Laatst blogde ik al over mijn Sims-verslaving. Dit bracht me nog op een leuke herinnering van een jaar of twee geleden, namelijk: Sims marathons!
Er was een tijd waarin mijn (stief)zus en ik he-le-maal verzot waren op De Sims. Dat we samen met onze laptops in de woonkamer gingen zitten, met zakken chips en snoep, een paar blikjes energydrink en De Sims. En dan kijken tot hoe laat we het volhielden.
Soms begonnen we al om 2 uur 's middags, maar ook wel eens om een uurtje of 8 's avonds. Vaak met het plan om tot diep in de nacht te simsen, echter gaven we dan tegen een uurtje of twaalf al op. Ik herinner me wel één keer dat we het tot na tweeën volhielden. Ik geloof dat we toen zo'n 5 blikjes energiedrank per persoon achterover hadden geslagen, en zoveel spekkies en chips door elkaar aten dat we uiteindelijk moe en misselijk onze bedden in zijn gerold.
Inmiddels is zij getrouwd en het huis uit, maar ik ben van plan om vanavond weer eens een Simsmarathon te houden. In m'n eentje weliswaar. Ik ben benieuwd hoe lang ik het volhoud!
vrijdag 30 september 2011
woensdag 28 september 2011
Houden van
"Ik hou van jou."
Wanneer zeg je dat eigenlijk?
Sommige mensen roepen het al na vijf minuten, anderen krijgen het na maanden nog niet over hun lippen. Maar wat is de betekenis er eigenlijk nog van, als je zomaar van iedereen houdt? Hééft 'houden van' dan überhaupt nog een betekenis?
Ik vind van niet. "Ik hou van je," moet je naar mijn mening alleen zeggen wanneer je het echt meent. Natuurlijk, ik hou van mijn vriendin. Heel veel. Dat zeg ik haar ook regelmatig. Maar het heeft wel even geduurd voordat ik het tegen haar kon zeggen. Voordat ik zéker wist dat het zo was. Als je tegen iedereen met wie je 2x date meteen zegt dat je van diegene houdt, wat is er dan nog speciaal aan? Ik kan me daar best aan ergeren. Iedere week een andere vriend of vriendin hebben, daar spontaan zielsveel van houden (inclusief 'niet te breken,' 'forever' en dat soort onzin), en een paar dagen later is het uit en heb je geen goed woord meer voor diegene over. Dan snap je, als je het mij vraagt, het begrip 'houden van' niet.
Iedereen vindt het fijn om te horen dat er van ze gehouden wordt, maar ik heb vanaf het begin af aan tegen mijn meisje gezegd dat ze het alleen moest zeggen wanneer ze het meent. En dat doet ze ook. Net als ik.
Natuurlijk vonden we elkaar al ontzettend lief bij de eerste kus, maar pas weken later zeiden we van elkaar te houden. En dat maakt dat ik me nu nog steeds speciaal voel, elke keer als ze zegt: "Ik hou van je."
Dát is houden van.
Wanneer zeg je dat eigenlijk?
Sommige mensen roepen het al na vijf minuten, anderen krijgen het na maanden nog niet over hun lippen. Maar wat is de betekenis er eigenlijk nog van, als je zomaar van iedereen houdt? Hééft 'houden van' dan überhaupt nog een betekenis?
Ik vind van niet. "Ik hou van je," moet je naar mijn mening alleen zeggen wanneer je het echt meent. Natuurlijk, ik hou van mijn vriendin. Heel veel. Dat zeg ik haar ook regelmatig. Maar het heeft wel even geduurd voordat ik het tegen haar kon zeggen. Voordat ik zéker wist dat het zo was. Als je tegen iedereen met wie je 2x date meteen zegt dat je van diegene houdt, wat is er dan nog speciaal aan? Ik kan me daar best aan ergeren. Iedere week een andere vriend of vriendin hebben, daar spontaan zielsveel van houden (inclusief 'niet te breken,' 'forever' en dat soort onzin), en een paar dagen later is het uit en heb je geen goed woord meer voor diegene over. Dan snap je, als je het mij vraagt, het begrip 'houden van' niet.
Iedereen vindt het fijn om te horen dat er van ze gehouden wordt, maar ik heb vanaf het begin af aan tegen mijn meisje gezegd dat ze het alleen moest zeggen wanneer ze het meent. En dat doet ze ook. Net als ik.
Natuurlijk vonden we elkaar al ontzettend lief bij de eerste kus, maar pas weken later zeiden we van elkaar te houden. En dat maakt dat ik me nu nog steeds speciaal voel, elke keer als ze zegt: "Ik hou van je."
Dát is houden van.
maandag 26 september 2011
Wat ben ik?
Een leuke tag gevonden, tijd om 'm in te vullen. Wie wil, mag 'm overnemen!
Als ik een maand was, was ik november. Mijn eigen verjaardagsmaand, niet de warm maar nog net niet te koud. De straten liggen vol met bladeren in allerlei mooie herfstkleuren.
Als ik een dag was, was ik zondag. Relaxed, gezellig en lui op z'n tijd!
Als ik een tijdstip was, was ik 17:11. Dat is mijn verjaardag, en toevallig kijk ik altijd op de klok als het 17:11 uur is.
Als ik een planeet was, was ik Pluto. Onopvallend, eigenlijk niet eens een planeet, maar toch zeker wel aanwezig als het erop aan komt.
Als ik een zeedier was, was ik een zeester. Zacht en lief om te zien, maar hij heeft stekels voor als het nodig is.
Als ik een richting was, was ik rechts. Omdat ik rechtshandig ben!
Als ik een meubelstuk was, was ik een driezitsbank. Puur omdat je daar zo heerlijk op kunt hangen, en ik hou van hangen.
Als ik een vloeistof was, was ik siroop met 7-up. Omdat ik HOU van dit drankje. Het is fris maar toch zoet.
Als ik een boom was, was ik een els, omdat ik hou van de helikoptertjes die eraf komen. Zo zweverig als ze door de lucht vliegen kan ik ook zijn.
Als ik een gereedschap was, was ik een hamer. Want ik kan venijnig slaan als het moet!
Als ik een weersoort was, was ik zonnig met af en toe wat bewolking. Niet te warm, niet te koud.
Als ik een muziekinstrument was, was ik een gitaar. Die kan leuke melodietjes pingelen op de achtergrond maar ook overduidelijk aanwezig zijn!
Als ik een gezichtsuitdrukking was, was ik een klein glimlachje. Een beetje geheimzinnig af en toe, maar vaak toch wel goed te peilen.
Als ik een kleur was, was ik roze. Lekker meisjesachtig!
