze kaarten en liep vriendelijk
verder. Hij kwam bij de jongen op het balkon. Een moeizaam gesprek
volgde. Enkele keren vragen of de conducteur zijn kaartje mocht zien.
Eerst verstond de jongen het niet, daarna begreep hij het niet, wilde
hij een kaartje kopen, en uiteindelijk, na toch minstens vijf minuten
uit te stellen, liet hij zijn kaartje zien: het was allemaal in orde.
Ondertussen was de trein aangekomen op Schiedam en rende het groepje
jongens naar buiten om in te checken. "Zo, moest jij mij tegenhouden?"
"Nee meneer, natuurlijk niet," kwam er in plotseling veel netter
Nederlands uit. Jammer, dacht ik, dat ze hebben ingecheckt: nu worden ze
niet betrapt, hij kan hoogstens zeggen dat hij ze zag inchecken op
Schiedam, maar daar kun je geen boete op geven. De man draait zich om en
loopt weg van het groepje jongens, zonder de mensen daar te hebben
gecontroleerd.
Ik begreep het eerst niet: hij was nog niet klaar in deze coupe, waarom
liep hij terug? Daarna viel het kwartje: het is al stom om in te checken
om een boete te ontlopen, maar het is nog stommer om in te checken om
de boete te ontlopen en vervolgens niet gecontroleerd te worden!
dinsdag 14 augustus 2012
Laat mij voor jou zijn!
Door Miek is Uniek!
Laat mij je beertje zijn,
zodat je tegen mijn warme vacht in slaap kunt vallen
Laat mij je aapje zijn,
zodat je weg kunt kruipen in mijn lange armen
Laat mij je olifantje zijn,
zodat ik altijd voor je kan zorgen
Laat mij je girafje zijn,
zodat ik voor jou gevaar kan bespeuren
Laat mij je hele dierentuin zijn!
zondag 12 augustus 2012
Verstoppertje
Door Miek is Uniek!
We spelen verstoppertje, jij en ik. Soms doet je familie ook nog mee. Ik
verstop mij onder mijn deken, toch weten jullie mij te vinden. Dan
verstoppen jullie je, ik ga jullie zoeken. Het is niet zo'n grote
ruimte, minder dan 20 kubieke meter, maar jullie zijn meesters in het
verstoppen. Toch ben ik een hele goede zoeker. Helaas, als ik jullie
vind, gaan jullie er weer snel vandoor, zonder dat ik jullie heb gebuut.
En als ik jullie dan buut, dan laten jullie zo'n gore bende achter.
Bloed, benen, vleugels.. het zit echt overal! Meestal is het niet eens
mijn bloed, dat vind ik nog wel het ergste.
Laatst had ik een goede vondst. Daar zat jij, de snelste en de
geniepigste, op mijn plafond. Toen ik bijna bij je was, vloog je weg,
onder een poster. Ik rees mijn boek op en sloeg zo hard als ik kon. Nu
ben je er niet meer, maar ik zal er niet om rouwen. Jullie hebben mijn
nachtrust al meer dan genoeg verstoord.
vrijdag 10 augustus 2012
Een glimlach op haar gezicht
Door Miek is Uniek!
Je ligt te slapen. Naast me, in het eenpersoonsbed. Licht gefronst lig je te slapen: je hebt pijn.
Ik wil dat ik wat kan doen, maar wat? De zware paracetamol heb je al
ingenomen en het is te warm voor een kruik. Ik kan niks doen, en dat doet
pijn. Je ligt bij me, naast me, en ik kan niks doen om de pijn te
verminderen.
Je hebt je arm om mij heen geslagen en je hoofd op mijn schouder
neergelegd. Mijn blik wisselt van de tv naar jouw gezicht. Voorzichtig
streel ik je hand en er verschijnt een kleine glimlach. Ik lach mee en
geef je een klein kusje, heel teder, op je voorhoofd. Je lach wordt
groter, je knuffelt me. "Miekie" mompel je.
Voor even, heel even maar, is de pijn verdwenen.
Met een streling en een kusje maak ik haar blij. Een gevoel van intens
geluk straalt door mijn lichaam. Ik ben bang dat ze ervan wakker wordt,
maar ze slaapt door, met een glimlach op haar gezicht en mijn hand in
die van haar.
donderdag 9 augustus 2012
Miek is Uniek!
Psst, niet doorvertellen hoor, maar ik heb ingebroken op deze blog. Jen zit tegenwoordig nauwelijks meer achter haar laptop (te pijnlijk voor haar schouders), dus schrijft ze ook nauwelijks meer een blogje. Nu schrijf ik maar wat, omdat het toch zonde is als de blog niet vernieuwd wordt!
Maar ja, waar zal ik het over hebben? Als ik iets wil bespreken, zet ik het op mijn eigen blog. Ik kan hier wel neerzetten dat ik stapelverliefd ben, maar dat gaat de lezers vervelen.
In plaats daarvan plaats ik wat oude blogs van mij hier, zodat er toch nog wat te lezen valt. ;-)
vrijdag 27 juli 2012
woensdag 25 juli 2012
Wat zit er in?
Tijd voor nog een tag! Deze ben ik ook op een paar blogs tegen gekomen, en ik vond het wel leuk om deze ook te doen. Overnemen mag natuurlijk altijd!
Wat zit er nu in...
Je broekzakken:
Er zitten geen zakken in mijn broek! Sowieso zijn mijn broekzakken - als ik ze heb - vrijwel altijd leeg.
Je jaszakken:
Ik kwam laatst toevallig een pakje zakdoeken tegen in mijn jaszak, maar ik vrees dat die er al een tijdje in zaten. Ze waren zo hard dat je er iemands hoofd mee in kon gooien.
De tas die je het laatst hebt gebruikt:
Een hoop troep, haha. In ieder geval mijn portemonnee, zonnebril, oortjes voor m'n iPod, een lijstje met medicijnen die ik gebruik, kauwgum...
Je mond:
Niets. Of tellen mijn tanden en tong ook mee?
De koektrommel:
Even spieken... Er zitten alleen gewone kaakjes in.
De snoeptrommel:
Wéér even spieken... Volgens mij zit er iets van een Haribo snoepmix in, want ik zie dropjojo's, halve maantjes, orka's en sleutels. (als je me nu zou vragen wat er in mijn mond zit, zou je overigens een ander antwoord krijgen... ik kan drop héél moeilijk weerstaan!)
De koelkast:
Ja dahag, dat is te veel om op te noemen! Ik weet in elk geval dat er filet americain is...
De cd-speler:
Nie hebbe nie!
De dvd-speler:
Ik stop mijn dvd's altijd weer terug in het hoesje als ik ze gekeken heb, maar óp de dvd-speler ligt de dvd van mijn musicaluitvoering vorig jaar.
Wat ligt er nu op...
Je bureau:
Véél, mijn bureau is altijd overvol. Even kijken... Er staat een geurkaars, een Lush-bruisbal die ik laatst kocht, een bidon met siroop, wat medicijnen, sieraden, er staan foto's, er ligt lipgloss, wat papieren, een fotoboekje met foto's van mij en Miek, er staat deo, haarlak, nagellak... Er liggen scharen, dobbelstenen, een gasaansteker, een paar pincetten, mijn polsbandje van toen ik in het ziekenhuis lag, nog meer deo, pennen, kaarsen, een pyramide-pennenhouder uit Egypte, mijn externe schijf, usb-stick en ik vergeet nog zo veel!
De salontafel:
Een krant, een plantje, kaarsjes en de urn van Dayna. Die laatste stond eerst in de vensterbank, maar m'n broertje vond het zo zielig dat Dayna dan 's avonds achter het gordijn stond...
De vensterbank:
De vensterbanken hier zijn echt bezienswaardigheden op zich, haha. Binnen staat de vensterbank vol met prullaria, foto's en plantjes, en in mijn kamer staat 'ie ook vol. Hier zijn het vooral schattige poppetjes, twee spaarvarkentjes, twee Egyptische beelden en zo'n houten poppetje wat tekenaars en schilders gebruiken.
Je bed:
Mijn iPad ligt op bed momenteel. Oh en mijn fototoestel, want die ligt op te laden!
Je nachtkastje:
Zie mijn vorige blog :-) Buiten die vijf dingen ligt er kauwgum, zakdoekjes, de afstandsbediening van mijn tv, het hoesje van mijn mobiel, medicijnen, een nachtlampje en een doosje tictac.
Het aanrecht:
Daar ligt weinig op het moment. Er staat een fles siroop, weet ik uit mijn hoofd. En ik heb geen zin om naar de keuken te lopen dus daar laat ik het bij :-)
De wastafel:
Onze wastafel is eigenlijk altijd zo goed als leeg, omdat alles in het spiegelkastje staat!
De grond:
Mijn grond is ook altijd te vol. Er staan nu twee paar schoenen, een handtas, een koffer (op het moment dat ik dit schrijf, gaan we morgen op vakantie). Er liggen boeken, krantjes, ik zie mijn agenda, een toilettasje, een cuddlebug, en achter me ligt een zak Russelbedding voor de hamsters.
De bank:
Daar liggen kussens.
Wat zit er nu in...
Je broekzakken:
Er zitten geen zakken in mijn broek! Sowieso zijn mijn broekzakken - als ik ze heb - vrijwel altijd leeg.
Je jaszakken:
Ik kwam laatst toevallig een pakje zakdoeken tegen in mijn jaszak, maar ik vrees dat die er al een tijdje in zaten. Ze waren zo hard dat je er iemands hoofd mee in kon gooien.
De tas die je het laatst hebt gebruikt:
Een hoop troep, haha. In ieder geval mijn portemonnee, zonnebril, oortjes voor m'n iPod, een lijstje met medicijnen die ik gebruik, kauwgum...
Je mond:
Niets. Of tellen mijn tanden en tong ook mee?
De koektrommel:
Even spieken... Er zitten alleen gewone kaakjes in.
De snoeptrommel:
Wéér even spieken... Volgens mij zit er iets van een Haribo snoepmix in, want ik zie dropjojo's, halve maantjes, orka's en sleutels. (als je me nu zou vragen wat er in mijn mond zit, zou je overigens een ander antwoord krijgen... ik kan drop héél moeilijk weerstaan!)
De koelkast:
Ja dahag, dat is te veel om op te noemen! Ik weet in elk geval dat er filet americain is...
De cd-speler:
Nie hebbe nie!
De dvd-speler:
Ik stop mijn dvd's altijd weer terug in het hoesje als ik ze gekeken heb, maar óp de dvd-speler ligt de dvd van mijn musicaluitvoering vorig jaar.
Wat ligt er nu op...
Je bureau:
Véél, mijn bureau is altijd overvol. Even kijken... Er staat een geurkaars, een Lush-bruisbal die ik laatst kocht, een bidon met siroop, wat medicijnen, sieraden, er staan foto's, er ligt lipgloss, wat papieren, een fotoboekje met foto's van mij en Miek, er staat deo, haarlak, nagellak... Er liggen scharen, dobbelstenen, een gasaansteker, een paar pincetten, mijn polsbandje van toen ik in het ziekenhuis lag, nog meer deo, pennen, kaarsen, een pyramide-pennenhouder uit Egypte, mijn externe schijf, usb-stick en ik vergeet nog zo veel!
De salontafel:
Een krant, een plantje, kaarsjes en de urn van Dayna. Die laatste stond eerst in de vensterbank, maar m'n broertje vond het zo zielig dat Dayna dan 's avonds achter het gordijn stond...
De vensterbank:
De vensterbanken hier zijn echt bezienswaardigheden op zich, haha. Binnen staat de vensterbank vol met prullaria, foto's en plantjes, en in mijn kamer staat 'ie ook vol. Hier zijn het vooral schattige poppetjes, twee spaarvarkentjes, twee Egyptische beelden en zo'n houten poppetje wat tekenaars en schilders gebruiken.
Je bed:
Mijn iPad ligt op bed momenteel. Oh en mijn fototoestel, want die ligt op te laden!
Je nachtkastje:
Zie mijn vorige blog :-) Buiten die vijf dingen ligt er kauwgum, zakdoekjes, de afstandsbediening van mijn tv, het hoesje van mijn mobiel, medicijnen, een nachtlampje en een doosje tictac.
Het aanrecht:
Daar ligt weinig op het moment. Er staat een fles siroop, weet ik uit mijn hoofd. En ik heb geen zin om naar de keuken te lopen dus daar laat ik het bij :-)
De wastafel:
Onze wastafel is eigenlijk altijd zo goed als leeg, omdat alles in het spiegelkastje staat!
De grond:
Mijn grond is ook altijd te vol. Er staan nu twee paar schoenen, een handtas, een koffer (op het moment dat ik dit schrijf, gaan we morgen op vakantie). Er liggen boeken, krantjes, ik zie mijn agenda, een toilettasje, een cuddlebug, en achter me ligt een zak Russelbedding voor de hamsters.
De bank:
Daar liggen kussens.
maandag 23 juli 2012
zaterdag 21 juli 2012
5 things tag: Nachtkastje
Een oude, bekende tag is: Laat zien wat er op jouw nachtkastje staat. Ik heb besloten niet heel mijn nachtkastje te laten zien, maar vijf random dingen die op mijn nachtkastje staan uit te kiezen en daar wat meer over te vertellen. Dit zijn ze geworden:
Tot slot het andere hartje. Deze kreeg ik laatst van mijn moeder, en ik heb er een foto van Dayna in gezet. Mijn lieve hondje die morgen al een maand niet meer bij ons is. Dit vind ik één van haar mooiste foto's, lekker stoer in de sneeuw! Het lijstje is ook erg leuk, want als je schudt gaan de hartjes 'vliegen.' Net als met van die sneeuwhuisjes die je vroeger altijd zag. Zo kan ik vanuit mijn bed altijd nog even naar mijn lieve hondje kijken, die helaas niet meer in levende lijven op mijn voeteneinde kan liggen...
Linksbovenin, tsja, dat lijkt me duidelijk. Een foto van mij en m'n meisje! Het lijstje heb ik een paar jaar geleden gekocht in de Efteling. Eerst stond er een andere foto in, maar sinds ± een jaar is het deze foto. Hij is vorig jaar in de zomer gemaakt, nadat we een dagje naar de Apenheul geweest zijn. Ik denk dat het wel één van mijn favoriete foto's van ons samen is!
