Gay in de kerk

Een mooi blogje van mijn vriendinnetje, die ik graag met jullie wil delen.

Gay in de kerk

Afgelopen zaterdag, Kerstavond, ging ik met mijn vriendin en mijn ouders naar de kerk. Streng gelovig ben ik zeer zeker niet, maar met Kerst vind ik dat je naar de kerk moet. Niet zozeer omdat het moet, omdat het verplicht is, maar om te laten zien dat ik het geloof niet heb afgezworen. Een bevestiging aan mezelf, dat ik weet dat er een God is.
Hand in hand liepen we, mijn vriendin en ik. Het is maar een klein stukje naar de kerk. Gelukkig, want ik ben geen groot fan van lopen. Stiekem vind ik het wel een beetje spannend: het is de eerste keer dat we samen gaan. Nou ja, we zijn eens op een bruiloft geweest, maar dat is een ander verhaal. Dan ben je samen uitgenodigd, ze zijn ervan op de hoogte dat wij samen gay zijn en dat wij een stelletje zijn. Nu niet. We zijn niet speciaal uitgenodigd, hoewel natuurlijk iedereen welkom is. Zullen we raar aangekeken worden, gaat er gefluisterd worden? De kerk zal vol zitten met bejaarden. Niet alleen omdat het geloof onder jongeren minder populair is, maar vooral omdat ik in een bejaardenwijk woon.
We worden niet raar aangekeken en er wordt niet gefluisterd. Bij binnenkomst kijkt mijn vriendin om zich heen: ze is hier nog nooit geweest. Het is geen ouderwetse kerk, het is geen kruisvormig gebouw met kerkbanken, meer rechthoekig met stoelen en een afgeknotte kegel als koepel.
Een beetje achteraan gaan we zitten, op onze "vaste plaats". De dienst is vrolijk met veel zang. Het zet me wel aan het denken: mag je gay zijn in de kerk? Hier wel, naar mijn idee. We waren niet overdreven aan het zoenen, alleen een klein kusje toen we elkaar een prettige Kerst wensten, en verder hebben we hand in hand gezeten. Prima, toch?
Gisteren zag ik een programma over jonge predikers in de Verenigde Staten. Een jong knulletje, negen jaar oud, schreeuwt bij een abortuskliniek dat ze niet hun kind mogen vermoorden. Verder in het programma vertelt zijn vader dat het knulletje de zondaars op het goede pad wil brengen. Een hele waslijst volgt: drugsgebruikers, drinkers, homoseksuelen, strippers, hoeren, hoerenlopers, verkrachters, afzetters...
Waarom is homoseksualiteit een zonde? Als ik verliefd wordt op een persoon, en deze met respect behandel, voor deze wil zorgen en deze persoon dol en dolgelukkig wil maken, wat maakt het dan uit of deze van hetzelfde geslacht is?
Maar ach, hier in Nederland zijn we een stuk toleranter. In mijn hoofd heb ik het citaat van mijn oom altijd nog.

1 jaar geleden

Vandaag precies 1 jaar geleden.
Het lijkt zo kort maar tegelijk zo lang. Alles is veranderd, maar één ding is hetzelfde gebleven: Mijn dankbaarheid. Geen verwarring meer, geen gevoelens die ik niet kan of wil plaatsen. Ik heb je al maanden niet meer gezien, maar jij hebt mijn ogen geopend. En ookal ga ik je waarschijnlijk nooit meer zien, ik blijf je de rest van mijn leven dankbaar.
Zonder jou was ik nu nog steeds aan het twijfelen.
Dankjewel.

Baby, you're not lost

Life can show no mercy
It can tear your soul apart
It can make you feel like you've gone crazy
But you're not
Though things have seemed to changed
There's one thing that's still the same
In my heart you have remained
And we can fly fly fly away

'Cause you are not alone
And I am there with you
And we'll get lost together
Till the light comes pouring through
'Cause when you feel like you're done
And the darkness has won
Babe, you're not lost
And the world's crashing down
And you cannot bear to crawl
I said, baby, you're not lost

(Bron: Michael Bublé - Lost)

Top 2000

Eerste kerstdag. De Top 2000 is zo'n anderhalf uur geleden begonnen, en uiteraard staat Bohemian Rhapsody weer op 1. Vorig jaar was het 'Hotel California,' maar voorgaande jaren was het meestal de Bohemian Rhapsody. Dit jaar en vorig jaar vond ik dat nog leuker, door mijn verslaving aan We Will Rock You.
Dit jaar staat Queen maarliefst 23 keer in de Top 2000. Met op nummer 460 mijn persoonlijke favoriet, 'Crazy little thing called love'. De hele lijst kun je hier bekijken.
Vrolijk kerstfeest allemaal!

