Licht ontvlambaar

Ik klem mijn kaken op elkaar als ik weer een pluk haar in de prullenbak gooi. Even een hand door mijn lange haren halen, staat tegenwoordig synoniem aan een hele lok lostrekken. Strontchagrijnig word ik ervan. Jarenlang spaarde ik om mijn lange haar terug te krijgen, nu verdwijnen ze de prullenbak in. "Laat het kort knippen," adviseren mensen. "Dan heb je minder last van haaruitval." Maar dat is voor mij geen optie. No freaking way dat ik mijn 'levenswerk' af laat knippen.
Toch is dit ook niet leuk. Helemáál niet leuk zelfs. Confronterend. Als iemand mijn haar borstelt, probeer ik niet te kijken naar wat er achter blijft in de borstel. Maar soms kom ik er niet onderuit. Als ik even een hand door mijn haar haal, aan mijn hoofd krab of gewoon op de zwarte bank zit en ineens overal lange, blonde haren zie. Ik had altijd al wel een beetje last van haaruitval, maar sinds ik prednison slik is het hopeloos. Het is dat het een goed effect heeft op de ontstekingen in mijn darmen en gewrichten, maar anders...

Mijn humeur is ook om op te schieten. Het ene moment ben ik hartstikke druk en vrolijk, het volgende moment zit ik te janken om een paar minuten later weer boos op alles en iedereen te zijn. Het 'vollemaanshoofd' wat ik begin te krijgen is ook een bekend bijverschijnsel van de prednison. Verder heeft mijn lichaam besloten dat het wel grappig is om last te krijgen van een soort opvliegers; ineens krijg ik het bloedheet, rooie kop, zweet langs m'n rug... En dan is het weer weg, net zo snel als dat het gekomen is. Tegenwoordig neem ik niet eens meer de moeite om mijn vest/trui uit te trekken als ik er één krijg, want tegen de tijd dat ik goed en wel in een shirtje zit, is de opvlieger weer pleite.
Wat ik nu nog helemaal vergeet te noemen, zijn de vreetbuien. Dát is lachen joh! Vreetbuien door de medicatie voor je darmziekte! Je wilt namelijk eten, maar dat kan niet, want dan krijg je pijn. En dat alles komt door de medicijnen die de pijn moeten gaan verlichten. Echt, goed geregeld. (valt het op dat ik weer een chagrijnige bui begin te krijgen?)

Anyway. Mensen in mijn omgeving weten inmiddels dat ik behoorlijk licht ontvlambaar ben door de medicijnen en proberen daar, zo goed en zo kwaad als het gaat, rekening mee te houden. Dat is lief. Je komt er wel achter wie je echte vrienden zijn in een situatie als deze. Mensen die, ondanks dat ik lang niet de gezelligste ben, langs blijven komen. Blijven sms'en, mailen, kaartjes sturen. Die het niet erg vinden dat je tegen ze zeikt, die er gewoon voor je zíjn. Dát zijn de beste vrienden. En zij weten zelf wel over wie ik het heb. Bedankt jongens. Jullie zijn top!