Vóór het lijstje ligt een klein zeepje van Lush, om precies te zijn Sexy Peel. Vorige week zaterdag ben ik samen met Miek in Rotterdam wezen shoppen, en uiteraard zijn we ook in de Lush geweest. Ik kocht een massagebar (Each Peach, voor de kenners!) en een bruisbal (Dragons Egg), waarbij we een proefje van dit fijne zeepje kregen. Ik kende 'm al, maar hij ruikt zo lekker dat ik dat natuurlijk niet afsloeg. En nu ligt hij op m'n nachtkastje!
Dan de kubus. Geen standaard Rubiks Cube, maar een V-cube van 5x5x5. Deze is niet van mij, maar van Miek. Toen ik een aantal weken geleden in het ziekenhuis lag mocht ik hem lenen, en nu heb ik 'm nog steeds. Mocht van haar, hoor ;-) Ik kan 'm oplossen, maar ik vind dit schaakbord-patroon leuker staan, dus staat 'ie lekker zo.
Het zakje, daar zit ook weer een verhaaltje aan vast. Begin deze maand waren Miek's ouders 25 jaar getrouwd (dat vertelde ik eerder in deze blog). Een groot deel van haar familie heb ik voor de eerste keer ontmoet, en één van haar oudtantes had voor ons zakjes met gedroogde lavendel meegenomen. "Daar moet je af en toe in knijpen, dan gaat het heerlijk ruiken!" En inderdaad. Miek kreeg een zakje en ik kreeg er één. Ik vond het zo lief dat ze aan me gedacht had, terwijl ik haar nog nooit had ontmoet! Nu ligt het zakje dus op mijn nachtkastje, en zoals beloofd knijp ik er regelmatig in. Ik moet haar gelijk geven: Het ruikt ontzettend lekker!
Het zakje, daar zit ook weer een verhaaltje aan vast. Begin deze maand waren Miek's ouders 25 jaar getrouwd (dat vertelde ik eerder in deze blog). Een groot deel van haar familie heb ik voor de eerste keer ontmoet, en één van haar oudtantes had voor ons zakjes met gedroogde lavendel meegenomen. "Daar moet je af en toe in knijpen, dan gaat het heerlijk ruiken!" En inderdaad. Miek kreeg een zakje en ik kreeg er één. Ik vond het zo lief dat ze aan me gedacht had, terwijl ik haar nog nooit had ontmoet! Nu ligt het zakje dus op mijn nachtkastje, en zoals beloofd knijp ik er regelmatig in. Ik moet haar gelijk geven: Het ruikt ontzettend lekker!
Tot slot het andere hartje. Deze kreeg ik laatst van mijn moeder, en ik heb er een foto van Dayna in gezet. Mijn lieve hondje die morgen al een maand niet meer bij ons is. Dit vind ik één van haar mooiste foto's, lekker stoer in de sneeuw! Het lijstje is ook erg leuk, want als je schudt gaan de hartjes 'vliegen.' Net als met van die sneeuwhuisjes die je vroeger altijd zag. Zo kan ik vanuit mijn bed altijd nog even naar mijn lieve hondje kijken, die helaas niet meer in levende lijven op mijn voeteneinde kan liggen...
Dit waren ze dan, vijf dingen die op mijn nachtkastje staan! Wat staat er zoal op jullie nachtkastje?
donderdag 19 juli 2012
Vakantietijd!
Al ziet het er buiten niet bepaald zomers uit, het is toch al midden juli. En dat betekent: Vakantietijd!
Ook ik ga op vakantie; twee keer 1 week. En mijn eerste vakantie begint morgen! We gaan niet naar een spectaculaire plek - gewoon een klein dorpje in Drenthe - maar ik heb er ontzettend veel zin in.
Voor de week dat ik weg ben, zet ik alvast vier blogs klaar. Zo hebben jullie ook hier nog wat te lezen als ik er niet ben, hihi ;-)
Een fijne vakantie allemaal!
Ook ik ga op vakantie; twee keer 1 week. En mijn eerste vakantie begint morgen! We gaan niet naar een spectaculaire plek - gewoon een klein dorpje in Drenthe - maar ik heb er ontzettend veel zin in.
Voor de week dat ik weg ben, zet ik alvast vier blogs klaar. Zo hebben jullie ook hier nog wat te lezen als ik er niet ben, hihi ;-)
Een fijne vakantie allemaal!
dinsdag 17 juli 2012
Boze blikken
Voorzichtig duwt Miek mijn rolstoel nog wat verder aan de kant, zodat een geïrriteerde 13-jarige er langs kan. Een donkere vrouw, ik schat haar begin 30, moet haar adem inhouden om de puber tussen mijn rolstoel en haar stoel door te laten. De moeder van het meisje staat voor ons en draait zich om. Haar shirt is zo laag uitgesneden dat ik meer van haar decolleté zie dan gewenst is. Ze roept wat naar haar dochter, maar afgeleid door zowel de borsten van de vrouw - die zo groot en bh-loos zijn, dat ze ter hoogte van haar heupen bungelen - en de blikken van de mensen om me heen, dringt het niet tot me door wat ze zegt.
"Wat wil je hebben?" Miek, die achter de rolstoel staat, legt haar hand op mijn schouder. Ik bekijk net wat er allemaal voor lekkers te krijgen is in de Hema, als het meisje weer terugkomt. Deze keer met twee flesjes drinken in haar handen. Geërgerd tikt ze met haar voet op de grond, waarna ze zich opnieuw tussen mij en de donkere vrouw door begint te wurmen. Ik zie de vrouw weer haar buik inhouden en haar stoel aanschuiven. Er wordt me nu van drie kanten een boze blik toegeworpen. De puber met het drinken, haar bh-loze moeder en de vrouw die inmiddels wel last van ademnood moet hebben.
"Doe dat maar. Ik ga daarheen." Ik wijs nog vluchtig in de richting van een gebakje, waarna ik mezelf met rolstoel en al de rij uit manoeuvreer. "Maar mijn portemonnee zit nog in jouw tas!" hoor ik Miek achter me roepen. "Ik wil eerst weg hier." Ik hoor dat ik haar afsnauw en meteen heb ik spijt. Ze kan er niks aan doen dat het Hema-restaurant een smalle bedoening is, dat mijn rolstoel een stom, log ding is en dat de mensen in het restaurant me boze blikken toewerpen. Zo lang ik in die rolstoel zit, sta ik nou eenmaal altijd in de weg.
"Sorry," verontschuldig ik me, als Miek naar me toe komt om haar portemonnee te halen. "Het was gewoon smal en..." Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik wil zeggen, dus druk ik mijn pinpas in haar handen. "Hier, ik trakteer." Miek geeft me een kus en loopt terug naar de kassa om af te rekenen.
"Wat wil je hebben?" Miek, die achter de rolstoel staat, legt haar hand op mijn schouder. Ik bekijk net wat er allemaal voor lekkers te krijgen is in de Hema, als het meisje weer terugkomt. Deze keer met twee flesjes drinken in haar handen. Geërgerd tikt ze met haar voet op de grond, waarna ze zich opnieuw tussen mij en de donkere vrouw door begint te wurmen. Ik zie de vrouw weer haar buik inhouden en haar stoel aanschuiven. Er wordt me nu van drie kanten een boze blik toegeworpen. De puber met het drinken, haar bh-loze moeder en de vrouw die inmiddels wel last van ademnood moet hebben."Doe dat maar. Ik ga daarheen." Ik wijs nog vluchtig in de richting van een gebakje, waarna ik mezelf met rolstoel en al de rij uit manoeuvreer. "Maar mijn portemonnee zit nog in jouw tas!" hoor ik Miek achter me roepen. "Ik wil eerst weg hier." Ik hoor dat ik haar afsnauw en meteen heb ik spijt. Ze kan er niks aan doen dat het Hema-restaurant een smalle bedoening is, dat mijn rolstoel een stom, log ding is en dat de mensen in het restaurant me boze blikken toewerpen. Zo lang ik in die rolstoel zit, sta ik nou eenmaal altijd in de weg.
"Sorry," verontschuldig ik me, als Miek naar me toe komt om haar portemonnee te halen. "Het was gewoon smal en..." Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik wil zeggen, dus druk ik mijn pinpas in haar handen. "Hier, ik trakteer." Miek geeft me een kus en loopt terug naar de kassa om af te rekenen.
zaterdag 14 juli 2012
Great English!
Miek en ik zijn melig en praten halfbakken Engels met elkaar, als we besluiten Song Pop te gaan spelen. Op de vraag welke categorie we zullen kiezen, krijgt Miek het volgende antwoord:
"This one, because with that we uh, we walk the most behind!"
donderdag 12 juli 2012
Driebergen?!
"En de touretappe van vandaag gaat via drie bergen..."
"Driebergen?! Sinds wanneer gaat de Tour de France via Nederland?!"
"Driebergen?! Sinds wanneer gaat de Tour de France via Nederland?!"
dinsdag 10 juli 2012
Geniale reclames
Vaak zijn reclames irritant, maar deze drie vond ik toch wel erg leuk en wil ik graag met jullie delen!
 |
| Een reclame voor een sportschool. |
 |
| 'Durex. Extra large.' |
 |
| Een gave reclame op een lift. Erg creatief bedacht! |
zondag 8 juli 2012
Kastricum
Miek en ik maken een woordslang met plaatsnamen.
"Naaldwijk.
"Kastricum."
"Dat is met de C!"
"Nu niet meer. In de kastricum, uit de kastricum!"
*Miek moet heel hard lachen*
"Miek blijft erin."
"Nee, ik blijf er juist uit!"
"Naaldwijk.
"Kastricum."
"Dat is met de C!"
"Nu niet meer. In de kastricum, uit de kastricum!"
*Miek moet heel hard lachen*
"Miek blijft erin."
"Nee, ik blijf er juist uit!"
Hamstereeeen!
Tijd voor wat nieuwe Instagram-foto's van mijn hamsterkinderen! Voor wie me wil followen: jenniiej91. Maar pas op; ik plaats véél hamsterfoto's!
 |
| Védor |
 |
| Védor |
 |
| Nessarose |
 |
| Nessarose |
zaterdag 7 juli 2012
vrijdag 6 juli 2012
Zweterige plofkop
Ik heb nooit echt een hoge pet van mezelf op gehad, ik heb mezelf nooit echt mooi gevonden. Maar de laatste maanden is het wel heel erg.
14 kilo waren eraf door de Crohn, de Prednison heeft ervoor gezorgd dat de helft er inmiddels weer aan zit. Niet iets waar ik blij mee ben, want hoewel het afvallen niet op een gezonde manier was gegaan, stond het resultaat me wel aan. Nu heb ik een hoofd als een zweterige watermeloen. Frustrerend.
Ik vind het moeilijk. En de voornaamste reden is heel stom: Ik wil dat mensen - mijn ouders, familie en partner - trots op me kunnen zijn. Dat ze me met trots voor kunnen stellen aan iemand. 'Dit is mijn dochter,' of 'Dit is mijn vriendin.'
Afgelopen weekend waren mijn schoonouders 25 jaar getrouwd en gaven een feest. Een groot deel van de familie had ik al eens ontmoet vóórdat ik ziek werd, maar een deel ook niet. Doodeng vond ik het. Daar ging ik dan, in mijn rolstoel, met mijn prednison-opvliegers en mijn plofkop. Miek achter de rolstoel. Niet bepaald ideaal; je vriendinnetje wil je natuurlijk niet in een karretje voor je uit duwen. Daar wil je hand in hand naast lopen. Maar dat zat er niet in. Ik heb het haar van tevoren verteld, hoe erg ik er tegenop zag. Gelukkig, want hoewel ik geen prater ben, luchtte het toch op. Miek vindt me toch wel mooi, prednison-hoofd of niet. En trots is ze ook op me, ondanks alles. Ik wou dat ik dat ook van mezelf kon zeggen.
Helaas is niet iedereen zo lief en meelevend als Miek. Sommigen laten je keihard vallen. Of dat komt doordat ik nu officieel een 'moeilijk geval' ben, of dat er andere factoren meespelen, dat weet ik niet. Maar de mensen waarvan ik dacht dat ze het dichtst bij me stonden, laten ineens niets meer van zich horen. Ik probeer er maar niet teveel over na te denken. Het zegt meer over hen dan over mij, probeer ik mezelf maar voor te houden. Maar pijn doet het wel.
14 kilo waren eraf door de Crohn, de Prednison heeft ervoor gezorgd dat de helft er inmiddels weer aan zit. Niet iets waar ik blij mee ben, want hoewel het afvallen niet op een gezonde manier was gegaan, stond het resultaat me wel aan. Nu heb ik een hoofd als een zweterige watermeloen. Frustrerend.
Ik vind het moeilijk. En de voornaamste reden is heel stom: Ik wil dat mensen - mijn ouders, familie en partner - trots op me kunnen zijn. Dat ze me met trots voor kunnen stellen aan iemand. 'Dit is mijn dochter,' of 'Dit is mijn vriendin.'
Afgelopen weekend waren mijn schoonouders 25 jaar getrouwd en gaven een feest. Een groot deel van de familie had ik al eens ontmoet vóórdat ik ziek werd, maar een deel ook niet. Doodeng vond ik het. Daar ging ik dan, in mijn rolstoel, met mijn prednison-opvliegers en mijn plofkop. Miek achter de rolstoel. Niet bepaald ideaal; je vriendinnetje wil je natuurlijk niet in een karretje voor je uit duwen. Daar wil je hand in hand naast lopen. Maar dat zat er niet in. Ik heb het haar van tevoren verteld, hoe erg ik er tegenop zag. Gelukkig, want hoewel ik geen prater ben, luchtte het toch op. Miek vindt me toch wel mooi, prednison-hoofd of niet. En trots is ze ook op me, ondanks alles. Ik wou dat ik dat ook van mezelf kon zeggen.
Helaas is niet iedereen zo lief en meelevend als Miek. Sommigen laten je keihard vallen. Of dat komt doordat ik nu officieel een 'moeilijk geval' ben, of dat er andere factoren meespelen, dat weet ik niet. Maar de mensen waarvan ik dacht dat ze het dichtst bij me stonden, laten ineens niets meer van zich horen. Ik probeer er maar niet teveel over na te denken. Het zegt meer over hen dan over mij, probeer ik mezelf maar voor te houden. Maar pijn doet het wel.
donderdag 5 juli 2012
99 things tag
Het is weer eens tijd voor een tag! Ik was deze al vaker tegen gekomen, maar had nooit de tijd genomen om hem in te vullen. Tot ik 'm gister weer tegenkwam, deze keer op de blog van Angelique. En toen dacht ik: Waarom ook niet? Dusse, hier komt ie! Dingen die ik wél gedaan heb zijn dikgedrukt met daaronder cursief een kleine toelichting, dingen die ik niet gedaan heb staan 'gewoon'.