Als ik een emotie was, was ik verbazing. Dat kan zowel positief als negatief zijn.
Als ik een soort fruit was, was ik een kiwi. En dan het liefst een Golden Kiwi omdat die zo lekker zoet zijn.
Als ik een geluid was, was ik het getik van de regen op een schuin dak, terwijl je binnen zit met een kop warme chocolademelk en een deken om je heen.
Als ik een element was, was ik vuur. Soms een klein vlammetje en soms een grote uitslaande brand!
Als ik eten was, was ik roti.
Als ik een auto was, was ik een babyblauwe Fiat Punto! Op die auto ben ik al gek sinds ik een kleine Jennifer was.
Als ik een plek was, was ik een theater. Bij voorkeur het Beatrix theater of eventueel het Circustheater, omdat ik daar heel vaak te vinden ben.
Als ik een stof was, was ik de stof van mijn badjas. Ik weet niet wat voor stof het is (geen echte badstof), maar het is zo lekker zacht en knuffelbaar! En ik hou van knuffels.
Als ik een smaak was, was ik zoet. Of misschien ook wel zuur.
Als ik een voorwerp was, was ik een Rubik's Cube. Althans, daar is m'n vriendinnetje gek op, en ze is ook gek op mij. Dus ik vind het een logische gedachte :-)
Als ik een lichaamsdeel was, was ik mijn eigen oog (of liever allebei, maarja). Dat heeft geen uitleg nodig neem ik aan, aangezien het mijn eigen lichaamsdeel is.
Als ik een liedje was, was ik Paparazzi van Lady Gaga. Maar niet de 'bekende' versie, maar de akoestische instrumentale. Ik zal hieronder een filmpje zetten.
Als ik een paar schoenen was, was ik Allstars. Stoer, maar door de leuke kleurtjes toch ook wel meisjesachtig. En ik draag ze AL-TIJD.
Okee, dan nog even het liedje:
Als ik een maand was, was ik november. Mijn eigen verjaardagsmaand, niet de warm maar nog net niet te koud. De straten liggen vol met bladeren in allerlei mooie herfstkleuren.
Als ik een dag was, was ik zondag. Relaxed, gezellig en lui op z'n tijd!
Als ik een tijdstip was, was ik 17:11. Dat is mijn verjaardag, en toevallig kijk ik altijd op de klok als het 17:11 uur is.
Als ik een planeet was, was ik Pluto. Onopvallend, eigenlijk niet eens een planeet, maar toch zeker wel aanwezig als het erop aan komt.
Als ik een zeedier was, was ik een zeester. Zacht en lief om te zien, maar hij heeft stekels voor als het nodig is.
Als ik een richting was, was ik rechts. Omdat ik rechtshandig ben!
Als ik een meubelstuk was, was ik een driezitsbank. Puur omdat je daar zo heerlijk op kunt hangen, en ik hou van hangen.
Als ik een vloeistof was, was ik siroop met 7-up. Omdat ik HOU van dit drankje. Het is fris maar toch zoet.
Als ik een boom was, was ik een els, omdat ik hou van de helikoptertjes die eraf komen. Zo zweverig als ze door de lucht vliegen kan ik ook zijn.
Als ik een gereedschap was, was ik een hamer. Want ik kan venijnig slaan als het moet!
Als ik een weersoort was, was ik zonnig met af en toe wat bewolking. Niet te warm, niet te koud.
Als ik een muziekinstrument was, was ik een gitaar. Die kan leuke melodietjes pingelen op de achtergrond maar ook overduidelijk aanwezig zijn!
Als ik een gezichtsuitdrukking was, was ik een klein glimlachje. Een beetje geheimzinnig af en toe, maar vaak toch wel goed te peilen.
Als ik een kleur was, was ik roze. Lekker meisjesachtig!
Als ik een emotie was, was ik verbazing. Dat kan zowel positief als negatief zijn.
Als ik een soort fruit was, was ik een kiwi. En dan het liefst een Golden Kiwi omdat die zo lekker zoet zijn.
Als ik een geluid was, was ik het getik van de regen op een schuin dak, terwijl je binnen zit met een kop warme chocolademelk en een deken om je heen.
Als ik een element was, was ik vuur. Soms een klein vlammetje en soms een grote uitslaande brand!
Als ik eten was, was ik roti.
Als ik een auto was, was ik een babyblauwe Fiat Punto! Op die auto ben ik al gek sinds ik een kleine Jennifer was.
Als ik een plek was, was ik een theater. Bij voorkeur het Beatrix theater of eventueel het Circustheater, omdat ik daar heel vaak te vinden ben.
Als ik een stof was, was ik de stof van mijn badjas. Ik weet niet wat voor stof het is (geen echte badstof), maar het is zo lekker zacht en knuffelbaar! En ik hou van knuffels.
Als ik een smaak was, was ik zoet. Of misschien ook wel zuur.
Als ik een voorwerp was, was ik een Rubik's Cube. Althans, daar is m'n vriendinnetje gek op, en ze is ook gek op mij. Dus ik vind het een logische gedachte :-)
Als ik een lichaamsdeel was, was ik mijn eigen oog (of liever allebei, maarja). Dat heeft geen uitleg nodig neem ik aan, aangezien het mijn eigen lichaamsdeel is.
Als ik een liedje was, was ik Paparazzi van Lady Gaga. Maar niet de 'bekende' versie, maar de akoestische instrumentale. Ik zal hieronder een filmpje zetten.
Als ik een paar schoenen was, was ik Allstars. Stoer, maar door de leuke kleurtjes toch ook wel meisjesachtig. En ik draag ze AL-TIJD.
Okee, dan nog even het liedje:
zaterdag 24 september 2011
We'll remember... Forever
Vandaag is het de verjaardag van mijn opa. Helaas is hij er niet meer, maar hem kennende voelt hij zich nu heel interessant omdat ik een blogje aan hem wijdt! ;-)
Opa, maak er een feestje van daarboven!
* 24 september 1936 - † 16 november 2009
Opa, maak er een feestje van daarboven!
* 24 september 1936 - † 16 november 2009
donderdag 22 september 2011
Love's such an old-fashioned word
Met haar is alles leuk. Of we het weekend nou hebben volgepland of heerlijk een pyjama-hang-dag inlassen, als ze bij me is voel ik me gelukkig. Of we nou naar de dierentuin gaan, een film kijken of gewoon samen niks-doen. Lekker tegen elkaar aan kruipen op de bank en er simpelweg van genieten dat ze bij me is.