π

♥ Our love is like π, irrational and never ending ♥

Fijne feestdagen!

1 april 2011

In mijn vorige blogje beloofde ik om het verhaal achter het liedje 'Crazy little thing called love' te vertellen. Veel mensen zullen het verhaal al kennen, maar velen ook niet. Bij deze!
Het was 1 april 2011 en ik stond te wachten op spoor 4 van het dichtstbijzijnde treinstation. Miek zou bij mij komen logeren en haar trein moest om 14.50 uur aankomen. Ik was op een bankje neergeploft, want uiteraard was ik weer veel te vroeg.
Toen ik in de verte eindelijk de koplampen van de trein zag naderen, stond ik op. De trein minderde vaart en kwam langzaam tot stilstand. Ik keek op de klok: Precies 10 voor 3. Mijn ogen gleden al langs de deuren voordat die überhaupt open gingen, misschien zag ik haar wel. Maar nee. Ik moest toch echt wachten tot de mensenmassa was uitgestapt.
De één na de ander stapte uit, maar waar ik ook keek... Geen Miek. Ik wachtte tot alle mensen van het perron waren en ik in mijn eentje achterbleef. Een beetje beduusd plofte ik weer op het bankje. Het zou toch geen grap zijn? Met 1 april weet je het nooit... Ik pakte mijn mobiel. 'Hee, heb je 'm gemist?' sms'te ik. Vrij snel kreeg ik antwoord. 'Ik ben er over een paar minuten. Ben je er klaar voor?' Ik snapte er niks van, en dat kreeg ze te horen ook. Opnieuw sms'te ik haar. 'Ja maar wtf de trein waar je in hoort te zitten is al geweest?!', even later gevolgd door 'Ik zit nog op spoor 4, moet ik hier wachten of wat?!' Geduld? Staat niet in mijn woordenboek! Ik wilde net van het perron aflopen toen ik wat mensen, die op spoor 5 wachtten, verbaasd naar de trap zag kijken.
Pampamdapam... Een zacht gitaarspel klonk over het station, het werd harder en ineens zag ik waar het vandaan kwam. Daar kwam Miek, met een gitaar om haar nek, al 'Crazy little thing called love' spelend het perron op gelopen. Ik moet heel verbaasd gekeken hebben, want Miek schoot meteen in de lach zodra ze me zag. Ik wist me geen houding te geven; een combinatie van de verbazing en de vlinders die door mijn buik gierden.
Toen de laatste klanken wegstierven, had ik een enorme grijns op mijn gezicht. Ik gaf haar een knuffel en het kon me even niet schelen wat de andere mensen op het station dachten. Dit was liefde. En liefde is het nog steeds!

Ons liedje

Dit is hét liedje van mij en mijn vriendinnetje. Er zit ook een verhaal achter, wat ik in mijn volgende blog zal vertellen!

This thing, called love,
I just can't handle it.
This thing, called love,
I must get round to it.
I ain't ready...
Crazy little thing called love!

This thing, called love,
It cries in a cradle all night.
It swings, it jives,
It shakes all over like a jelly fish.
I kind of like it...
Crazy little thing called love!

(Bron: Queen - Crazy Little Thing Called Love)

Charly Luske?

Ik lig op bed met koorts, een zere keel en een hoofd vol snot. Op dit zelfde moment zitten mijn collega's in een restaurant. Ik heb er wel even over nagedacht, maar omdat ik toch niet mee zou gaan met het uitje, is het niet meer in me op gekomen dat het vanavond zou zijn. Tot mijn sms-deuntje klinkt.
Ik gris meteen mijn iPhone van m'n nachtkastje. Een bericht van Sas. Ik open het en lees hoe gezellig ze het hebben. En als hoogtepunt van de avond, is ze ook nog een ober die op Charly Luske lijkt! Er verschijnt een glimlach op mijn koortsige gezicht. Charly heb ik meerdere keren gezien bij We Will Rock You, maar zijn populariteit is nog groter geworden sinds hij meedoet aan The Voice of Holland. Ondanks dat ik eigenlijk al over mijn abonnement voor deze maand heen zit, stuur ik een berichtje terug. 'Maak een foto! Dan kan ik mee kwijlen!' type ik.
Nadat ik het sms'je heb verzonden, snuit ik mijn neus en trek ik de deken weer over me heen. Geen werkuitje en geen lekkere obers voor mij, maar smerige keelpastilles en thee met honing. Daarentegen heb ik wél GTST! Ook niet slecht!