1. Je eigen blog gestart.
Duh! Daar ben je nu :-) Of valt dit niet onder mijn 'eigen' blog, omdat ik geen eigen domeinnaam heb?
2. Onder de sterren geslapen.
Ja! In 2008 waren we met een groot deel van de familie op vakantie in Frankrijk, en daar heb ik - samen met wat neefjes en nichtjes, en een enkele oom/tante - op een heel heldere nacht tot laat buiten gelegen en geslapen. Het was prachtig!
3. In een band gespeeld.
4. Naar Hawaii geweest.
5. Een meteorietenregen gekeken.
6. Meer dan je je kan veroorloven aan een goed doel gegeven.
7. Naar Disneyland geweest.
Langggg geleden. Ik was nog best jong en ging met mijn ouders met een bus. In mijn herinnering was het supergaaf, maar veel weet ik er niet meer van...
8. Een berg beklommen.
9. Een bidsprinkhaan vastgehouden.
10. Een solo gezongen.
Aangezien ik aan musical doe, is het een beetje gek als ik dit nog nooit gedaan heb hè? Ik vrees dat er zelfs filmpjes van zijn, hihi.
11. Bungee gesprongen.
12. Parijs bezocht.
Zie 7. We zijn dat weekend ook naar Parijs geweest uiteraard!
13. Naar een onweersstorm gekeken.
Doodeng, maar: Ja! Het was in Oostenrijk, en geloof me: Een onweersstorm in de bergen is doodeng, maar ook prachtig om te zien.
14. Jezelf vanaf nul een kunst geleerd.
15. Een kind geadopteerd.
16. Voedselvergiftiging gehad.
17. Bovenop het Vrijheidsbeeld gelopen.
18. Je eigen fruit geteeld.
19. De Mona Lisa gezien in Frankrijk.
20. Geslapen in een nachttrein.
21. Een kussengevecht gehad.
Tuurlijk! Niets zo melig als een slumberparty met een groep meiden en een kussengevecht, althans, vroeger. Tegenwoordig moet ik toegeven dat ik Miek ook nog wel eens aanval met een kussen... ;-)
22. Gelift.
23. Jezelf ziek gemeld terwijl je niet ziek was.
Op de middelbare school, tsja...
24. Een sneeuwfort gebouwd.
25. Een lammetje vastgehouden.
26. Ge-skinnydipt.
27. Een marathon gelopen.
28. In een gondel gevaren in Venetië.
29. Een totale eclips gezien.
30. Een zonsopgang of zonsondergang gekeken.
31. Een homerun geslagen.
32. Op een cruise geweest.
33. De Niagara Falls in het echt gezien.
34. De geboorteplaats van je voorouders bezocht.
Het hangt er vanaf wat er onder 'voorouders' wordt verstaan, maar een aantal jaar geleden ben ik met mijn opa naar Hoorn - zijn geboorteplaats - geweest.
35. Een Amish gemeente gezien.
36. Jezelf een nieuwe taal geleerd.
37. Genoeg geld gehad om geheel tevreden te zijn.
38. De toren van Pisa in het echt gezien.
39. Gaan rots klimmen.
40. Michelangelo’s David gezien.
41. Karaoke gezongen.
Dit is me zo'n beetje met de paplepel ingegoten, aangezien mijn familie nogal muzikaal is. En nog steeds karaoken mijn vader en ik wel eens tot de buren er gek van worden!
42. Een geiser zien uitbarsten.
43. Voor een vreemdeling een maaltijd betaald in een restaurant.
44. Afrika bezocht.
45. Op het strand gewandeld bij maanlicht.
46. Met een ambulance vervoerd.
Hier weet mijn moeder alles van! We waren een weekendje in Amsterdam, zouden 's avonds naar Mamma Mia! de musical gaan, maar onderweg naar het theater kreeg ik zo'n vreselijke buikpijn dat het lampje uit ging. Ik werd wakker toen er al een ambulance was en heb die avond in plaats van in het theater, doorgebracht in het Onze Lieve Vrouwen gasthuis...
47. Een portret laten schilderen van jezelf.
48. Diepzee gevist.
49. De Sixtijnse kapel in het echt gezien.
50. Op de top van de Eiffel Toren geweest.
51. Gedoken of gesnorkeld.
52. In de regen gekust.
Toevallig had ik het daar laatst nog met Miek over. Nouja, over dánsen in de regen dan. Kussen in de regen hebben we al gedaan :-)
53. In de modder gespeeld.
Dit heeft iedereen toch gedaan als klein kind? Heerlijk, kaplaarzen aan en lekker stampen...
54. Bij een drive-in bioscoop geweest.
55. In een film gespeeld.
56. De Chinese Muur bezocht.
Het restaurant? ;-) Regelmatig!
57. Een bedrijf gestart.
58. Vechtsport les gevolgd.
59. Rusland bezocht.
60. Geserveerd aan thuis- en daklozen of minder bedeelden.
61. Scouting koekjes verkocht.
62. Op een walvistocht geweest (toeristisch).
63. Bloemen gekregen zonder reden.
Hihi, ja! Van mijn lieve meisje!
64. Bloed, plasma of bloedplaatjes gedoneerd.
65. Wezen Skydiven.
66. Een Nazi concentratiekamp bezocht.
In 4HAVO ben ik met school een week naar Duitsland geweest, en ook het bezoeken van een concentratiekamp stond daar op de planning. Het was die dag ontzettend grauw en grimmig weer, wat best creepy is terwijl je door zo'n voormalig concentratiekamp loopt... Het heeft heel veel indruk gemaakt.
67. Een automatisch incasso niet kunnen betalen door te laag saldo.
68. In een helikopter gevlogen.
69. Een favoriet kinderspeeltje bewaard.
Twee knuffeltjes die vanaf mijn geboorte in mijn wieg stonden, heb ik nog steeds. Sowieso ben ik erg slecht in dingen weggooien, dus ik heb vrij veel oud speelgoed bewaard.
70. Het Lincoln Memorial bezocht.
71. Kaviaar gegeten.
72. Een quilt gemaakt.
73. In Times Square gestaan.
74. Door de Everglades getoerd.
75. Ontslagen bij je baan.
76. Het wisselen van de wacht gezien in Londen.
77. Een bot gebroken.
78. Passagier geweest op een motor.
79. De Grand Canyon in het echt gezien.
80. Een boek gepubliceerd.
81. Het Vaticaan bezocht.
82. Een gloedje nieuwe auto gekocht.
83. In Jeruzalem gelopen.
84. Je foto in een krant.
Meerdere keren. Ik weet nog dat ik eens op schoolreisje was naar Drievliet en dat ik een paar dagen later mezelf in de krant zag staan, omdat er iets van een nieuwe attractie was ofzo. Maar ook omdat mijn ouders eens een Tour de France pool zó slecht hadden ingevuld, dat ze belachelijk ver onderaan stonden. Toen kwamen we ook in de krant, met foto en al. Maar ik weet niet of ik dáár trots op moet zijn ;-)
85. Een vreemdeling gekust op middernacht bij Nieuwjaar.
86. Het Witte Huis bezocht.
87. Een dier gedood en bereid om te eten.
88. De waterpokken gehad.
89. Iemands leven gered.
90. In een jury gezeten.
91. Een beroemd persoon ontmoet.
Hebben jullie even? Met mijn musicalverslaving en het figureren in tv-series enzo, kan ik hier een aardig lijstje van opstellen. Laat ik dat niet doen, de meeste mensen die me kennen hebben wel een idee!
92. Deelgenomen aan een boekenclub.
93. Een tattoo hebben.
94. Een baby gehad.
95. De Alamo (Texas) in het echt gezien.
96. In het Groot Zoutmeer (Utah / Great Salt Lake) gezwommen.
97. Betrokken geweest in een rechtszaak.
98. Een GSM gehad.
Meerdere keren, toen ik wat jonger was kreeg ik mijn mobieltjes van mijn (groot)ouders.
99. Gestoken door een bij.
Eigenlijk heb ik dus best veel níét gedaan. Nee, zelfs de waterpokken heb ik niet gehad!
Best een leuke tag, al staan er wat dingen in waar ik echt geen behoefte aan heb om ze alsnog te doen. Maar er zitten ook zeker leuke dingen tussen. Wellicht vul ik 'm over een paar jaar nog eens in, om te kijken naar mijn progressie ;-)
1. Je eigen blog gestart.
Duh! Daar ben je nu :-) Of valt dit niet onder mijn 'eigen' blog, omdat ik geen eigen domeinnaam heb?
2. Onder de sterren geslapen.
Ja! In 2008 waren we met een groot deel van de familie op vakantie in Frankrijk, en daar heb ik - samen met wat neefjes en nichtjes, en een enkele oom/tante - op een heel heldere nacht tot laat buiten gelegen en geslapen. Het was prachtig!
3. In een band gespeeld.
4. Naar Hawaii geweest.
5. Een meteorietenregen gekeken.
6. Meer dan je je kan veroorloven aan een goed doel gegeven.
7. Naar Disneyland geweest.
Langggg geleden. Ik was nog best jong en ging met mijn ouders met een bus. In mijn herinnering was het supergaaf, maar veel weet ik er niet meer van...
8. Een berg beklommen.
9. Een bidsprinkhaan vastgehouden.
10. Een solo gezongen.
Aangezien ik aan musical doe, is het een beetje gek als ik dit nog nooit gedaan heb hè? Ik vrees dat er zelfs filmpjes van zijn, hihi.
11. Bungee gesprongen.
12. Parijs bezocht.
Zie 7. We zijn dat weekend ook naar Parijs geweest uiteraard!
13. Naar een onweersstorm gekeken.
Doodeng, maar: Ja! Het was in Oostenrijk, en geloof me: Een onweersstorm in de bergen is doodeng, maar ook prachtig om te zien.
14. Jezelf vanaf nul een kunst geleerd.
15. Een kind geadopteerd.
16. Voedselvergiftiging gehad.
17. Bovenop het Vrijheidsbeeld gelopen.
18. Je eigen fruit geteeld.
19. De Mona Lisa gezien in Frankrijk.
20. Geslapen in een nachttrein.
21. Een kussengevecht gehad.
Tuurlijk! Niets zo melig als een slumberparty met een groep meiden en een kussengevecht, althans, vroeger. Tegenwoordig moet ik toegeven dat ik Miek ook nog wel eens aanval met een kussen... ;-)
22. Gelift.
23. Jezelf ziek gemeld terwijl je niet ziek was.
Op de middelbare school, tsja...
24. Een sneeuwfort gebouwd.
25. Een lammetje vastgehouden.
26. Ge-skinnydipt.
27. Een marathon gelopen.
28. In een gondel gevaren in Venetië.
29. Een totale eclips gezien.
30. Een zonsopgang of zonsondergang gekeken.
31. Een homerun geslagen.
32. Op een cruise geweest.
33. De Niagara Falls in het echt gezien.
34. De geboorteplaats van je voorouders bezocht.
Het hangt er vanaf wat er onder 'voorouders' wordt verstaan, maar een aantal jaar geleden ben ik met mijn opa naar Hoorn - zijn geboorteplaats - geweest.
35. Een Amish gemeente gezien.
36. Jezelf een nieuwe taal geleerd.
37. Genoeg geld gehad om geheel tevreden te zijn.
38. De toren van Pisa in het echt gezien.
39. Gaan rots klimmen.
40. Michelangelo’s David gezien.
41. Karaoke gezongen.
Dit is me zo'n beetje met de paplepel ingegoten, aangezien mijn familie nogal muzikaal is. En nog steeds karaoken mijn vader en ik wel eens tot de buren er gek van worden!
42. Een geiser zien uitbarsten.
43. Voor een vreemdeling een maaltijd betaald in een restaurant.
44. Afrika bezocht.
45. Op het strand gewandeld bij maanlicht.
46. Met een ambulance vervoerd.
Hier weet mijn moeder alles van! We waren een weekendje in Amsterdam, zouden 's avonds naar Mamma Mia! de musical gaan, maar onderweg naar het theater kreeg ik zo'n vreselijke buikpijn dat het lampje uit ging. Ik werd wakker toen er al een ambulance was en heb die avond in plaats van in het theater, doorgebracht in het Onze Lieve Vrouwen gasthuis...
47. Een portret laten schilderen van jezelf.
48. Diepzee gevist.
49. De Sixtijnse kapel in het echt gezien.
50. Op de top van de Eiffel Toren geweest.
51. Gedoken of gesnorkeld.
52. In de regen gekust.
Toevallig had ik het daar laatst nog met Miek over. Nouja, over dánsen in de regen dan. Kussen in de regen hebben we al gedaan :-)
53. In de modder gespeeld.
Dit heeft iedereen toch gedaan als klein kind? Heerlijk, kaplaarzen aan en lekker stampen...
54. Bij een drive-in bioscoop geweest.
55. In een film gespeeld.
56. De Chinese Muur bezocht.
Het restaurant? ;-) Regelmatig!
57. Een bedrijf gestart.
58. Vechtsport les gevolgd.
59. Rusland bezocht.
60. Geserveerd aan thuis- en daklozen of minder bedeelden.
61. Scouting koekjes verkocht.
62. Op een walvistocht geweest (toeristisch).
63. Bloemen gekregen zonder reden.
Hihi, ja! Van mijn lieve meisje!
64. Bloed, plasma of bloedplaatjes gedoneerd.
65. Wezen Skydiven.
66. Een Nazi concentratiekamp bezocht.
In 4HAVO ben ik met school een week naar Duitsland geweest, en ook het bezoeken van een concentratiekamp stond daar op de planning. Het was die dag ontzettend grauw en grimmig weer, wat best creepy is terwijl je door zo'n voormalig concentratiekamp loopt... Het heeft heel veel indruk gemaakt.
67. Een automatisch incasso niet kunnen betalen door te laag saldo.
68. In een helikopter gevlogen.
69. Een favoriet kinderspeeltje bewaard.
Twee knuffeltjes die vanaf mijn geboorte in mijn wieg stonden, heb ik nog steeds. Sowieso ben ik erg slecht in dingen weggooien, dus ik heb vrij veel oud speelgoed bewaard.