Zelfs mijn onderbewustzijn houdt van haar. In mijn slaap geef ik haar soms een kusje. En als ze mij een kusje geeft terwijl ik in dromenland ben, schijn ik heel lief te lachen. Ik mis haar als ze 's nachts naar haar matrasje op de grond verhuist, omdat mijn éénpersoonsbed eigenlijk te klein is om samen een hele nacht in te liggen. Dan pak ik mijn cuddlebug en ga ik daarmee knuffelen. Zo jammer dat ik het zelf niet kan zien!
Als m'n meisje dat dan 's ochtends aan me vertelt, begint ze helemaal te stralen. En iedereen moet van haar ook weten dat ik dit soort schattige dingen in mijn slaap doe. Op een verjaardag vertelt ze het aan alle gasten, met een grijns van oor tot oor. Dan glimlach ik alleen maar. En ik geniet in stilte van haar blije, stralende aanwezigheid. En van haar liefde voor mij.
Liefde is iets raars. Maar ik koester ieder moment dat ik ervan mag ervaren.
Zelfs mijn onderbewustzijn houdt van haar. In mijn slaap geef ik haar soms een kusje. En als ze mij een kusje geeft terwijl ik in dromenland ben, schijn ik heel lief te lachen. Ik mis haar als ze 's nachts naar haar matrasje op de grond verhuist, omdat mijn éénpersoonsbed eigenlijk te klein is om samen een hele nacht in te liggen. Dan pak ik mijn cuddlebug en ga ik daarmee knuffelen. Zo jammer dat ik het zelf niet kan zien!
Als m'n meisje dat dan 's ochtends aan me vertelt, begint ze helemaal te stralen. En iedereen moet van haar ook weten dat ik dit soort schattige dingen in mijn slaap doe. Op een verjaardag vertelt ze het aan alle gasten, met een grijns van oor tot oor. Dan glimlach ik alleen maar. En ik geniet in stilte van haar blije, stralende aanwezigheid. En van haar liefde voor mij.
Liefde is iets raars. Maar ik koester ieder moment dat ik ervan mag ervaren.
dinsdag 20 september 2011
5 kleine dingen waar ik gelukkig van word
1. Helikoptertjes op de grond zien liggen en die de lucht in gooien. Dat deed ik vroeger ook altijd al, en dat is iets waar ik nog steeds blij van wordt.
2. Het badkamerkastje open doen en niet alleen mijn tandenborstel zien liggen, maar ook die van m'n lief. Als ik dat zie voel ik meteen de vlinders in mijn buik wakker worden!
3. Op vrijdagmiddag de minuten aftellen tot mijn werkdag erop zit. De voorpret van het weekend maakt dat al een geluksmomentje op zich, zeker de laatste 5 minuten zijn leuk!
4. 's Ochtends wakker worden en mijn taaie, ouwe Noaatje voor het deurtje van haar kooi zien staan. Elke dag ben ik weer bang dat ze er niet meer is - ze is natuurlijk al behoorlijk oud voor een hamster - en het maakt me dan erg blij om die kraaloogjes van haar weer te zien.
5. Een plastic zakje zien zweven in de wind. Hier valt natuurlijk wel wat van te zeggen; een plastic zakje dat niet in de prullenbak zit is niet echt goed voor het milieu enzo. Maar ik vind het prachtig om te zien hoe de wind ermee kan spelen, het telkens weer mee omhoog sleurt en langzaam naar beneden laat dwarrelen.
Waar worden jullie nou écht gelukkig van?
2. Het badkamerkastje open doen en niet alleen mijn tandenborstel zien liggen, maar ook die van m'n lief. Als ik dat zie voel ik meteen de vlinders in mijn buik wakker worden!
3. Op vrijdagmiddag de minuten aftellen tot mijn werkdag erop zit. De voorpret van het weekend maakt dat al een geluksmomentje op zich, zeker de laatste 5 minuten zijn leuk!
4. 's Ochtends wakker worden en mijn taaie, ouwe Noaatje voor het deurtje van haar kooi zien staan. Elke dag ben ik weer bang dat ze er niet meer is - ze is natuurlijk al behoorlijk oud voor een hamster - en het maakt me dan erg blij om die kraaloogjes van haar weer te zien.
5. Een plastic zakje zien zweven in de wind. Hier valt natuurlijk wel wat van te zeggen; een plastic zakje dat niet in de prullenbak zit is niet echt goed voor het milieu enzo. Maar ik vind het prachtig om te zien hoe de wind ermee kan spelen, het telkens weer mee omhoog sleurt en langzaam naar beneden laat dwarrelen.
Waar worden jullie nou écht gelukkig van?
zondag 18 september 2011
Soel soel!
Het computerspel dat ik het vaakst speel, is zonder twijfel de Sims. Ik raakte hieraan verslaafd als een nog redelijk klein Jennifertje, toen het nog gewoon 'Sims' heette. Inmiddels heb ik ook Sims 2 en natuurlijk Sims 3, inclusief alle uitbreidingspakketten. Accessoirepakketten doe ik niet aan, dat vind ik zo zonde van mijn geld!
Helaas heeft EA bij het maken van de Sims 3 - en uitbreidingen - een paar steekjes laten vallen. En ze nemen niet de moeite om dit op te lossen. Het spel barst van de bugs, die het spelen een stuk lastiger en minder leuk maken.
Ik probeer altijd zoveel mogelijk generaties te krijgen bij mijn families, maar door een hele vervelende bug worden de sims in die familie niet meer ouder. Conclusie: 11 generaties waar ik nu niets meer mee kan, omdat ik het spelen met cheats gewoon stukken minder leuk vind.
Een ander voorbeeld: Gistermiddag liet ik het gezin waar ik nu mee speel (een jongvolwassen man en vrouw) een kindje maken. Toen de vrouw een buikje begon te krijgen, dacht ik: Laat ik de babykamer alvast inrichten! Niet dus. Toen ik bijna klaar was met inrichten, besloot mijn spel vast te lopen. Ik kon niets anders meer dan afsluiten zonder op te slaan, waardoor mijn hele kamer - én de zwangerschap van de vrouw! - weer foetsie was.
Dit soort dingen zorgen er toch voor dat ik het plezier in het spelen toch langzaam kwijt begin te raken. Want om de vijf minuten opslaan, wat overigens ook erg lang duurt, is niet echt handig als je lekker in het spel zit. Nu heeft EA wel een paar patches uitgebracht, maar helaas zorgen die alleen maar voor meer irritaties en ergernissen. Er komen alleen maar meer fouten in het spel. En in plaats van die oplossen, blijven ze maar nieuwe uitbreidingspakketten op de markt brengen. Die zitten - natuurlijk - ook weer vol met bugs en fouten. Maargoed, ik als diehard Sims fan blijf hopen dat het beter wordt. En blijf de uitbreidingen kopen.
