"Pyramidenkogel"

Vanochtend toen ik wakker werd, moest ik ineens aan de "Pyramidenkogel" denken. Een toren in Karinthië, Oostenrijk, waar we een paar keer op vakantie zijn geweest.
Binnen 24 seconden ga je met de lift naar boven, 43 meter boven de grond. Er zijn 3 platforms, de hoogste op 56 meter, waar je met een trap naartoe kunt. Het uitzicht is prachtig, je hebt een wijds uitzicht over de Wörthersee, als het tenminste een beetje helder weer is.
We zijn regelmatig de Pyramidenkogel op geweest en hebben telkens weer genoten van het uitzicht. Met onze Kärnten kaarten (een kortingspas die op attracties en bezienswaardigheden in Karinthië korting geeft) mochten we namelijk één keer per dag gratis naar boven.
Er is een dag geweest dat we in Oostenrijk zaten en dat het regende. En niet zomaar een beetje regen, maar echt een ongelofelijke plensbui die de hele dag aanhield. Maar mijn vader, moeder, neefje (die ook in Oostenrijk zat) en ik hadden geen zin om de hele dag binnen te zitten. Toen kwam mijn vader op het idee: Waarom gaan we niet naar de Pyramidenkogel?
Zo gezegd, zo gedaan. Uiteraard was er verder niemand, en de man achter het loket schudde met zijn hoofd: "Je ziet niks, het is alleen maar nevel." In het Duits uiteraard. "Das macht nicht aus." antwoordde mijn vader - in enigszins gebrekkig Duits - "Wir haben Kärntencards!" Met een demonstratief gebaar legde hij de vier passen voor de man neer. Die haalde zijn schouders op en schoof ons vier kaartjes toe.
Toen we eenmaal boven waren, moesten we toegeven dat de man gelijk had. Je zag werkelijk niks, het was net alsof we in een grote, witte wolk stonden. Een natte wolk, dat wel. Want we waren natuurlijk meteen zeiknat.
Toch is dit één van de leukste vakantieherinneringen die ik heb. Hoe we daar, met zijn vieren, dansten in de regen. Terwijl die man beneden in het loket waarschijnlijk nog steeds met zijn hoofd zat te schudden.