70. Het Lincoln Memorial bezocht.
71. Kaviaar gegeten.
72. Een quilt gemaakt.
73. In Times Square gestaan.
74. Door de Everglades getoerd.
75. Ontslagen bij je baan.
76. Het wisselen van de wacht gezien in Londen.
77. Een bot gebroken.
78. Passagier geweest op een motor.
79. De Grand Canyon in het echt gezien.
80. Een boek gepubliceerd.
81. Het Vaticaan bezocht.
82. Een gloedje nieuwe auto gekocht.
83. In Jeruzalem gelopen.
84. Je foto in een krant.
Meerdere keren. Ik weet nog dat ik eens op schoolreisje was naar Drievliet en dat ik een paar dagen later mezelf in de krant zag staan, omdat er iets van een nieuwe attractie was ofzo. Maar ook omdat mijn ouders eens een Tour de France pool zó slecht hadden ingevuld, dat ze belachelijk ver onderaan stonden. Toen kwamen we ook in de krant, met foto en al. Maar ik weet niet of ik dáár trots op moet zijn ;-)
85. Een vreemdeling gekust op middernacht bij Nieuwjaar.
86. Het Witte Huis bezocht.
87. Een dier gedood en bereid om te eten.
88. De waterpokken gehad.
89. Iemands leven gered.
90. In een jury gezeten.
91. Een beroemd persoon ontmoet.
Hebben jullie even? Met mijn musicalverslaving en het figureren in tv-series enzo, kan ik hier een aardig lijstje van opstellen. Laat ik dat niet doen, de meeste mensen die me kennen hebben wel een idee!
92. Deelgenomen aan een boekenclub.
93. Een tattoo hebben.
94. Een baby gehad.
95. De Alamo (Texas) in het echt gezien.
96. In het Groot Zoutmeer (Utah / Great Salt Lake) gezwommen.
97. Betrokken geweest in een rechtszaak.
98. Een GSM gehad.
Meerdere keren, toen ik wat jonger was kreeg ik mijn mobieltjes van mijn (groot)ouders.
99. Gestoken door een bij.
Eigenlijk heb ik dus best veel níét gedaan. Nee, zelfs de waterpokken heb ik niet gehad!
Best een leuke tag, al staan er wat dingen in waar ik echt geen behoefte aan heb om ze alsnog te doen. Maar er zitten ook zeker leuke dingen tussen. Wellicht vul ik 'm over een paar jaar nog eens in, om te kijken naar mijn progressie ;-)
woensdag 4 juli 2012
Song Pop
Sinds een paar dagen weer een nieuwe verslaving erbij: Song Pop. Een relatief nieuw spel voor op de iPhone/iPad (maar volgens mij kun je het zelfs via de pc spelen). Het heeft veel weg van Draw Something, vooral de layout is vrijwel hetzelfde.
Het idee is dat je een categorie kiest (bijv. 80's, Classic Rock of Modern Hits). Binnen die categorie krijg je vijf muzikale fragmenten te horen, waarbij je zo snel mogelijk de titel of uitvoerend artiest moet aanklikken. Je speelt tegen vrienden of random tegenstanders, die dezelfde fragmenten te horen krijgen. Wie de meeste antwoorden goed heeft binnen de kortst mogelijke tijd, wint. Bij winst krijg je 3 muntjes, bij verlies 1. Naarmate je in een bepaalde categorie vaker nummers goed raadt, unlock je meer nummers. En met de verdiende munten kun je zelfs hele nieuwe categorieën kopen.
Op dit moment is het echt een verslaving. Telkens even kijken of er al iemand teruggespeeld heeft. Maar ik vraag me af of het wel leuk blijft. Inmiddels ken ik wel bijna alle liedjes die voorbij komen, dus wie vaak genoeg speelt zal vanzelf gaan herkennen dat een bepaald fragment van een bepaalde artiest is, zelfs als je het nummer eigenlijk niet kent.
Over een paar weken zal ik nog wel eens bloggen over dit spel, kijken of het me dan nog steeds zo in zijn ban heeft!
Spelen jullie ook Song Pop?
Het idee is dat je een categorie kiest (bijv. 80's, Classic Rock of Modern Hits). Binnen die categorie krijg je vijf muzikale fragmenten te horen, waarbij je zo snel mogelijk de titel of uitvoerend artiest moet aanklikken. Je speelt tegen vrienden of random tegenstanders, die dezelfde fragmenten te horen krijgen. Wie de meeste antwoorden goed heeft binnen de kortst mogelijke tijd, wint. Bij winst krijg je 3 muntjes, bij verlies 1. Naarmate je in een bepaalde categorie vaker nummers goed raadt, unlock je meer nummers. En met de verdiende munten kun je zelfs hele nieuwe categorieën kopen.
Op dit moment is het echt een verslaving. Telkens even kijken of er al iemand teruggespeeld heeft. Maar ik vraag me af of het wel leuk blijft. Inmiddels ken ik wel bijna alle liedjes die voorbij komen, dus wie vaak genoeg speelt zal vanzelf gaan herkennen dat een bepaald fragment van een bepaalde artiest is, zelfs als je het nummer eigenlijk niet kent.
Over een paar weken zal ik nog wel eens bloggen over dit spel, kijken of het me dan nog steeds zo in zijn ban heeft!
Spelen jullie ook Song Pop?
dinsdag 3 juli 2012
Ellende
Vandaag weer een darmonderzoek gehad, wat een ellende. Voorgaande keren had ik ná de scopie niet zoveel last meer, beetje duf van het roesje maar that's it. Deze keer is het helaas anders gegaan.
Door de vele medicatie van de afgelopen tijd werkte het roesje erg slecht, waardoor ik telkens bijkwam tijdens het onderzoek en erg veel pijn heb gehad. Door de pijn heb ik veel liggen draaien en wurmen op de behandeltafel, wat niet echt ideaal is als ze met de scoop bezig zijn. Daardoor nu ontzettend veel napijn, niet grappig meer...
En dan lig je op de bank zielig te wezen met een kruik, een mok thee en een dekentje, en dan komt het besef des te harder aan dat er geen hondje meer is om lekker mee te knuffelen. Dubbel au...
Door de vele medicatie van de afgelopen tijd werkte het roesje erg slecht, waardoor ik telkens bijkwam tijdens het onderzoek en erg veel pijn heb gehad. Door de pijn heb ik veel liggen draaien en wurmen op de behandeltafel, wat niet echt ideaal is als ze met de scoop bezig zijn. Daardoor nu ontzettend veel napijn, niet grappig meer...
En dan lig je op de bank zielig te wezen met een kruik, een mok thee en een dekentje, en dan komt het besef des te harder aan dat er geen hondje meer is om lekker mee te knuffelen. Dubbel au...
zaterdag 30 juni 2012
Eureka!
03.27 's nachts. We zijn al een uur op jacht naar een mug die verstoppertje speelt.
"Ik heb het!"
"Wat?"
"Het bewijs!"
"Waarvoor?"
"Mijn regelmatige vijfhoek!"
Sindsdien is mijn meisje weer compleet in de ban van een wiskundig raadsel wat ze op school voorgelegd heeft gekregen. Als je een strook papier pakt en daar een knoop in legt, niet te strak, en dan aandrukt, krijg je een regelmatige vijfhoek. Dit moest ze bewijzen. Iets wat haar niet gelukt was, tot afgelopen nacht dus. Drie minuten voor half vier. Ze deed een poging om het me uit te leggen, maar ze snapte zelf ook wel dat het hopeloos was.
Nu komt nog het meest frustrerende van allemaal. Miek heeft de opdracht, waarvoor ze dit moest bewijzen, inmiddels ingeleverd. Het schooljaar is natuurlijk zo goed als afgelopen, ze heeft nog 1 toets en that's it. "Het maakt niet uit of ik een acht heb, ik GA deze herkansen!" Ik hoop dat ze een grapje maakte, maar zie haar er voor aan. "Kun je niet gewoon je docente mailen, dat je het bewijs hebt gevonden?" probeerde ik nog. Ik ben benieuwd...
"Ik heb het!""Wat?"
"Het bewijs!"
"Waarvoor?"
"Mijn regelmatige vijfhoek!"
Sindsdien is mijn meisje weer compleet in de ban van een wiskundig raadsel wat ze op school voorgelegd heeft gekregen. Als je een strook papier pakt en daar een knoop in legt, niet te strak, en dan aandrukt, krijg je een regelmatige vijfhoek. Dit moest ze bewijzen. Iets wat haar niet gelukt was, tot afgelopen nacht dus. Drie minuten voor half vier. Ze deed een poging om het me uit te leggen, maar ze snapte zelf ook wel dat het hopeloos was.
Nu komt nog het meest frustrerende van allemaal. Miek heeft de opdracht, waarvoor ze dit moest bewijzen, inmiddels ingeleverd. Het schooljaar is natuurlijk zo goed als afgelopen, ze heeft nog 1 toets en that's it. "Het maakt niet uit of ik een acht heb, ik GA deze herkansen!" Ik hoop dat ze een grapje maakte, maar zie haar er voor aan. "Kun je niet gewoon je docente mailen, dat je het bewijs hebt gevonden?" probeerde ik nog. Ik ben benieuwd...
donderdag 28 juni 2012
zondag 24 juni 2012
Dag lieve Dayna (2)
Velen zullen het wel meegekregen hebben: Afgelopen vrijdag hebben we, toch nog vrij onverwachts, mijn lieve hondenmeisje in moeten laten slapen. Dayna was al vrij oud, bijna 12, en het ging de laatste tijd niet zo goed meer met haar. Een paar maanden geleden werd er cushing disease vastgesteld, iets waar ze veel last van had. Kort gezegd maakte haar lichaam teveel van een bepaald stofje aan, een soort prednison, waardoor ze (net als haar baasje!) last kreeg van vreetbuien, flink aankwam, veel moest drinken en plassen en nog meer ongemakken. Haar bloedwaarden waren zo hoog dat ze niet meer te meten waren, dus direct gestart met de medicatie. Binnen een week hadden we een compleet ander hondje! De medicatie sloeg ontzettend goed aan, Dayna begon weer te spelen in plaats van de hele dag voor pampus op de bank liggen. Ze zat een stuk lekkerder in haar vel. En voor haar baasjes was dat natuurlijk ook erg fijn om te zien!
Nog geen week geleden merkten we ineens dat Dayna wat sipjes was. Ze was een paar dagen bij oma wezen logeren, en toen ze terugkwam was ze nogal uit haar hum. Ze wilde niet meer zo goed eten, alleen als ik naast haar zat en haar aanmoedigde ging haar bak leeg. Verder had ze ook geen zin meer om naar buiten te gaan en begon ze veel te drinken, zó veel dat we er soms zelfs midden in de nacht met haar uit moesten. Ze verloor ons niet meer uit het oog en wilde continu contact. Steeds tegen ons aan liggen, bijna op het irritante af, want regelmatig gebeurde het dat er iemand bijna zijn nek brak over het hondje.
We dachten eerst dat ze een beetje heimwee had naar oma, misschien. Ze wordt daar heerlijk verwend en oma werd opgebeld met de vraag wat ze de hond te eten had gegeven, want het verwende dametje weigerde haar brokken nu te eten! Maar oma wist van niks.
Vrijdagochtend moest mijn moeder naar de dierenarts om medicijnen voor Dayna te halen, tegen de cushing. Toen ze het verhaal uitlegde, vreesde de dierenarts meteen suikerziekte. Twee weken eerder was er nog bloed geprikt en was haar suiker prima, maar toch kregen we een staafje mee om het te testen. Mama ving wat urine op, hield het staafje erin, en ja hoor... De dierenarts had gezegd dat als het staafje bruin uitsloeg, Dayna acute suiker had. Het staafje slóég bruin uit. En niet zomaar bruin, nee, echt knalsuperdonkerbruin. Eigenlijk voelden we toen al aan dat dit niet lang meer zou gaan duren, ondanks dat je dat niet wilt denken.
Om kwart over 12 moesten we met Dayna bij de dierenarts zijn. Eigenlijk had de dierenarts een vrije dag, maar ze maakte voor ons een uitzondering. Dayna is de afgelopen weken zo vaak bij haar in de praktijk geweest, vanwege de cushing, de controles daarvoor, een ontstoken oogje en allerlei andere kwaaltjes... De dierenarts wist dat het serieus was en dat hier niet lang mee gewacht moest worden. Het plan was dat ze bloed zou prikken om te bepalen hoe hoog Dayna's suiker was, en dan insuline spuiten zodat we Dayna in ieder geval nog het weekend door zouden kunnen helpen. Dan zouden we moeten beslissen of we hiermee verder wilden, of dat we Dayna die maandag in zouden laten slapen. Want moet je een hondje van bijna 12, wat al zoveel ellende heeft meegemaakt, nog gaan pesten met injecties insuline? Was ze niet gewoon op? Moesten we haar niet gewoon rust gunnen, haar laten gaan?
Alles veranderde toen we, voordat we naar de dierenarts gingen, Dayna bloed begon te poepen. In de auto op weg naar de dierenarts wisten we eigenlijk al dat het klaar was. Dayna lag slapjes bij mij op schoot; de pit was eruit. Ik heb mijn vader gebeld, ik heb Miek gebeld, en toen waren we bij de dierenarts. Die zei eigenlijk wat we al vermoedden: Het was niet humaan om Dayna nog het weekend door te gaan zeulen; iets wat we zelf ook al wel wisten. Als ze niet ook nog bloed was gaan poepen, had het nog gekund. Maar nu ook haar darmen het op hadden gegeven, moesten we doen wat het beste voor ons meisje was.
We mochten haar nog een paar uurtjes meenemen om afscheid te nemen. 's Avonds om kwart over 6 mochten we terugkomen voor Dayna's laatste bezoekje aan de dierenarts.
Die laatste uren waren zwaar. We zijn even langsgegaan bij oma, die zich groot hield, maar ik durf te wedden dat ook zij een flink potje heeft zitten janken toen we weg waren. Bij mij kwam de klap pas toen Dayna voor het laatst bij oma door de gang liep. "De laatste keer bij oma," zei ik, en alsof Dayna het aanvoelde keek ze nog één keer om, voordat ze definitief het huis uit liep. Ik brak.
We zijn die middag nog bij mijn vader thuis geweest, die ook afscheid van haar heeft genomen. En uiteraard nam hier thuis ook iedereen afscheid. Het was gek om met Dayna op de bank te zitten, in de wetenschap dat ze er over een paar uurtjes niet meer zou zijn. Afgelopen vrijdag was de eerste keer dat Dayna de kleine baby Jesse zag, en meteen de laatste keer. Het besef dat het met een paar uur over zou zijn, dat het beestje wat 12 jaar lang als een zusje voor me was, zou overlijden... Vreselijk.