Dom? Misschien wel. Maar kom op: Je bent verslaafd of je bent het niet!
Helaas heeft EA bij het maken van de Sims 3 - en uitbreidingen - een paar steekjes laten vallen. En ze nemen niet de moeite om dit op te lossen. Het spel barst van de bugs, die het spelen een stuk lastiger en minder leuk maken.
Ik probeer altijd zoveel mogelijk generaties te krijgen bij mijn families, maar door een hele vervelende bug worden de sims in die familie niet meer ouder. Conclusie: 11 generaties waar ik nu niets meer mee kan, omdat ik het spelen met cheats gewoon stukken minder leuk vind.
Een ander voorbeeld: Gistermiddag liet ik het gezin waar ik nu mee speel (een jongvolwassen man en vrouw) een kindje maken. Toen de vrouw een buikje begon te krijgen, dacht ik: Laat ik de babykamer alvast inrichten! Niet dus. Toen ik bijna klaar was met inrichten, besloot mijn spel vast te lopen. Ik kon niets anders meer dan afsluiten zonder op te slaan, waardoor mijn hele kamer - én de zwangerschap van de vrouw! - weer foetsie was.
Dit soort dingen zorgen er toch voor dat ik het plezier in het spelen toch langzaam kwijt begin te raken. Want om de vijf minuten opslaan, wat overigens ook erg lang duurt, is niet echt handig als je lekker in het spel zit. Nu heeft EA wel een paar patches uitgebracht, maar helaas zorgen die alleen maar voor meer irritaties en ergernissen. Er komen alleen maar meer fouten in het spel. En in plaats van die oplossen, blijven ze maar nieuwe uitbreidingspakketten op de markt brengen. Die zitten - natuurlijk - ook weer vol met bugs en fouten. Maargoed, ik als diehard Sims fan blijf hopen dat het beter wordt. En blijf de uitbreidingen kopen.
Dom? Misschien wel. Maar kom op: Je bent verslaafd of je bent het niet!
vrijdag 16 september 2011
"Pyramidenkogel"
Vanochtend toen ik wakker werd, moest ik ineens aan de "Pyramidenkogel" denken. Een toren in Karinthië, Oostenrijk, waar we een paar keer op vakantie zijn geweest.
Binnen 24 seconden ga je met de lift naar boven, 43 meter boven de grond. Er zijn 3 platforms, de hoogste op 56 meter, waar je met een trap naartoe kunt. Het uitzicht is prachtig, je hebt een wijds uitzicht over de Wörthersee, als het tenminste een beetje helder weer is.
We zijn regelmatig de Pyramidenkogel op geweest en hebben telkens weer genoten van het uitzicht. Met onze Kärnten kaarten (een kortingspas die op attracties en bezienswaardigheden in Karinthië korting geeft) mochten we namelijk één keer per dag gratis naar boven.
Er is een dag geweest dat we in Oostenrijk zaten en dat het regende. En niet zomaar een beetje regen, maar echt een ongelofelijke plensbui die de hele dag aanhield. Maar mijn vader, moeder, neefje (die ook in Oostenrijk zat) en ik hadden geen zin om de hele dag binnen te zitten. Toen kwam mijn vader op het idee: Waarom gaan we niet naar de Pyramidenkogel?
Zo gezegd, zo gedaan. Uiteraard was er verder niemand, en de man achter het loket schudde met zijn hoofd: "Je ziet niks, het is alleen maar nevel." In het Duits uiteraard. "Das macht nicht aus." antwoordde mijn vader - in enigszins gebrekkig Duits - "Wir haben Kärntencards!" Met een demonstratief gebaar legde hij de vier passen voor de man neer. Die haalde zijn schouders op en schoof ons vier kaartjes toe.
Toen we eenmaal boven waren, moesten we toegeven dat de man gelijk had. Je zag werkelijk niks, het was net alsof we in een grote, witte wolk stonden. Een natte wolk, dat wel. Want we waren natuurlijk meteen zeiknat.
Toch is dit één van de leukste vakantieherinneringen die ik heb. Hoe we daar, met zijn vieren, dansten in de regen. Terwijl die man beneden in het loket waarschijnlijk nog steeds met zijn hoofd zat te schudden.
Binnen 24 seconden ga je met de lift naar boven, 43 meter boven de grond. Er zijn 3 platforms, de hoogste op 56 meter, waar je met een trap naartoe kunt. Het uitzicht is prachtig, je hebt een wijds uitzicht over de Wörthersee, als het tenminste een beetje helder weer is.
We zijn regelmatig de Pyramidenkogel op geweest en hebben telkens weer genoten van het uitzicht. Met onze Kärnten kaarten (een kortingspas die op attracties en bezienswaardigheden in Karinthië korting geeft) mochten we namelijk één keer per dag gratis naar boven.
Er is een dag geweest dat we in Oostenrijk zaten en dat het regende. En niet zomaar een beetje regen, maar echt een ongelofelijke plensbui die de hele dag aanhield. Maar mijn vader, moeder, neefje (die ook in Oostenrijk zat) en ik hadden geen zin om de hele dag binnen te zitten. Toen kwam mijn vader op het idee: Waarom gaan we niet naar de Pyramidenkogel?
Zo gezegd, zo gedaan. Uiteraard was er verder niemand, en de man achter het loket schudde met zijn hoofd: "Je ziet niks, het is alleen maar nevel." In het Duits uiteraard. "Das macht nicht aus." antwoordde mijn vader - in enigszins gebrekkig Duits - "Wir haben Kärntencards!" Met een demonstratief gebaar legde hij de vier passen voor de man neer. Die haalde zijn schouders op en schoof ons vier kaartjes toe.
Toen we eenmaal boven waren, moesten we toegeven dat de man gelijk had. Je zag werkelijk niks, het was net alsof we in een grote, witte wolk stonden. Een natte wolk, dat wel. Want we waren natuurlijk meteen zeiknat.
Toch is dit één van de leukste vakantieherinneringen die ik heb. Hoe we daar, met zijn vieren, dansten in de regen. Terwijl die man beneden in het loket waarschijnlijk nog steeds met zijn hoofd zat te schudden.
woensdag 14 september 2011
Mijn eerste tag
Deze tag vond ik op het internet. Aangezien ik weinig inspiratie had om een blog te schrijven over iets wat ik had meegemaakt, besloot ik 'm in te vullen.
Omdat ik geen andere mensen tegen wil en dank op wil zadelen met een tag :-) mag deze gewoon overgenomen worden door wie wil!