Hoewel iedereen rationeel gezien wist dat dit het beste was, dat dit de meest eerlijke keuze was voor het hondenmeisje waar we zoveel van gehouden hebben, was het moeilijk om ons gevoel uit te zetten. Want natuurlijk wilden we haar niet kwijt! We zouden er zoveel voor over hebben om die afspraak met de dierenarts af te kunnen zeggen en haar gewoon nog 12 jaar bij ons te kunnen houden.
Gelukkig hoefden we niet lang te wachten bij de dierenarts. Die paar minuten in de wachtkamer waren letterlijk de hel op aarde. Ik wilde haar zo graag oppakken en samen héél hard wegrennen... De stemming was bedrukt. De assistente had ons die dag al drie keer voorbij zien komen en wist dat dit de laatste keer zou zijn. Ze kwam Dayna nog even aaien, maar die kleine stresskip liet meteen merken dat ze het niet had op dierenartsen. Grrr, brom brom...
Ook toen ze de narcose toegediend kreeg, was ons Dayntje haar eigenwijze zelf. Op de behandeltafel zitten? No way! Dus hielden we haar met z'n vieren vast, terwijl de dierenarts de naald in haar kont zette. Dayna houdt niet van naalden. Zo baasje zo hond... Madame zette het op een gillen. Mijn hart brak, ik hoopte zo dat ze zich over zou geven. Ik wilde niet dat ze haar laatste minuten vechtend en gekweld door zou moeten brengen. Gelukkig dacht de dierenarts er ook zo over, en nadat de helft van de narcose erin zat, besloot hij Dayna niet langer te pesten.
We werden een aantal minuten alleen met haar gelaten, tot ons meisje in slaap was gevallen. Wie Dayna kent, weet wat een sterke wil ze heeft: Het was vechten geblazen tegen de narcose. Door haar pootjes zakken, toch weer overeind krabbelen, niet toe willen geven. "Het is goed, meisje. Ga maar slapen." Mama en ik kriebelden aan haar oortjes, zoals we zo vaak deden. Dayna ontspande. "Ga maar liggen." Eindelijk luisterde ze.
Toen ze eenmaal lag ging het snel. Binnen no time was ze compleet slap en van de wereld. We praatten tegen haar, knuffelden haar, gaven kusjes. We bedankten haar voor twaalf jaar trouwe vriendschap. In goede en in slechte tijden, in vreugde en verdriet, altijd was ze er.
De dierenarts scheerde haar pootje en zocht een bloedvat voor haar laatste prikje. De naald ging haar poot in, gelukkig voelde Dayna er niets meer van. Een felblauwe vloeistof, die ik nog herkende van het inslapen van Joyce en Amber, verdween langzaam in haar poot. "Ze kan nu even snel gaan ademen," zei de dierenarts. We zagen het. Een paar snelle ademteugen, toen nog één diepe zucht.
De stethoscoop op haar borst.
"Het is gebeurd."
"Slaap lekker, meisje."
Nog geen week geleden merkten we ineens dat Dayna wat sipjes was. Ze was een paar dagen bij oma wezen logeren, en toen ze terugkwam was ze nogal uit haar hum. Ze wilde niet meer zo goed eten, alleen als ik naast haar zat en haar aanmoedigde ging haar bak leeg. Verder had ze ook geen zin meer om naar buiten te gaan en begon ze veel te drinken, zó veel dat we er soms zelfs midden in de nacht met haar uit moesten. Ze verloor ons niet meer uit het oog en wilde continu contact. Steeds tegen ons aan liggen, bijna op het irritante af, want regelmatig gebeurde het dat er iemand bijna zijn nek brak over het hondje.
We dachten eerst dat ze een beetje heimwee had naar oma, misschien. Ze wordt daar heerlijk verwend en oma werd opgebeld met de vraag wat ze de hond te eten had gegeven, want het verwende dametje weigerde haar brokken nu te eten! Maar oma wist van niks.
Vrijdagochtend moest mijn moeder naar de dierenarts om medicijnen voor Dayna te halen, tegen de cushing. Toen ze het verhaal uitlegde, vreesde de dierenarts meteen suikerziekte. Twee weken eerder was er nog bloed geprikt en was haar suiker prima, maar toch kregen we een staafje mee om het te testen. Mama ving wat urine op, hield het staafje erin, en ja hoor... De dierenarts had gezegd dat als het staafje bruin uitsloeg, Dayna acute suiker had. Het staafje slóég bruin uit. En niet zomaar bruin, nee, echt knalsuperdonkerbruin. Eigenlijk voelden we toen al aan dat dit niet lang meer zou gaan duren, ondanks dat je dat niet wilt denken.
Om kwart over 12 moesten we met Dayna bij de dierenarts zijn. Eigenlijk had de dierenarts een vrije dag, maar ze maakte voor ons een uitzondering. Dayna is de afgelopen weken zo vaak bij haar in de praktijk geweest, vanwege de cushing, de controles daarvoor, een ontstoken oogje en allerlei andere kwaaltjes... De dierenarts wist dat het serieus was en dat hier niet lang mee gewacht moest worden. Het plan was dat ze bloed zou prikken om te bepalen hoe hoog Dayna's suiker was, en dan insuline spuiten zodat we Dayna in ieder geval nog het weekend door zouden kunnen helpen. Dan zouden we moeten beslissen of we hiermee verder wilden, of dat we Dayna die maandag in zouden laten slapen. Want moet je een hondje van bijna 12, wat al zoveel ellende heeft meegemaakt, nog gaan pesten met injecties insuline? Was ze niet gewoon op? Moesten we haar niet gewoon rust gunnen, haar laten gaan?
Alles veranderde toen we, voordat we naar de dierenarts gingen, Dayna bloed begon te poepen. In de auto op weg naar de dierenarts wisten we eigenlijk al dat het klaar was. Dayna lag slapjes bij mij op schoot; de pit was eruit. Ik heb mijn vader gebeld, ik heb Miek gebeld, en toen waren we bij de dierenarts. Die zei eigenlijk wat we al vermoedden: Het was niet humaan om Dayna nog het weekend door te gaan zeulen; iets wat we zelf ook al wel wisten. Als ze niet ook nog bloed was gaan poepen, had het nog gekund. Maar nu ook haar darmen het op hadden gegeven, moesten we doen wat het beste voor ons meisje was.
 |
| Dayna * 4 september 2000 - † 22 juni 2012 |
Die laatste uren waren zwaar. We zijn even langsgegaan bij oma, die zich groot hield, maar ik durf te wedden dat ook zij een flink potje heeft zitten janken toen we weg waren. Bij mij kwam de klap pas toen Dayna voor het laatst bij oma door de gang liep. "De laatste keer bij oma," zei ik, en alsof Dayna het aanvoelde keek ze nog één keer om, voordat ze definitief het huis uit liep. Ik brak.
We zijn die middag nog bij mijn vader thuis geweest, die ook afscheid van haar heeft genomen. En uiteraard nam hier thuis ook iedereen afscheid. Het was gek om met Dayna op de bank te zitten, in de wetenschap dat ze er over een paar uurtjes niet meer zou zijn. Afgelopen vrijdag was de eerste keer dat Dayna de kleine baby Jesse zag, en meteen de laatste keer. Het besef dat het met een paar uur over zou zijn, dat het beestje wat 12 jaar lang als een zusje voor me was, zou overlijden... Vreselijk.
Hoewel iedereen rationeel gezien wist dat dit het beste was, dat dit de meest eerlijke keuze was voor het hondenmeisje waar we zoveel van gehouden hebben, was het moeilijk om ons gevoel uit te zetten. Want natuurlijk wilden we haar niet kwijt! We zouden er zoveel voor over hebben om die afspraak met de dierenarts af te kunnen zeggen en haar gewoon nog 12 jaar bij ons te kunnen houden.
Gelukkig hoefden we niet lang te wachten bij de dierenarts. Die paar minuten in de wachtkamer waren letterlijk de hel op aarde. Ik wilde haar zo graag oppakken en samen héél hard wegrennen... De stemming was bedrukt. De assistente had ons die dag al drie keer voorbij zien komen en wist dat dit de laatste keer zou zijn. Ze kwam Dayna nog even aaien, maar die kleine stresskip liet meteen merken dat ze het niet had op dierenartsen. Grrr, brom brom...
Ook toen ze de narcose toegediend kreeg, was ons Dayntje haar eigenwijze zelf. Op de behandeltafel zitten? No way! Dus hielden we haar met z'n vieren vast, terwijl de dierenarts de naald in haar kont zette. Dayna houdt niet van naalden. Zo baasje zo hond... Madame zette het op een gillen. Mijn hart brak, ik hoopte zo dat ze zich over zou geven. Ik wilde niet dat ze haar laatste minuten vechtend en gekweld door zou moeten brengen. Gelukkig dacht de dierenarts er ook zo over, en nadat de helft van de narcose erin zat, besloot hij Dayna niet langer te pesten.
We werden een aantal minuten alleen met haar gelaten, tot ons meisje in slaap was gevallen. Wie Dayna kent, weet wat een sterke wil ze heeft: Het was vechten geblazen tegen de narcose. Door haar pootjes zakken, toch weer overeind krabbelen, niet toe willen geven. "Het is goed, meisje. Ga maar slapen." Mama en ik kriebelden aan haar oortjes, zoals we zo vaak deden. Dayna ontspande. "Ga maar liggen." Eindelijk luisterde ze.
Toen ze eenmaal lag ging het snel. Binnen no time was ze compleet slap en van de wereld. We praatten tegen haar, knuffelden haar, gaven kusjes. We bedankten haar voor twaalf jaar trouwe vriendschap. In goede en in slechte tijden, in vreugde en verdriet, altijd was ze er.
De dierenarts scheerde haar pootje en zocht een bloedvat voor haar laatste prikje. De naald ging haar poot in, gelukkig voelde Dayna er niets meer van. Een felblauwe vloeistof, die ik nog herkende van het inslapen van Joyce en Amber, verdween langzaam in haar poot. "Ze kan nu even snel gaan ademen," zei de dierenarts. We zagen het. Een paar snelle ademteugen, toen nog één diepe zucht.
De stethoscoop op haar borst.
"Het is gebeurd."
"Slaap lekker, meisje."
zaterdag 23 juni 2012
Dag lieve Dayna
Dayna
* 4 september 2000 - † 22 juni 2012
They say memories are golden,
well maybe that is true.
I never wanted memories,
I only wanted you.
A million times I needed you,
a million times I cried.
If love alone could have saved you,
you never would have died.
In life I loved you dearly,
In death I love you still.
In my heart you hold a place,
no one could ever fill.
If tears could build a stairway,
and heartache make a lane,
I'd walk the path to heaven,
and bring you back again.
woensdag 20 juni 2012
Wat met potlood staat geschetst...
Ze is geen slap excuus voor wat ik graag had willen zijn
Geen droom, geen doel, geen stok om mee te slaan
Geen enkele garantie voor een lang gelukkig leven
Ze is geen antwoord op de vraag van ons bestaan
Niet de mooiste symfonie onder de film genaamd 'Wij tweeën'
Niet het schone, koele bed dat mijn koortsen weg kan nemen
Niet het ritme van mij hart
Niet het zuiverste geweten
Ze kwam niet op het juiste moment
En dat kan me ook niet schelen
Want meer nog dan ik eigenlijk toegeven wil
Zij maakt het verschil
Tussen alles wat ik had, en hoe dat opeens ging leven
Wat met potlood staat geschetst
Kan met kleur worden ingetekend
Tussen nooit iets aan de hand en van alles te beleven
Tussen nooit, en misschien, heel soms
Tussen ik en ons
Acda en de Munnik - Zij maakt het verschil
Geen droom, geen doel, geen stok om mee te slaan
Geen enkele garantie voor een lang gelukkig leven
Ze is geen antwoord op de vraag van ons bestaan
Niet de mooiste symfonie onder de film genaamd 'Wij tweeën'
Niet het schone, koele bed dat mijn koortsen weg kan nemen
Niet het ritme van mij hart
Niet het zuiverste geweten
Ze kwam niet op het juiste moment
En dat kan me ook niet schelen
Want meer nog dan ik eigenlijk toegeven wil
Zij maakt het verschil
Tussen alles wat ik had, en hoe dat opeens ging leven
Wat met potlood staat geschetst
Kan met kleur worden ingetekend
Tussen nooit iets aan de hand en van alles te beleven
Tussen nooit, en misschien, heel soms
Tussen ik en ons
Acda en de Munnik - Zij maakt het verschil
maandag 18 juni 2012
Surprise!
Een tijdje geleden zag ik op TLC een reclame van Wicked. Je kon kaartjes winnen voor de musical, op een speciale Wicked Ladies Night. Er moest een vraag beantwoord worden en that's it, eigenlijk. Aangezien ik al tijden geen prijsvragen meer had gewonnen maar het wel altijd leuk vind om mee te doen dacht ik: Waarom ook niet? Dus vulde ik in wat er ingevuld moest worden en verstuurde ik mijn formulier.
Vanavond vond ik een mailtje in mijn inbox. Ik heb gewonnen! Een welkome verrassing in deze kloteperiode (want er is eigenlijk geen ander woord voor). Behalve twee kaartjes voor de Wicked Ladies Night krijg ik ook een goodiebag ter waarde van €50,-. En een leuke bijkomstigheid is ook nog dat Willemijn op de dag dat we gaan, haar 1000ste show speelt als Elphaba in Europa. Dat betekent dat ik eindelijk Willemijn mag gaan bewonderen in háár rol! Afgelopen twee keer had ik haar alternate, die ook erg goed was, maar ik wilde zó graag Willemijn eens zien... Dat gaat nu eindelijk gebeuren! Ik ben helemaal blij! Bedankt, TLC!
Vanavond vond ik een mailtje in mijn inbox. Ik heb gewonnen! Een welkome verrassing in deze kloteperiode (want er is eigenlijk geen ander woord voor). Behalve twee kaartjes voor de Wicked Ladies Night krijg ik ook een goodiebag ter waarde van €50,-. En een leuke bijkomstigheid is ook nog dat Willemijn op de dag dat we gaan, haar 1000ste show speelt als Elphaba in Europa. Dat betekent dat ik eindelijk Willemijn mag gaan bewonderen in háár rol! Afgelopen twee keer had ik haar alternate, die ook erg goed was, maar ik wilde zó graag Willemijn eens zien... Dat gaat nu eindelijk gebeuren! Ik ben helemaal blij! Bedankt, TLC!
zaterdag 16 juni 2012
Punch me, maybe?
Okee, sla me niet, scheld me niet uit, word niet boos op me.
Ik heb dit nummer lang weten te ontwijken, hoewel het al een tijdje een 'hype' is. Misschien juist daarom. Ik had er van tevoren al een hekel aan.
Tot ik hem toch eens hoorde, nu zo'n week geleden. En ik moet toegeven: Het is best een vrolijk liedje. Lang niet zo irritant als ik dacht. Stiekem zing ik hem tegenwoordig zelfs mee met de radio... Punch me, maybe?
Ik heb dit nummer lang weten te ontwijken, hoewel het al een tijdje een 'hype' is. Misschien juist daarom. Ik had er van tevoren al een hekel aan.
Tot ik hem toch eens hoorde, nu zo'n week geleden. En ik moet toegeven: Het is best een vrolijk liedje. Lang niet zo irritant als ik dacht. Stiekem zing ik hem tegenwoordig zelfs mee met de radio... Punch me, maybe?
woensdag 13 juni 2012
dinsdag 12 juni 2012
Verrassingseffect
"Waarom smeer je je boterham zo ongelijk?"
"Dat is niet ongelijk, dat is het verrassingseffect!"
maandag 11 juni 2012
zondag 10 juni 2012
Flower by Kenzo
Jullie zijn geen beauty-blogjes van mij gewend, dat weet ik. Ik ben ook niet zo'n beauty-type. Maar mijn favoriete geurtje verdient gewoon een plekje op mijn blog!
Laat ik beginnen met het flesje. ER STAAT EEN KLAPROOS OP! Iedereen die mij ook maar een béétje kent, weet dat klaprozen mijn favoriete bloemen zijn. Als ik een klaproos zie, moet ik er een foto van maken. Ik word dus ook gewoon blij als ik het flesje zie. Op het flesje zelf staat het steeltje van de klaproos, en op de dop staat de roos zelf. Dat is wel tic-opwekkend, want uiteraard moet de dop er altijd precies recht op zitten zodat er geen knik in de steel zit =P Maar wie mij kent, weet dat dat ook typisch iets voor mij is.
De geur is zo lekker dat ik zelfs nu, terwijl ik ziek zit te wezen in mijn pyjama, af en toe stiekem wat op mijn polsen doe. Gewoon om te snuffelen. Het ruikt heerlijk zoet, maar niet té. Ik kan de geur niet goed omschrijven, maar het is gewoon ontzettend een Jenna-geurtje <3 Ik word er heppie van. Ik ruik het ook altijd meteen als er iemand voorbij loopt met dit geurtje op. Het is een heel typisch, herkenbaar luchtje.
Ik gebruikte voorheen alleen Scarlett van Cacharel, maar sinds ik Flower ontdekt heb vorig jaar, moet ik toegeven dat Scarlett niet veel meer gebruikt wordt. Dusse: Aanrader! :-)
 |
| Flower by Kenzo |
De geur is zo lekker dat ik zelfs nu, terwijl ik ziek zit te wezen in mijn pyjama, af en toe stiekem wat op mijn polsen doe. Gewoon om te snuffelen. Het ruikt heerlijk zoet, maar niet té. Ik kan de geur niet goed omschrijven, maar het is gewoon ontzettend een Jenna-geurtje <3 Ik word er heppie van. Ik ruik het ook altijd meteen als er iemand voorbij loopt met dit geurtje op. Het is een heel typisch, herkenbaar luchtje.
Ik gebruikte voorheen alleen Scarlett van Cacharel, maar sinds ik Flower ontdekt heb vorig jaar, moet ik toegeven dat Scarlett niet veel meer gebruikt wordt. Dusse: Aanrader! :-)
zaterdag 9 juni 2012
Vrouwen en voetbal
"Ja ja ja!
Wacht even, het is de tweede helft, ze moeten nu de andere kant op...
Nee nee nee!"
Wacht even, het is de tweede helft, ze moeten nu de andere kant op...
Nee nee nee!"
Opa jarig
Samen naar de aapies kijken, samen naar het strand
En als je geluk had, ging je samen naar de brand
Samen op het ijs en met een sleetje in de sneeuw
Leeuwentemmer spelen en mijn opa was de leeuw
En als je geluk had, ging je samen naar de brand
Samen op het ijs en met een sleetje in de sneeuw
Leeuwentemmer spelen en mijn opa was de leeuw
Altijd als we samen waren hadden we plezier
Stierenvechter spelen en mijn opa was de stier
M'n opa, m'n opa, m'n opa
In heel Europa was er niemand zoals hij
M'n opa, m'n opa, m'n opa
M'n opa, m'n opa, m'n opa
En niemand was zo aardig voor mij
Leen Jongewaard & Hetty Blok - M'n opa
Leen Jongewaard & Hetty Blok - M'n opa
vrijdag 8 juni 2012
Krrrrrrgh!
Krrrrrrrrghhhhh.
Met een zucht knip ik mijn nachtlampje aan. M'n ogen moeten even wennen aan het felle licht, maar al gauw zie ik waar de herrie vandaan komt.
Tsjrrrrrrrrraaaaaa.
Met moeite krabbel ik overeind. De vloer voelt koud aan mijn blote voeten. Helaas ben ik niet het type dat bij zo'n geluid zich omdraait, haar ogen weer dichtdoet en verder slaapt. Ik blijf me eraan ergeren en er zit dus weinig anders op dan er wat aan te doen.
Bsssssssssssttttttt.
Slaapdronken open ik het kleine deurtje. Mijn hand past er net doorheen en m'n arm verdwijnt tot aan mijn elleboog in de donkere kooi. Ik draai wat en ik graai wat. Vluchtig getrippel van kleine pootjes, miniscule nageltjes krassen op mijn arm. Mijn vrije hand grist de op vrijheid beluste ontsnapper van mijn schouder en plant hem terug in zijn kooi.
Het deurtje wordt netjes gesloten. Voetje voor voetje schuifel ik terug naar mijn bed. De deken trek ik op tot aan mijn kin, en zodra mijn hoofd het kussen raakt voel ik mezelf alweer richting dromenland gaan. Met mijn hand zoek ik naar de schakelaar van mijn nachtlampje.
Het blijft even rustig. Ik hoor enkel wat gescharrel, gerammel van een voerbakje en hooi wat verschoven wordt. Ik glimlach en val tevreden in een lichte slaap.
Prrrrrsssssssssttttttt.
Het duurt slechts een paar minuten. Dan besluit Védor opnieuw dat zijn loopradje dé perfecte plek is om zijn wangzakken te legen. En weer knip ik mijn nachtlampje aan.
Met een zucht knip ik mijn nachtlampje aan. M'n ogen moeten even wennen aan het felle licht, maar al gauw zie ik waar de herrie vandaan komt.
Tsjrrrrrrrrraaaaaa.
Met moeite krabbel ik overeind. De vloer voelt koud aan mijn blote voeten. Helaas ben ik niet het type dat bij zo'n geluid zich omdraait, haar ogen weer dichtdoet en verder slaapt. Ik blijf me eraan ergeren en er zit dus weinig anders op dan er wat aan te doen.
Bsssssssssssttttttt.
Slaapdronken open ik het kleine deurtje. Mijn hand past er net doorheen en m'n arm verdwijnt tot aan mijn elleboog in de donkere kooi. Ik draai wat en ik graai wat. Vluchtig getrippel van kleine pootjes, miniscule nageltjes krassen op mijn arm. Mijn vrije hand grist de op vrijheid beluste ontsnapper van mijn schouder en plant hem terug in zijn kooi.
Het deurtje wordt netjes gesloten. Voetje voor voetje schuifel ik terug naar mijn bed. De deken trek ik op tot aan mijn kin, en zodra mijn hoofd het kussen raakt voel ik mezelf alweer richting dromenland gaan. Met mijn hand zoek ik naar de schakelaar van mijn nachtlampje.
Het blijft even rustig. Ik hoor enkel wat gescharrel, gerammel van een voerbakje en hooi wat verschoven wordt. Ik glimlach en val tevreden in een lichte slaap.
Prrrrrsssssssssttttttt.
Het duurt slechts een paar minuten. Dan besluit Védor opnieuw dat zijn loopradje dé perfecte plek is om zijn wangzakken te legen. En weer knip ik mijn nachtlampje aan.
woensdag 6 juni 2012
Een arm om mijn schouder
We zitten naast elkaar op bed. Kussens in onze rug, dvd'tje aan. De film is niet zo boeiend, maar gewoon een afleiding. Mijn iPad ligt op jouw schoot, je linker arm ligt om mijn schouders en met je vrije hand speel je een kaartspelletje. Patience, voor de verandering. Eigenlijk doe je weinig anders op de iPad. Soms wissel je Patience af met een potje Spider Solitaire, om daarna weer terug te wisselen.
Ik ben dicht tegen je aan gekropen en volg met een half oog de romantische komedie. We kijken You again, maar het is niet echt een hoogstaande film. Laatst keken we Haar naam was Sarah, een film die me wel vanaf het begin tot het einde kon boeien. Zelfs terwijl jij naast me zat. Je reikte me een zakdoek aan toen ik tranen met tuiten moest huilen, en trok me wat dichter naar je toe als de film spannend werd.
Dit soort films doen jou weinig, dat weet ik. Jij bent meer van de thrillers. Maar aangezien ik van Harry Potter al wekenlang nachtmerries krijg, doe je me dat niet aan. Dus kijken we samen naar Disney-films (waarbij ik ook een pak zakdoeken gereed moet houden), hersenloze meidenfilms en af en toe een mooi kostuumdrama. Je bent lief. En bovenstaande is nog maar een fractie van wat je allemaal voor me over hebt, en voor me over hebt gehad de afgelopen - pak 'm beet - anderhalf jaar. Door dik en door dun, in goede en in slechte tijden, altijd ben je er. Ookal ben ik lang niet altijd even lief tegen je en veranderen de medicijnen me soms in een onuitstaanbaar kreng. Je houdt mijn hand vast, streelt over mijn rug en zegt dat het allemaal goed komt. En vroeg of laat komt het ook allemaal goed.
Ik hou van je!
Ik ben dicht tegen je aan gekropen en volg met een half oog de romantische komedie. We kijken You again, maar het is niet echt een hoogstaande film. Laatst keken we Haar naam was Sarah, een film die me wel vanaf het begin tot het einde kon boeien. Zelfs terwijl jij naast me zat. Je reikte me een zakdoek aan toen ik tranen met tuiten moest huilen, en trok me wat dichter naar je toe als de film spannend werd.
Dit soort films doen jou weinig, dat weet ik. Jij bent meer van de thrillers. Maar aangezien ik van Harry Potter al wekenlang nachtmerries krijg, doe je me dat niet aan. Dus kijken we samen naar Disney-films (waarbij ik ook een pak zakdoeken gereed moet houden), hersenloze meidenfilms en af en toe een mooi kostuumdrama. Je bent lief. En bovenstaande is nog maar een fractie van wat je allemaal voor me over hebt, en voor me over hebt gehad de afgelopen - pak 'm beet - anderhalf jaar. Door dik en door dun, in goede en in slechte tijden, altijd ben je er. Ookal ben ik lang niet altijd even lief tegen je en veranderen de medicijnen me soms in een onuitstaanbaar kreng. Je houdt mijn hand vast, streelt over mijn rug en zegt dat het allemaal goed komt. En vroeg of laat komt het ook allemaal goed.
Ik hou van je!
dinsdag 5 juni 2012
Licht ontvlambaar
Ik klem mijn kaken op elkaar als ik weer een pluk haar in de prullenbak gooi. Even een hand door mijn lange haren halen, staat tegenwoordig synoniem aan een hele lok lostrekken. Strontchagrijnig word ik ervan. Jarenlang spaarde ik om mijn lange haar terug te krijgen, nu verdwijnen ze de prullenbak in. "Laat het kort knippen," adviseren mensen. "Dan heb je minder last van haaruitval." Maar dat is voor mij geen optie. No freaking way dat ik mijn 'levenswerk' af laat knippen.
Toch is dit ook niet leuk. Helemáál niet leuk zelfs. Confronterend. Als iemand mijn haar borstelt, probeer ik niet te kijken naar wat er achter blijft in de borstel. Maar soms kom ik er niet onderuit. Als ik even een hand door mijn haar haal, aan mijn hoofd krab of gewoon op de zwarte bank zit en ineens overal lange, blonde haren zie. Ik had altijd al wel een beetje last van haaruitval, maar sinds ik prednison slik is het hopeloos. Het is dat het een goed effect heeft op de ontstekingen in mijn darmen en gewrichten, maar anders...
Mijn humeur is ook om op te schieten. Het ene moment ben ik hartstikke druk en vrolijk, het volgende moment zit ik te janken om een paar minuten later weer boos op alles en iedereen te zijn. Het 'vollemaanshoofd' wat ik begin te krijgen is ook een bekend bijverschijnsel van de prednison. Verder heeft mijn lichaam besloten dat het wel grappig is om last te krijgen van een soort opvliegers; ineens krijg ik het bloedheet, rooie kop, zweet langs m'n rug... En dan is het weer weg, net zo snel als dat het gekomen is. Tegenwoordig neem ik niet eens meer de moeite om mijn vest/trui uit te trekken als ik er één krijg, want tegen de tijd dat ik goed en wel in een shirtje zit, is de opvlieger weer pleite.
Wat ik nu nog helemaal vergeet te noemen, zijn de vreetbuien. Dát is lachen joh! Vreetbuien door de medicatie voor je darmziekte! Je wilt namelijk eten, maar dat kan niet, want dan krijg je pijn. En dat alles komt door de medicijnen die de pijn moeten gaan verlichten. Echt, goed geregeld. (valt het op dat ik weer een chagrijnige bui begin te krijgen?)
Anyway. Mensen in mijn omgeving weten inmiddels dat ik behoorlijk licht ontvlambaar ben door de medicijnen en proberen daar, zo goed en zo kwaad als het gaat, rekening mee te houden. Dat is lief. Je komt er wel achter wie je echte vrienden zijn in een situatie als deze. Mensen die, ondanks dat ik lang niet de gezelligste ben, langs blijven komen. Blijven sms'en, mailen, kaartjes sturen. Die het niet erg vinden dat je tegen ze zeikt, die er gewoon voor je zíjn. Dát zijn de beste vrienden. En zij weten zelf wel over wie ik het heb. Bedankt jongens. Jullie zijn top!
Toch is dit ook niet leuk. Helemáál niet leuk zelfs. Confronterend. Als iemand mijn haar borstelt, probeer ik niet te kijken naar wat er achter blijft in de borstel. Maar soms kom ik er niet onderuit. Als ik even een hand door mijn haar haal, aan mijn hoofd krab of gewoon op de zwarte bank zit en ineens overal lange, blonde haren zie. Ik had altijd al wel een beetje last van haaruitval, maar sinds ik prednison slik is het hopeloos. Het is dat het een goed effect heeft op de ontstekingen in mijn darmen en gewrichten, maar anders...