Dit is momenteel mijn verslaving:
Ik kamp nog met de gevolgen van mijn ernstige We Will Rock You verslaving :-) Verder ben ik gewoon ontzettend verslaafd aan musicals in het algemeen, chocola en drop op z'n tijd, en natuurlijk ben ik verslaafd aan mijn lieve vriendinnetje! ;-)
Dit draag ik nu:
Rode broek met een wit topje, wit sjaaltje en een wit vest.
Doe ik vaak een dutje?
Regelmatig, vooral in het weekend. Dat moet wel vanwege mijn - enigszins gebrekkige - gezondheid.
Mijn laatste knuffel gaf ik aan:
Noa, mijn liefste hamstermeisje! Ik heb haar vanaf dat ze nog een heel klein Noaatje was met een spuitje melk gegeven, dus ik heb een heel hechte band met haar. Voordat ik naar mijn werk ga geef ik haar dus altijd een knuffel! Ze is inmiddels 2,5 jaar maar nog steeds mijn baby.
Dit zou ik willen veranderen:
Mijn onzekerheid, omdat dit me vaak blokkeert in dingen die ik zou willen doen en zeggen.
Dit eet ik vanavond:
Patat! Met sla en een satékroket.
Dit is mijn laatste aanschaf:
Guitar Hero en Band Hero, een voordeelset, samen voor een leuk prijsje. Dus inclusief gitaar, drumstel en microfoon. Ik ben happy!
Naar dit geluid luister ik nu:
Radio Veronica. Om precies te zijn staat nu Killing Joke - Love Like Blood op. Ik vind het overigens niet zo'n geweldig nummer, maar op Veronica wordt vaak Queen gedraaid en daar ben ik gek op!
Dit is mijn favoriete weertype:
Zonnig, een graad of 20, af en toe een wolkje mag wel. Als het maar droog is!
Iets over de persoon van wie je deze tag hebt:
Ik ben niet getagged!
Dit is mijn favoriete vakantieplek:
Ik vind Oostenrijk prachtig, hoewel Zweden ook een favoriet land is (al versta ik daar de mensen wat minder goed). Maar een vakantie in Nederland vind ik ook prima!
Deze films kan ik keer op keer bekijken:
Dirty Dancing, The Sound of Music, dat soort films. Van die klassiekers die je uiteindelijk helemaal mee kunt praten, maar waar je nog steeds niet op uitgekeken bent.
Dit is mijn favoriete theesmaak:
Ik ben gek op muntthee!
Dit is het boek dat ik momenteel lees:
Momenteel lees ik geen boek (te druk...). Ik ben wel af en toe bezig met Wreck This Journal, ook erg leuk!
Dit geeft mij op dit moment veel plezier, maar ook schuldgevoelens:
Nogmaals: Mijn musicalverslaving. Soms bezoek ik musicals tientallen keren, wat flink wat geld kost. Nu spaar ik er wel voor, maar soms voel ik me wel schuldig tegenover de mensen die zich dat niet kunnen veroorloven.
Dit is mijn levensdoel:
Echt een levensdoel heb ik eigenlijk niet. Ik wil gewoon heel saai: gelukkig worden. Huisje, boompje, beestje. Trouwen, een kind of twee/drie... Ja, dat zie ik wel zitten.
Dit wil ik nog doen voordat ik doodga:
Naar West End, zoveel mogelijk musicals bezoeken in korte tijd!
Dit wens ik mijn kinderen toe:
Gezondheid en een positief zelfbeeld, dat is het belangrijkste.Deze kwaliteit zou ik willen hebben:Ik zou wat meer willen vertrouwen op mezelf. Mensen die zelfvertrouwen uitstralen maken altijd zoveel indruk op me. Ik wil de kwaliteit hebben om negatieve gedachten om te kunnen zetten in positieve.
Één van mijn kwaliteiten is:
Haha, moeilijke vraag altijd! Volgens mij ben ik best wel lief (meestal dan). Ik vind het leuk om anderen zomaar zonder reden te verrassen met een lief kaartje of cadeautje. Dus lief, of attent, hoe je het maar wil noemen. Ik ben alleen niet zo goed in verjaardagen onthouden!
Ik wacht op:
Liedjes van Queen op de radio, en tot mijn werktijd erop zit.
Mijn tics, kenmerkende eigenschappen en stopwoordjes zijn:
Ik maak met een naald mijn toetsenbord schoon, ik los een Rubiks Kubus van 3x3x3 zo'n beetje op zonder te kijken en ook een 5x5x5 kan ik oplossen. Mijn stopwoordjes zijn: 'Jonge', 'uiterst' (uiterst irritant, uiterst gênant, enz), en ik zal er vast wel meer hebben. Ook kenmerkend voor mij: Ik quote de hele dag door uit musicals! Als iemand zegt "Wat zit je hier alleen," dan roep ik: "Arme Remy, helemaal alleen op de wereld!" (We Will Rock You). Soms zelfs tot het irritante aan toe!
Omdat ik geen andere mensen tegen wil en dank op wil zadelen met een tag :-) mag deze gewoon overgenomen worden door wie wil!
Dit is momenteel mijn verslaving:
Ik kamp nog met de gevolgen van mijn ernstige We Will Rock You verslaving :-) Verder ben ik gewoon ontzettend verslaafd aan musicals in het algemeen, chocola en drop op z'n tijd, en natuurlijk ben ik verslaafd aan mijn lieve vriendinnetje! ;-)
Dit draag ik nu:
Rode broek met een wit topje, wit sjaaltje en een wit vest.
Doe ik vaak een dutje?
Regelmatig, vooral in het weekend. Dat moet wel vanwege mijn - enigszins gebrekkige - gezondheid.
Mijn laatste knuffel gaf ik aan:
Noa, mijn liefste hamstermeisje! Ik heb haar vanaf dat ze nog een heel klein Noaatje was met een spuitje melk gegeven, dus ik heb een heel hechte band met haar. Voordat ik naar mijn werk ga geef ik haar dus altijd een knuffel! Ze is inmiddels 2,5 jaar maar nog steeds mijn baby.
Dit zou ik willen veranderen:
Mijn onzekerheid, omdat dit me vaak blokkeert in dingen die ik zou willen doen en zeggen.
Dit eet ik vanavond:
Patat! Met sla en een satékroket.
Dit is mijn laatste aanschaf:
Guitar Hero en Band Hero, een voordeelset, samen voor een leuk prijsje. Dus inclusief gitaar, drumstel en microfoon. Ik ben happy!
Naar dit geluid luister ik nu:
Radio Veronica. Om precies te zijn staat nu Killing Joke - Love Like Blood op. Ik vind het overigens niet zo'n geweldig nummer, maar op Veronica wordt vaak Queen gedraaid en daar ben ik gek op!