Mijn humeur is ook om op te schieten. Het ene moment ben ik hartstikke druk en vrolijk, het volgende moment zit ik te janken om een paar minuten later weer boos op alles en iedereen te zijn. Het 'vollemaanshoofd' wat ik begin te krijgen is ook een bekend bijverschijnsel van de prednison. Verder heeft mijn lichaam besloten dat het wel grappig is om last te krijgen van een soort opvliegers; ineens krijg ik het bloedheet, rooie kop, zweet langs m'n rug... En dan is het weer weg, net zo snel als dat het gekomen is. Tegenwoordig neem ik niet eens meer de moeite om mijn vest/trui uit te trekken als ik er één krijg, want tegen de tijd dat ik goed en wel in een shirtje zit, is de opvlieger weer pleite.
Wat ik nu nog helemaal vergeet te noemen, zijn de vreetbuien. Dát is lachen joh! Vreetbuien door de medicatie voor je darmziekte! Je wilt namelijk eten, maar dat kan niet, want dan krijg je pijn. En dat alles komt door de medicijnen die de pijn moeten gaan verlichten. Echt, goed geregeld. (valt het op dat ik weer een chagrijnige bui begin te krijgen?)
Anyway. Mensen in mijn omgeving weten inmiddels dat ik behoorlijk licht ontvlambaar ben door de medicijnen en proberen daar, zo goed en zo kwaad als het gaat, rekening mee te houden. Dat is lief. Je komt er wel achter wie je echte vrienden zijn in een situatie als deze. Mensen die, ondanks dat ik lang niet de gezelligste ben, langs blijven komen. Blijven sms'en, mailen, kaartjes sturen. Die het niet erg vinden dat je tegen ze zeikt, die er gewoon voor je zíjn. Dát zijn de beste vrienden. En zij weten zelf wel over wie ik het heb. Bedankt jongens. Jullie zijn top!
maandag 4 juni 2012
Op stage is ze hetero (2)
Even leek het alsof er een bom viel, toen Miek zei op welke scholen ze komend jaar stage kon gaan lopen. Afgelopen jaar liep ze stage op een school waar ze nou niet bepaald voor haar geaardheid uit kon komen, dus werd mijn bestaan een jaar lang verzwegen. Hoe pijnlijk dat voor mij was, daar hebben we het vaak over gehad. Evenals het feit dat iedereen uiteindelijk dacht dat ze een relatie had met een mannelijke studiegenoot, in plaats van met mij. Dat voelt toch behoorlijk als een leger olifanten die je hart in stukken trapt.
Volgend jaar zou het beter zijn, beloofde ze. Het hoefde allemaal niet overdreven, ze hoefde niet met de gay-vlag te gaan lopen zwaaien en een spandoek 'IK BEN LESBISCH' mee te nemen. Het zou al fijn zijn als ze een keer kon antwoorden dat ze inderdáád een relatie had. Met míj. Zo vaak hadden leerlingen ernaar gevraagd, en zo vaak had ze 'nee' geantwoord. Telkens weer een klein barstje in mijn hart. Maar echt: Komend jaar zou het beter worden.
Totdat ze te horen kreeg uit welke scholen ze kon kiezen. Ik zal er niet over uitwijden, maar laat ik het zo zeggen: Uitkomen voor haar geaardheid zal niet makkelijk worden. Een school die trots op hun site meldt zich te laten inspireren door de bijbel en de Christelijke traditie, klinkt nou niet bepaald als dé perfecte stageschool voor een homoseksuele studente.
Moet ze dan maar weer een jaar de hetero uit gaan hangen? Ik weet niet of zij dat trekt, ik weet niet of ík dat trek. Als ik nog één keer hoor dat mensen denken dat ze wat met een ander heeft, zet ik het op een gillen vrees ik. Laat staan wanneer een hele klas/school dat denkt.
Gelukkig is het nog niet zeker, maar de kans zit er dik in dat ze op deze school stage moet gaan lopen. De andere alternatieven zijn ook niet ideaal.
En ik? Ik wacht maar af of ik komend jaar 'de vriendin van' mag zijn, of dat ik weer een jaar in de (ijs)kast moet.
Volgend jaar zou het beter zijn, beloofde ze. Het hoefde allemaal niet overdreven, ze hoefde niet met de gay-vlag te gaan lopen zwaaien en een spandoek 'IK BEN LESBISCH' mee te nemen. Het zou al fijn zijn als ze een keer kon antwoorden dat ze inderdáád een relatie had. Met míj. Zo vaak hadden leerlingen ernaar gevraagd, en zo vaak had ze 'nee' geantwoord. Telkens weer een klein barstje in mijn hart. Maar echt: Komend jaar zou het beter worden.
Totdat ze te horen kreeg uit welke scholen ze kon kiezen. Ik zal er niet over uitwijden, maar laat ik het zo zeggen: Uitkomen voor haar geaardheid zal niet makkelijk worden. Een school die trots op hun site meldt zich te laten inspireren door de bijbel en de Christelijke traditie, klinkt nou niet bepaald als dé perfecte stageschool voor een homoseksuele studente.
Moet ze dan maar weer een jaar de hetero uit gaan hangen? Ik weet niet of zij dat trekt, ik weet niet of ík dat trek. Als ik nog één keer hoor dat mensen denken dat ze wat met een ander heeft, zet ik het op een gillen vrees ik. Laat staan wanneer een hele klas/school dat denkt.
Gelukkig is het nog niet zeker, maar de kans zit er dik in dat ze op deze school stage moet gaan lopen. De andere alternatieven zijn ook niet ideaal.
En ik? Ik wacht maar af of ik komend jaar 'de vriendin van' mag zijn, of dat ik weer een jaar in de (ijs)kast moet.
zondag 3 juni 2012
Jesse Bram
Daar is hij dan. Jesse Bram. Geboren op 2 juni om 23.40 uur. Een knulletje van 52 centimeter die mij 'tante Jennifer' maakt.
Gisterochtend om 8 uur moest Chiara in het ziekenhuis zijn om ingeleid te worden. De weeën kwamen in het begin heel snel, maar uiteindelijk heeft het toch nog de hele dag geduurd voordat de kleine ter wereld kwam. Het leek er zelfs op dat er uiteindelijk een keizersnede aan te pas moest gaan komen, maar op het laatste moment besloot de kleine man dat het toch tijd was om zijn ouders - en de rest van de familie, die thuis in spanning afwachtte - niet langer te pesten.
Stiekem ben ik wel heel blij dat het een jongetje is. Ik was al bijna 10 maanden zó stellig overtuigd van het feit dat ik een neefje zou krijgen, dat ik mezelf behoorlijk belachelijk had gemaakt als het toch een meid bleek te zijn. Maar mijn gevoel was goed. Zelfs de naam had ik min of meer goed geraden: Ik had gezegd dat het een top-20-naam zou zijn, en Bram had ik zelfs helemáál goed geraden. Niet slecht voor iemand met een namentic. Dat was dan ook het eerste wat ik, uiterst triomfantelijk, riep toen ik zijn naam hoorde. "Ik zei het! Ik zei het!"
Vanmiddag gaan we hem voor het eerst bewonderen. Het is nog bijna 2 uur rijden, dat is wel jammer. Maar ik vrees dat ik hopeloos verliefd word op dat kleine ventje als ik hem eenmaal in real life zie. Dat heb ik namelijk met alle baby's :-) En als deze over een jaartje rondloopt en mij 'tante Jennie' noemt... Wie kan dat nou níét weerstaan?
Chiara en Michiel, gefeliciteerd met de geboorte van jullie überschattige knulletje. En we komen eraan! ;-)
Gisterochtend om 8 uur moest Chiara in het ziekenhuis zijn om ingeleid te worden. De weeën kwamen in het begin heel snel, maar uiteindelijk heeft het toch nog de hele dag geduurd voordat de kleine ter wereld kwam. Het leek er zelfs op dat er uiteindelijk een keizersnede aan te pas moest gaan komen, maar op het laatste moment besloot de kleine man dat het toch tijd was om zijn ouders - en de rest van de familie, die thuis in spanning afwachtte - niet langer te pesten.
Stiekem ben ik wel heel blij dat het een jongetje is. Ik was al bijna 10 maanden zó stellig overtuigd van het feit dat ik een neefje zou krijgen, dat ik mezelf behoorlijk belachelijk had gemaakt als het toch een meid bleek te zijn. Maar mijn gevoel was goed. Zelfs de naam had ik min of meer goed geraden: Ik had gezegd dat het een top-20-naam zou zijn, en Bram had ik zelfs helemáál goed geraden. Niet slecht voor iemand met een namentic. Dat was dan ook het eerste wat ik, uiterst triomfantelijk, riep toen ik zijn naam hoorde. "Ik zei het! Ik zei het!"Vanmiddag gaan we hem voor het eerst bewonderen. Het is nog bijna 2 uur rijden, dat is wel jammer. Maar ik vrees dat ik hopeloos verliefd word op dat kleine ventje als ik hem eenmaal in real life zie. Dat heb ik namelijk met alle baby's :-) En als deze over een jaartje rondloopt en mij 'tante Jennie' noemt... Wie kan dat nou níét weerstaan?
Chiara en Michiel, gefeliciteerd met de geboorte van jullie überschattige knulletje. En we komen eraan! ;-)
vrijdag 1 juni 2012
woensdag 30 mei 2012
Nog steeds geen tante
Al 9 maanden lang wist ik het zeker: Op de 27ste zou ik tante worden van een jongetje. Dus toen mijn stiefzus uitgerekend bleek te zijn op 27 mei kon het niet meer op. Met mijn namentic had ik zelfs al wat namen in mijn hoofd die ik wel bij haar en haar man vond passen. Stiekem ook wat meisjesnamen, omdat het gewoon heel leuk is om over na te denken. Maar ik was er van overtuigd dat ik afgelopen zondag, terwijl ik op familieweekend was, gebeld zou worden met de mededeling dat ik tante was geworden.
Niet dus. Inmiddels is het woensdag, loopt m'n zus nog met een bolle toeter en is de kans dat het kindje de 27ste geboren wordt (ongeacht welke maand) verkeken. Misschien wordt het dan toch wel een meisje, maar daar wil ik nog niet aan. De kans dat ik de datum goed raad, wordt steeds groter, aangezien het aantal dagen tot ze haar gaan inleiden steeds kleiner wordt. Mijn moeder gokt nu op aanstaande vrijdag, 1 juni, maar ik zelf denk dat het na het weekend pas komt. Voor mij kan het in ieder geval niet snel genoeg gaan, het liefst word ik over vijf minuten gebeld dat de bevalling begonnen is en stappen we morgenochtend in de auto om de kleine te gaan bewonderen. Het heeft lang genoeg geduurd allemaal!
De namen waar ik op gok, heb ik tegen een aantal mensen gezegd, waaronder tegen Miek. Mocht de kleine dus inderdaad één van die namen krijgen, heb ik in ieder geval getuigen. En dan kan ik toch nog zeggen dat ik een béétje gelijk had..! (hoop ik)
Uiteraard laat ik het weten wanneer ik mezelf 'Tante Jennifer' mag noemen!
Niet dus. Inmiddels is het woensdag, loopt m'n zus nog met een bolle toeter en is de kans dat het kindje de 27ste geboren wordt (ongeacht welke maand) verkeken. Misschien wordt het dan toch wel een meisje, maar daar wil ik nog niet aan. De kans dat ik de datum goed raad, wordt steeds groter, aangezien het aantal dagen tot ze haar gaan inleiden steeds kleiner wordt. Mijn moeder gokt nu op aanstaande vrijdag, 1 juni, maar ik zelf denk dat het na het weekend pas komt. Voor mij kan het in ieder geval niet snel genoeg gaan, het liefst word ik over vijf minuten gebeld dat de bevalling begonnen is en stappen we morgenochtend in de auto om de kleine te gaan bewonderen. Het heeft lang genoeg geduurd allemaal!
De namen waar ik op gok, heb ik tegen een aantal mensen gezegd, waaronder tegen Miek. Mocht de kleine dus inderdaad één van die namen krijgen, heb ik in ieder geval getuigen. En dan kan ik toch nog zeggen dat ik een béétje gelijk had..! (hoop ik)
Uiteraard laat ik het weten wanneer ik mezelf 'Tante Jennifer' mag noemen!
vrijdag 25 mei 2012
Hip(pel) toch (h)op!
Ik hou niet van rap/hiphop, totaal niet zelfs. Soms komt het voor dat mooie nummers ineens onderbroken worden voor gerap, ge-uh, gehip en gehop. Persoonlijk erger ik me vooral aan het ge-uh. Mannetjes die naar hun kruis grijpen, stoer kijken en vaak ook nog bijzonder lelijk zijn. Miek schreef daar laatst nog een grappig blogje over.
Lighters van Bruno Mars ft. Eminem is zo'n voorbeeld. Geen slecht woord over Eminem, want als ik één rapper goed vind, is hij het. Serieus. Niet dat ik voor mijn lol naar een cd van hem zou luisteren, maar moest ik één rapper noemen die ik kan verdragen is het Eminem.
Oordeel zelf. De eerste versie is de solo-versie van Bruno Mars, waar de rap uit geknipt is. Daarna de versie waar Eminem doorheen uh't. Mijn voorkeur is wel duidelijk, geloof ik.
Lighters van Bruno Mars ft. Eminem is zo'n voorbeeld. Geen slecht woord over Eminem, want als ik één rapper goed vind, is hij het. Serieus. Niet dat ik voor mijn lol naar een cd van hem zou luisteren, maar moest ik één rapper noemen die ik kan verdragen is het Eminem.
Oordeel zelf. De eerste versie is de solo-versie van Bruno Mars, waar de rap uit geknipt is. Daarna de versie waar Eminem doorheen uh't. Mijn voorkeur is wel duidelijk, geloof ik.
woensdag 23 mei 2012
dinsdag 22 mei 2012
zondag 20 mei 2012
Korte update + layout
Zoals velen van jullie wel zullen weten, heb ik een paar dagen in het ziekenhuis gelegen. Het gaat nog steeds niet bepaald goed, ik heb nu een hoge dosis prednison en andere medicijnen en kan zonder rolstoel de deur niet uit. Ik krijg nu drinkvoeding om enigszins aan te sterken en ik ga er dan ook vanuit dat niemand mij het kwalijk neemt als mijn blogje even een lagere prio heeft... :-)Wel heb ik er een nieuwe layout op gegooid, gewoon omdat ik het leuk vind. Hoe vinden jullie 'm deze keer?
donderdag 10 mei 2012
dinsdag 8 mei 2012
Ready to RUMBLE?!
Mijn iPhonespelletjes breiden zich langzaam uit. Speelde ik voorheen alleen Wordfeud, al gauw kwam daar Draw Something bij. En sinds gisteren heb ik een nieuwe verslaving gevonden: Rumble.
Rumble is een woordspel waarbij je een blok met letters krijgt, waarin je zoveel mogelijk woorden moet vinden. Letters mogen elkaar horizontaal, verticaal of diagonaal raken. In ieder blok zouden ±300 woorden te vinden moeten zijn, maar er is nog een extra moeilijkheid: Je hebt maar 2 minuten de tijd om de woorden te zoeken. Mijn persoonlijk record is nu 48 woorden, maar ik had gister een tegenstander die er maarliefst 56 wist aan te wijzen. Dat betekent dus dat hij zo'n beetje 2 seconden nodig had voor ieder woord. Bizar snel.
Spelen jullie ook Rumble? Wat is jullie record?
Rumble is een woordspel waarbij je een blok met letters krijgt, waarin je zoveel mogelijk woorden moet vinden. Letters mogen elkaar horizontaal, verticaal of diagonaal raken. In ieder blok zouden ±300 woorden te vinden moeten zijn, maar er is nog een extra moeilijkheid: Je hebt maar 2 minuten de tijd om de woorden te zoeken. Mijn persoonlijk record is nu 48 woorden, maar ik had gister een tegenstander die er maarliefst 56 wist aan te wijzen. Dat betekent dus dat hij zo'n beetje 2 seconden nodig had voor ieder woord. Bizar snel.
Spelen jullie ook Rumble? Wat is jullie record?
zondag 6 mei 2012
"Schat?"
"Schat?" "Hmm?" "Ik hoor er weer één." We zuchten synchroon en Miek knipt het nachtlampje aan. Ik kruip tegen haar aan en samen staren we naar het plafond. "Ik zie 'm niet," verzucht ik. Miek's ogen spieden de kamer door, iedere vierkante centimeter wordt uitvoerig geïnspecteerd. "Ja! Daar!" Ze wijst naar boven, maar ik kan de mug niet onderscheiden van de vele posters die op haar plafond hangen. "Wáár?" "Daar. Zie je die poster van Pink?" Ik moet lachen. Pink staat zo'n beetje op de helft van de posters in haar kamer, en dat zijn er véél. "Die van Green Day, zie je die?" "Ja." "Nou, daaronder hangt Pink, en daar zit 'ie naast." "Oh ja." Miek klautert van ons matrasje op de grond op haar eigen bed. Ze pakt het boek wat er nog lag van de vorige slachtoffers en haalt uit. "Oh nee." "Wat? Heb je 'm gemist?" "Nee, maar... Hoe kan het dat ik dáár een mug zag vliegen, terwijl deze híér zat?" "Shit. We hebben er twee."
Ik trek de deken wat hoger op. Op de één of andere manier moeten die beesten mij altijd hebben. Lig ik met Miek op een kamer en hebben we een mug, dan kan ik er geld op zetten dat zij de volgende ochtend geen één bult heeft, en ik me een ongeluk krab. Terwijl ik dit type, krab ik regelmatig aan mijn knokkels. Inderdaad: Daar zitten ze ook. Miek bedacht dat het slim was om mij helemaal in te smeren met anti muggenspul, en zo gezegd, zo gedaan. Armen, benen, nek en gezicht ingesmeerd, alles waar die beesten bij konden komen. Dachten we. De volgende ochtend realiseerde ik me dat het misschien handig was geweest als ik de rug van mijn hand ook had besproeid met Deet. Vijf muggenbulten zijn het resultaat. Twee op mijn linker en drie op mijn rechter hand.
"Ja, ik heb hem!" Miek's stem laat me opschrikken uit mijn gedachten. Vol trots toont ze de geplette mug, met een flinke bloedvlek eromheen. "Als er ooit een moord gepleegd wordt in deze kamer, ben jij de hoofdverdachte. Er zit zoveel van jouw bloed hier." Ze heeft gelijk. Alle muggen die in deze kamer gemarteld zijn, zaten vol met mijn bloed. Zo zit er een bloedvlek van mij op het raamkozijn, op meerdere posters en op de muren. "Ik hang gewoon een briefje op de deur," grap ik, "Als hier ooit een moord wordt gepleegd: Ik was het niet!" "Hoezo jezelf verdacht maken?" We lachen en mijn blik dwaalt af naar de wekkerradio. Half 3. "Ik ga weer slapen," meld ik terwijl ik me op mijn buik draai. Miek knipt het nachtlampje uit en komt weer naast me liggen. "Trusten meisje." "Trusten."
De rust duurt slechts een paar minuten. "Schat?" "Hmm?" "Ik hoor er weer één..."
Ik trek de deken wat hoger op. Op de één of andere manier moeten die beesten mij altijd hebben. Lig ik met Miek op een kamer en hebben we een mug, dan kan ik er geld op zetten dat zij de volgende ochtend geen één bult heeft, en ik me een ongeluk krab. Terwijl ik dit type, krab ik regelmatig aan mijn knokkels. Inderdaad: Daar zitten ze ook. Miek bedacht dat het slim was om mij helemaal in te smeren met anti muggenspul, en zo gezegd, zo gedaan. Armen, benen, nek en gezicht ingesmeerd, alles waar die beesten bij konden komen. Dachten we. De volgende ochtend realiseerde ik me dat het misschien handig was geweest als ik de rug van mijn hand ook had besproeid met Deet. Vijf muggenbulten zijn het resultaat. Twee op mijn linker en drie op mijn rechter hand.
"Ja, ik heb hem!" Miek's stem laat me opschrikken uit mijn gedachten. Vol trots toont ze de geplette mug, met een flinke bloedvlek eromheen. "Als er ooit een moord gepleegd wordt in deze kamer, ben jij de hoofdverdachte. Er zit zoveel van jouw bloed hier." Ze heeft gelijk. Alle muggen die in deze kamer gemarteld zijn, zaten vol met mijn bloed. Zo zit er een bloedvlek van mij op het raamkozijn, op meerdere posters en op de muren. "Ik hang gewoon een briefje op de deur," grap ik, "Als hier ooit een moord wordt gepleegd: Ik was het niet!" "Hoezo jezelf verdacht maken?" We lachen en mijn blik dwaalt af naar de wekkerradio. Half 3. "Ik ga weer slapen," meld ik terwijl ik me op mijn buik draai. Miek knipt het nachtlampje uit en komt weer naast me liggen. "Trusten meisje." "Trusten."
De rust duurt slechts een paar minuten. "Schat?" "Hmm?" "Ik hoor er weer één..."
vrijdag 4 mei 2012
woensdag 2 mei 2012
Het lepel-mysterie
Al jaren vraag ik het me af, maar nog nooit heb ik eraan gedacht om het uit te zoeken. Totdat mijn stiefbroertje vandaag fluimicil nodig had, en ik mijn moeder hoorde zeggen: "Niet met een ijzeren lepel roeren." Nu zijn er al een tijdje geen ijzeren lepels meer, maar roestvrijstalen. Dat was echter niet wat mijn aandacht trok. "Waarom niet?" vroeg ik meteen. "Wat maakt het uit waarmee je roert?" "Ja, dat weet ik niet. Het staat op de verpakking. Ik roer altijd met de plastic achterkant van de lepel."
Al jaren snap ik niet waarom er op het etiket van bijvoorbeeld potten appelmoes of potjes babyfruit, aangegeven staat dat je een houten of plastic lepel moet gebruiken om het uit te scheppen. Maar dat ik het nu zelfs bij fluimicil tegenkwam, zonder te weten waaróm, daar kon ik niet tegen. Dus startte ik mijn zoektocht.
Ik vond veel theorieën van mensen die het zich - net als ik - afvroegen. Altijd fijn om te weten dat ik niet de enige idioot ben die over zulke dingen nadenkt :-) Op zich was het allemaal best geloofwaardig, de smaak zou veranderen als je een rvs lepel gebruikte, of er zou zink vrijkomen. Sommige mensen opperden dat het te maken had met de warmte, maar dat zou weer niet opgaan voor appelmoes en fluimicil.
Na een vrij lange zoektocht stuitte ik op dit topic van het FOK-forum. Daar was iemand die de exacte reden wilde weten en uiteindelijk HAK een mailtje heeft gestuurd. De reactie van HAK gaf uitsluitsel. Ik citeer:
Teleurstellend antwoord, vind ik persoonlijk. Ik had iets spectaculairs verwacht. Eigenlijk dekken ze zichzelf dus in, voor die kans van één op een miljard dat er toevallig een stukje glas meekomt. Want mij is dat nog nooit gebeurd, en eerlijk is eerlijk: Ik heb nog nooit een houten of plastic lepel gebruikt bij het scheppen/roeren, altijd een rvs. En ik leef nog steeds :-)
Al jaren snap ik niet waarom er op het etiket van bijvoorbeeld potten appelmoes of potjes babyfruit, aangegeven staat dat je een houten of plastic lepel moet gebruiken om het uit te scheppen. Maar dat ik het nu zelfs bij fluimicil tegenkwam, zonder te weten waaróm, daar kon ik niet tegen. Dus startte ik mijn zoektocht.
Ik vond veel theorieën van mensen die het zich - net als ik - afvroegen. Altijd fijn om te weten dat ik niet de enige idioot ben die over zulke dingen nadenkt :-) Op zich was het allemaal best geloofwaardig, de smaak zou veranderen als je een rvs lepel gebruikte, of er zou zink vrijkomen. Sommige mensen opperden dat het te maken had met de warmte, maar dat zou weer niet opgaan voor appelmoes en fluimicil.
Na een vrij lange zoektocht stuitte ik op dit topic van het FOK-forum. Daar was iemand die de exacte reden wilde weten en uiteindelijk HAK een mailtje heeft gestuurd. De reactie van HAK gaf uitsluitsel. Ik citeer:
Wanneer het produkt met een metalen lepel uit de pot wordt geschept kan het gebeuren dat de lepel tegen de bodem tikt. Het is helaas mogelijk dat hierdoor een stukje glas loslaat van de bodem. Dit kan voorkomen worden door een houten of kunststof lepel te gebruiken.
Deze waarschuwing is dus alleen bedoeld om glasklachten te voorkomen, en heeft niets te maken met het produkt zelf. We zetten het tegenwoordig standaard op alle etiketten van onze produkten.
Teleurstellend antwoord, vind ik persoonlijk. Ik had iets spectaculairs verwacht. Eigenlijk dekken ze zichzelf dus in, voor die kans van één op een miljard dat er toevallig een stukje glas meekomt. Want mij is dat nog nooit gebeurd, en eerlijk is eerlijk: Ik heb nog nooit een houten of plastic lepel gebruikt bij het scheppen/roeren, altijd een rvs. En ik leef nog steeds :-)
maandag 30 april 2012
16 pillen
Een goed gevulde plastic tas wordt met een plof op de grond gezet. Zeven klepjes worden opengeschoven. Niet helemaal eraf, maar precies zó dat ze nog net blijven zitten. Maandag, dinsdag, woensdag... Voor elke dag van de week één bakje in deze pillendoos, die ooit van mijn opa is geweest. Zijn achternaam en voorletters staan nog op de voorkant. De hoes valt bijna uit elkaar, maar de rest is nog prima bruikbaar. Ik pak verschillende doosjes uit de plastic tas, en lees de etiketten om te controleren of het de goede zijn. Keurig op een rijtje leg ik ze voor me op de salontafel.
"Wist je dat ik met die nieuwe medicatie wel acht pillen heb 's ochtends?" Ik hou de grootste van de acht omhoog. "Moet je kijken wat een joekel. Dat krijg ik toch nooit weg!" Ter info: Ik breek mijn aspirines al in 4 stukjes omdat ik er anders zo'n beetje in stik, en deze pil heeft een formaat waar ik spontaan van begin te kokhalzen. En daar moet ik er dan twee 's ochtends én twee 's avonds van nemen.
Nadat heel de pillendoos is gevuld, ben ik onder de indruk van het resultaat. Voor een meid van 20 is het eigenlijk best ernstig. 8 bij het ontbijt, 6 bij het avondeten en dan nog 2 voor het slapengaan. 16 pillen. Oorspronkelijk waren het er nog 3 meer, die ik bij de lunch in moet nemen, maar daar heb ik de brui aan gegeven. Deze pillen waren dan ook niet voorgeschreven door het ziekenhuis maar door een natuurgeneeskundige, maar ik vergat ze toch standaard in te nemen. Laten we nu eerst maar eens gaan kijken of deze Crohn-medicatie doet wat 'ie moet doen, voordat ik me weer vanalles wijs laat maken door alternatieve artsen.
16 pillen dus. Een flink gevulde pillendoos voor een jonge vrouw, maar als het mijn leven draaglijker maakt heb ik het er graag voor over.
"Wist je dat ik met die nieuwe medicatie wel acht pillen heb 's ochtends?" Ik hou de grootste van de acht omhoog. "Moet je kijken wat een joekel. Dat krijg ik toch nooit weg!" Ter info: Ik breek mijn aspirines al in 4 stukjes omdat ik er anders zo'n beetje in stik, en deze pil heeft een formaat waar ik spontaan van begin te kokhalzen. En daar moet ik er dan twee 's ochtends én twee 's avonds van nemen.
Nadat heel de pillendoos is gevuld, ben ik onder de indruk van het resultaat. Voor een meid van 20 is het eigenlijk best ernstig. 8 bij het ontbijt, 6 bij het avondeten en dan nog 2 voor het slapengaan. 16 pillen. Oorspronkelijk waren het er nog 3 meer, die ik bij de lunch in moet nemen, maar daar heb ik de brui aan gegeven. Deze pillen waren dan ook niet voorgeschreven door het ziekenhuis maar door een natuurgeneeskundige, maar ik vergat ze toch standaard in te nemen. Laten we nu eerst maar eens gaan kijken of deze Crohn-medicatie doet wat 'ie moet doen, voordat ik me weer vanalles wijs laat maken door alternatieve artsen.
16 pillen dus. Een flink gevulde pillendoos voor een jonge vrouw, maar als het mijn leven draaglijker maakt heb ik het er graag voor over.
Abonneren op:
Posts (Atom)