Dit is mijn favoriete weertype:
Zonnig, een graad of 20, af en toe een wolkje mag wel. Als het maar droog is!
Iets over de persoon van wie je deze tag hebt:
Ik ben niet getagged!
Dit is mijn favoriete vakantieplek:
Ik vind Oostenrijk prachtig, hoewel Zweden ook een favoriet land is (al versta ik daar de mensen wat minder goed). Maar een vakantie in Nederland vind ik ook prima!
Deze films kan ik keer op keer bekijken:
Dirty Dancing, The Sound of Music, dat soort films. Van die klassiekers die je uiteindelijk helemaal mee kunt praten, maar waar je nog steeds niet op uitgekeken bent.
Dit is mijn favoriete theesmaak:
Ik ben gek op muntthee!
Dit is het boek dat ik momenteel lees:
Momenteel lees ik geen boek (te druk...). Ik ben wel af en toe bezig met Wreck This Journal, ook erg leuk!
Dit geeft mij op dit moment veel plezier, maar ook schuldgevoelens:
Nogmaals: Mijn musicalverslaving. Soms bezoek ik musicals tientallen keren, wat flink wat geld kost. Nu spaar ik er wel voor, maar soms voel ik me wel schuldig tegenover de mensen die zich dat niet kunnen veroorloven.
Dit is mijn levensdoel:
Echt een levensdoel heb ik eigenlijk niet. Ik wil gewoon heel saai: gelukkig worden. Huisje, boompje, beestje. Trouwen, een kind of twee/drie... Ja, dat zie ik wel zitten.
Dit wil ik nog doen voordat ik doodga:
Naar West End, zoveel mogelijk musicals bezoeken in korte tijd!
Dit wens ik mijn kinderen toe:
Gezondheid en een positief zelfbeeld, dat is het belangrijkste.Deze kwaliteit zou ik willen hebben:Ik zou wat meer willen vertrouwen op mezelf. Mensen die zelfvertrouwen uitstralen maken altijd zoveel indruk op me. Ik wil de kwaliteit hebben om negatieve gedachten om te kunnen zetten in positieve.
Één van mijn kwaliteiten is:
Haha, moeilijke vraag altijd! Volgens mij ben ik best wel lief (meestal dan). Ik vind het leuk om anderen zomaar zonder reden te verrassen met een lief kaartje of cadeautje. Dus lief, of attent, hoe je het maar wil noemen. Ik ben alleen niet zo goed in verjaardagen onthouden!
Ik wacht op:
Liedjes van Queen op de radio, en tot mijn werktijd erop zit.
Mijn tics, kenmerkende eigenschappen en stopwoordjes zijn:
Ik maak met een naald mijn toetsenbord schoon, ik los een Rubiks Kubus van 3x3x3 zo'n beetje op zonder te kijken en ook een 5x5x5 kan ik oplossen. Mijn stopwoordjes zijn: 'Jonge', 'uiterst' (uiterst irritant, uiterst gênant, enz), en ik zal er vast wel meer hebben. Ook kenmerkend voor mij: Ik quote de hele dag door uit musicals! Als iemand zegt "Wat zit je hier alleen," dan roep ik: "Arme Remy, helemaal alleen op de wereld!" (We Will Rock You). Soms zelfs tot het irritante aan toe!
maandag 12 september 2011
Op het nippertje
Eigenlijk is het gewoon een sport: Zo laat mogelijk van huis gaan en tóch op tijd op het werk zijn. Ik weet dat ik 's ochtends de tram van 06.31 uur moet hebben, dan ben ik om 06.48 uur op Centraal en heb ik twee minuten om tram 15, die om 06.50 komt, te redden. Twee minuten om de overvolle tram uit te komen, de trap af te rennen, door de stationshal te crossen, vier trambanen over te steken en dan puffend op het perron aan te komen. Vaak om te zien dat tram 15 weer eens te laat is en ik nog een paar minuten moet wachten, maar ook regelmatig om bij het afrennen van de trap al te zien dat ik 'm gemist heb. Want behalve te laat, komt de tram ook vaak te vroeg. En dan niet een minuutje te vroeg, maar soms wel vijf.
Dat betekent dus dat, als ik nog lekker in de tram zit mee te headbangen met de muziek van mijn iPod, tram 15 al vrolijk wegrijdt vanaf het Centraal Station. En dat ik minstens een kwartier in de wind, regen en kou moet wachten. Dan ben ik nog steeds op tijd op mijn werk hoor, zo rond vijf voor half acht (mijn dienst begint om half acht). Maar ik ben liever ruim op tijd, zodat ik nog rustig thee kan maken en bij kan kletsen met mijn collega's terwijl mijn computer zichzelf opstart.
Toch ga ik het liefst pas op het allerlaatste moment van huis weg, vaak slechts een minuut of twee voordat de tram moet komen. Ik woon recht tegenover de tramhalte, dus in de meeste gevallen gaat het goed. Maar soms, als de trambestuurder op tijd is en ik net iets te laat, rijdt de tram voor mijn neus weg. Dit gaat uiteraard gepaard met een hoop gevloek en gescheld van mijn kant, maar stiekem denk ik dan: Eigen schuld, dikke bult. En zo is het ook. Alleen mogen die trambestuurders wel vaker op tijd zijn!
Dat betekent dus dat, als ik nog lekker in de tram zit mee te headbangen met de muziek van mijn iPod, tram 15 al vrolijk wegrijdt vanaf het Centraal Station. En dat ik minstens een kwartier in de wind, regen en kou moet wachten. Dan ben ik nog steeds op tijd op mijn werk hoor, zo rond vijf voor half acht (mijn dienst begint om half acht). Maar ik ben liever ruim op tijd, zodat ik nog rustig thee kan maken en bij kan kletsen met mijn collega's terwijl mijn computer zichzelf opstart.
Toch ga ik het liefst pas op het allerlaatste moment van huis weg, vaak slechts een minuut of twee voordat de tram moet komen. Ik woon recht tegenover de tramhalte, dus in de meeste gevallen gaat het goed. Maar soms, als de trambestuurder op tijd is en ik net iets te laat, rijdt de tram voor mijn neus weg. Dit gaat uiteraard gepaard met een hoop gevloek en gescheld van mijn kant, maar stiekem denk ik dan: Eigen schuld, dikke bult. En zo is het ook. Alleen mogen die trambestuurders wel vaker op tijd zijn!
zaterdag 10 september 2011
Vijf maanden
Vandaag ben ik alweer vijf maanden samen met mijn lieve vriendinnetje. In de nacht van 10 april 2011, toen we net terugkwamen van uitgaan, kwam ze met de mededeling dat ze nu vond dat we 'verkering' hadden. Twee maanden later vertrokken we samen naar Limboland voor een weekendje Valkenburg, en nu zijn we alweer vijf maanden verder.
Eigenlijk voelt het alsof we al veel langer bij elkaar zijn, zo vertrouwd voelt alles met haar. Elke avond dat ik niet in haar armen in slaap val voel ik me alleen, en elke ochtend dat ik niet naast haar wakker word voel ik een gemis. Het klinkt misschien slijmerig en cliché, maar toch is het zo.
Lief meisje van me; ik hoop dat ik nog veeeeel jubileums met jou kan vieren en nog heel veel ochtenden naast jou wakker kan worden!
Eigenlijk voelt het alsof we al veel langer bij elkaar zijn, zo vertrouwd voelt alles met haar. Elke avond dat ik niet in haar armen in slaap val voel ik me alleen, en elke ochtend dat ik niet naast haar wakker word voel ik een gemis. Het klinkt misschien slijmerig en cliché, maar toch is het zo.
Lief meisje van me; ik hoop dat ik nog veeeeel jubileums met jou kan vieren en nog heel veel ochtenden naast jou wakker kan worden!
donderdag 8 september 2011
'De stinkerd'
Al een aantal weken zit er 's ochtends een man in de tram waar niemand bij in de buurt wil zitten. Hij is aan de mollige kant - en dan druk ik het nog zacht uit, eigenlijk heeft hij gewoon 2 stoelen nodig om normaal te kunnen zitten -, heeft een knaloranje bouwvakkershesje aan en hij STINKT.
Dat is ook meteen de reden waarom iedereen uit zijn buurt blijft. De eerste keer dat hij in de tram zat, wist ik niet waarom de bank achter hem leeg bleef. Dus natuurlijk ging ik daar zitten. De hele rit van 20 minuten heb ik met mijn handen voor m'n gezicht gezeten en zo weinig mogelijk adem gehaald, zo erg was het. Een beetje zweetlucht kan ik nog wel aan, maar dit was echt niet te harden. Waar hij naar ruikt kan ik niet beschrijven, maar geloof me als ik zeg dat je het niet wilt weten.
Sinds ik dit weet, ga ik standaard ergens anders in de tram zitten. En als er geen plek meer is blijf ik liever staan. Soms stapt er iemand in de tram die het niet weet, en als diegene dan achter 'de stinkerd' gaat zitten heb ik altijd een beetje medelijden.
Nu is het zo dat de stinkerd sinds kort niet meer alleen reist, maar met 2 mede-stinkerds! En in plaats van dat ze nou bij elkaar gaan zitten, nee... De eerste zit altijd voorin de tram, de tweede en derde er een stukje achter. Waardoor het hele voorste gedeelte van de tram stinkt. Steeds meer mensen hoor ik erover mopperen, en zelf doe ik daar net zo hard aan mee. Ik weet dat het openbaar vervoer is, maar dit soort types mogen wat mij betreft met z'n allen ACHTER in de tram gaan zitten stinken!
Dat is ook meteen de reden waarom iedereen uit zijn buurt blijft. De eerste keer dat hij in de tram zat, wist ik niet waarom de bank achter hem leeg bleef. Dus natuurlijk ging ik daar zitten. De hele rit van 20 minuten heb ik met mijn handen voor m'n gezicht gezeten en zo weinig mogelijk adem gehaald, zo erg was het. Een beetje zweetlucht kan ik nog wel aan, maar dit was echt niet te harden. Waar hij naar ruikt kan ik niet beschrijven, maar geloof me als ik zeg dat je het niet wilt weten.
Sinds ik dit weet, ga ik standaard ergens anders in de tram zitten. En als er geen plek meer is blijf ik liever staan. Soms stapt er iemand in de tram die het niet weet, en als diegene dan achter 'de stinkerd' gaat zitten heb ik altijd een beetje medelijden.
Nu is het zo dat de stinkerd sinds kort niet meer alleen reist, maar met 2 mede-stinkerds! En in plaats van dat ze nou bij elkaar gaan zitten, nee... De eerste zit altijd voorin de tram, de tweede en derde er een stukje achter. Waardoor het hele voorste gedeelte van de tram stinkt. Steeds meer mensen hoor ik erover mopperen, en zelf doe ik daar net zo hard aan mee. Ik weet dat het openbaar vervoer is, maar dit soort types mogen wat mij betreft met z'n allen ACHTER in de tram gaan zitten stinken!
dinsdag 6 september 2011
Rock on!
Ik ben een heuse musicaljunk en kan maanden tot jarenlang treuren om een gestopte musical. Het meest recente voorbeeld is 'We Will Rock You.' Op 13 augustus van dit jaar viel het doek voor deze spetterende rockmusical, en hoewel de meningen van het publiek niet altijd even positief waren was deze musical voor mij hét hoogtepunt van het afgelopen jaar.
Stond mijn vorige persoonlijk record aan musicalbezoeken op 15 (Tarzan!), bij We Will Rock You ben ik daar ruim overheen gegaan. Op de laatste dag dat deze show in Utrecht draaide, zag ik hem voor de 25ste keer.
Veel mensen verklaren me voor gek, maar voor mij is het bezoeken van een musical een moment van totale ontspanning. Ik kom er standaard vrolijk en weer helemaal 'opgeladen' vandaan, zeker als een musical zo sprankelend en energiek is als We Will Rock You. En waar sommige mannen elke zondagavond kijken naar mannetjes die achter een bal aanrennen (ik ben geen voetbalfan...), ga ik meerdere keren naar dezelfde musical.
'Dat is toch steeds hetzelfde, waarom moet je er dan zo vaak heen?' is de vraag die ik standaard krijg. Het antwoord is simpel: Er zijn NOOIT 2 shows hetzelfde. Altijd is er nét een andere cast, worden er nét iets andere grapjes gemaakt of improviseert een acteur wat bij het script. Ook zie je telkens weer dingen die je nooit eerder waren opgevallen; iemand uit het ensemble die een gekke bek trekt of twee mensen op de achtergrond die een onderonsje hebben.
Omdat ik zelf musicalles volg, vind ik het ook erg interessant om op bijvoorbeeld zangtechnieken te letten. Een beetje spieken bij de professionals kan geen kwaad!
Natuurlijk hoeft niet iedereen mijn mening te delen, maar ik geniet van het bezoeken van musicals. Hopelijk heb ik nu voor iedereen een beetje duidelijk kunnen maken waaróm.
Stond mijn vorige persoonlijk record aan musicalbezoeken op 15 (Tarzan!), bij We Will Rock You ben ik daar ruim overheen gegaan. Op de laatste dag dat deze show in Utrecht draaide, zag ik hem voor de 25ste keer.
Veel mensen verklaren me voor gek, maar voor mij is het bezoeken van een musical een moment van totale ontspanning. Ik kom er standaard vrolijk en weer helemaal 'opgeladen' vandaan, zeker als een musical zo sprankelend en energiek is als We Will Rock You. En waar sommige mannen elke zondagavond kijken naar mannetjes die achter een bal aanrennen (ik ben geen voetbalfan...), ga ik meerdere keren naar dezelfde musical.
'Dat is toch steeds hetzelfde, waarom moet je er dan zo vaak heen?' is de vraag die ik standaard krijg. Het antwoord is simpel: Er zijn NOOIT 2 shows hetzelfde. Altijd is er nét een andere cast, worden er nét iets andere grapjes gemaakt of improviseert een acteur wat bij het script. Ook zie je telkens weer dingen die je nooit eerder waren opgevallen; iemand uit het ensemble die een gekke bek trekt of twee mensen op de achtergrond die een onderonsje hebben.
Omdat ik zelf musicalles volg, vind ik het ook erg interessant om op bijvoorbeeld zangtechnieken te letten. Een beetje spieken bij de professionals kan geen kwaad!
Natuurlijk hoeft niet iedereen mijn mening te delen, maar ik geniet van het bezoeken van musicals. Hopelijk heb ik nu voor iedereen een beetje duidelijk kunnen maken waaróm.
zondag 4 september 2011
20 cent
Wat is 20 cent? Eigenlijk is het voor de meeste van ons heel weinig. Toch zijn er mensen die het niet zomaar hebben.
Vanavond op het treinstation. Ik wacht op mijn vriendin, die een kaartje aan het kopen is, en zie een aparte vrouw op ons af komen. Ik herken haar wel; ze woont bij me in de straat en is 'de junk' waar mijn moeder het altijd over heeft. Door haar dikke laag make-up heen zie ik de diepe groeven in haar gezicht.
"Mag ik jullie wat vragen? Het is een hele rare vraag."
Ik kijk mijn vriendin een tikje achterdochtig aan, wetend dat deze vrouw zwaar drugsverslaafd is.
"Nou, ik zal er niet omheen draaien. Hebben jullie 20 cent voor me? Het is om wat te eten te kopen, zie je. Ik doe mijn best, maar ik ga niet stelen, dus probeer ik het zo."
Mijn vriendin haalt haar portemonnee tevoorschijn en ik hou mijn tas stevig vast.
"Ja, ik heb nog precies 20 cent!"
De vrouw steekt haar hand uit en neemt het van haar aan. Ze bedankt ons een keer of vier en loopt dan door.
Niet veel later zitten we op het perron, te wachten op de trein, als ze weer langskomt. Alle mensen die er staan, worden aangesproken. Allemaal met hetzelfde verhaaltje. Ik verbaas me erover hoeveel geld ze krijgt. Eigenlijk is het slim: Over 20 cent doen mensen niet zo moeilijk. Het wordt een ander verhaal als je om een euro vraagt.
"Ik kan al een sinaasappel kopen!" hoor ik de vrouw jubelen.
Als ik mijn vriendin op de trein heb gezet en terugloop naar de parkeerplaats, vraag ik me af hoeveel geld ze verdient met zo'n avondje bietsen.
"Misschien moet je toch eens bij haar in de leer gaan," grapt mijn moeder als ik het haar vertel.
Vanavond op het treinstation. Ik wacht op mijn vriendin, die een kaartje aan het kopen is, en zie een aparte vrouw op ons af komen. Ik herken haar wel; ze woont bij me in de straat en is 'de junk' waar mijn moeder het altijd over heeft. Door haar dikke laag make-up heen zie ik de diepe groeven in haar gezicht.
"Mag ik jullie wat vragen? Het is een hele rare vraag."
Ik kijk mijn vriendin een tikje achterdochtig aan, wetend dat deze vrouw zwaar drugsverslaafd is.
"Nou, ik zal er niet omheen draaien. Hebben jullie 20 cent voor me? Het is om wat te eten te kopen, zie je. Ik doe mijn best, maar ik ga niet stelen, dus probeer ik het zo."
Mijn vriendin haalt haar portemonnee tevoorschijn en ik hou mijn tas stevig vast.
"Ja, ik heb nog precies 20 cent!"
De vrouw steekt haar hand uit en neemt het van haar aan. Ze bedankt ons een keer of vier en loopt dan door.
Niet veel later zitten we op het perron, te wachten op de trein, als ze weer langskomt. Alle mensen die er staan, worden aangesproken. Allemaal met hetzelfde verhaaltje. Ik verbaas me erover hoeveel geld ze krijgt. Eigenlijk is het slim: Over 20 cent doen mensen niet zo moeilijk. Het wordt een ander verhaal als je om een euro vraagt.
"Ik kan al een sinaasappel kopen!" hoor ik de vrouw jubelen.
Als ik mijn vriendin op de trein heb gezet en terugloop naar de parkeerplaats, vraag ik me af hoeveel geld ze verdient met zo'n avondje bietsen.
"Misschien moet je toch eens bij haar in de leer gaan," grapt mijn moeder als ik het haar vertel.
vrijdag 2 september 2011
Wachten
Op mijn knieën zit ik voor het raam en gluur ik naar buiten. Mijn handen steunen op de vensterbank en mijn hoofd druk ik tegen de muur, zodat ik precies door het kiertje in de gordijnen kan kijken.
Even voel ik me net een klein kind op pakjesavond. De hele avond voor het raam zitten om te kijken of 'hij' er al aan komt, en dan de grenzeloze vreugde als eindelijk die rode mijter voor het raam verschijnt.
Dit voelt net zo, alleen wacht ik nu niet op een 'hij' maar op een 'zij'. En in plaats van naar een rode mijter, kijk ik uit naar een oranje tas. Ook zal er niet alleen grenzeloze vreugde zijn, maar ook een allesomvattende liefde wanneer ze straks uit de tram stapt.
Iedere tien minuten gaan hier, aan de overkant van de weg, alarmbellen rinkelen. Het teken dat er weer een tram aankomt. En iedere tien minuten spring ik achter mijn laptop vandaan naar mijn bed om te kijken of zíj in de tram zit. Nu al zo'n anderhalf uur lang. En nog steeds is ze er niet. Ik weet dat het ook makkelijk nog twee uur kan gaan duren, maar toch maakt mijn hart telkens een sprongetje als ik het getingel tegenover ons huis hoor.
Abonneren op:
Posts (Atom)