You may kiss the bride...

Een wandeling in het Zuiderpark

Hee opa, dit hadden we niet afgesproken!
Pas geleden kwam ik nog bij u op bezoek in het ziekenhuis. "Wat hebben ze met u gedaan?" vroeg ik, wijzend naar de gigantische blauw-zwarte plek op uw arm. "Ach meid," wuifde u mijn bezorgdheid weg, "ik voel me voor negentig procent goed. Als die pijn in mijn zij weg is, wandel ik weer naar het Zuiderpark." Ik glimlachte. U heeft mijn hand vastgepakt en niet meer losgelaten tot het moment dat ik weer weg moest.
Eigenlijk ben ik voor u altijd 'meid' geweest. Ik vraag me serieus af of u me ooit bij mijn voornaam genoemd heeft. U was dan ook eigenlijk mijn 'stiefopa,' maar dat is zo'n naar woord. Als u het over mij had, was ik 'die meid,' en later - toen ik een vriendin kreeg - werden we 'die meiden.'
U heeft nooit moeilijk gedaan over het feit dat ik een vriendin had in plaats van een vriend. Toen mijn moeder het u vertelde, keek u haar streng aan: "Daar moeten jullie helemaal niet moeilijk over doen. In deze tijd kan dat gewoon." Daarmee was de kous voor u af. Wat nou ouderwets? Opa kon best hip zijn op z'n tijd!
Nu bent u er niet meer. Een nare ziekte verspreidde zich in uw lichaam, en toen u ook nog een longontsteking kreeg werd de situatie helemaal uitzichtloos. Die wandeling in het Zuiderpark zal er niet meer van komen.
Weltrusten, opa. U heeft uw rust verdiend.

Werk-anekdotes

- "Kunt u de foutmelding even oplezen?" "Nee sorry, ik spreek geen buitenlands." (nb: de foutmelding is Engels)

- "Oh ik zie het al, mijn kaploks staat aan."

- "Ja, ik heb u net ook aan de telefoon gehad..." "Meneer, mijn dienst begint net, u bent de eerste klant die ik spreek."

- "Kunt u even uitloggen en opnieuw inloggen?" *Windows afsluit-deuntje klinkt* "Meneer... Heeft u nu de hele computer uitgezet?!"

- "Kunt u even de pc opnieuw opstarten?" "Gedaan." "Hè, zo snel?" "Ja. Gewoon, met die knop op mijn beeldscherm."


En de dagelijkse variaties op 'You are required to change your password':
- "Joe ar rekierd to sjensj jor paswurt"
- "You are not requested to change your password. Hij doet het niet."
- "You are re..." *mompelmompel* "...to change your password."
- "You are redingesd to change your password."

En de slimste van allemaal:
- "Hij zegt dat ik mijn wachtwoord moet wijzigen."

Countdown tag

10 dingen over mij:
10. Ik ben een dromer en kan een hele tijd voor me uit staren en niets doen, als ik in gedachten verzonken ben
09. Ik kan heel lekkere scrambled eggs maken!
08. Ik heb helaas een lage weerstand en ben snel ziek en moe
07. Ik ben een perfectionist
06. Ik ben gek op hamsters en als het kon, stond heel mijn slaapkamer vol met kooien
05. Ik heb vaak zoveel gedachten in mijn hoofd dat ik moeite heb om ze op orde te krijgen (en te houden!)
04. Ik zing het liefst de hele dag door
03. Ik val niet op mannen
02. Ik ben vaak onzeker
01. Ik zeg te vaak 'sorry' voor dingen die niet mijn schuld zijn
09 dingen die ik leuk vind:
09. Fotograferen
08. Klaprozen, daar word ik helemaal vrolijk van
07. Op vrijdagmiddag de laatste minuten aftellen totdat het weekend is
06. Lezen, maar dan moet het wel een goed boek zijn wat me vanaf het begin al meesleept, anders leg ik het weg
05. Puzzelen, vooral Zweedse raadsels, logiquizzen en sindskort ook binaire puzzels
04. Verhalen schrijven
03. Op een koude, regenachtige dag mezelf in mijn pyjama & badjas opsluiten in mijn kamer, met de gordijnen dicht, kaarsjes aan en mijn laptopje
02. Dieren, vooral mijn hamsters en mijn opgevoerde cavia (lees: hondje) Dayna
01. Musicals!!!!
08 dingen die ik niet leuk vind:
08. Mijn internetverbinding die steeds wegvalt
07. Computers die niet doen wat ik wil
06. Het kabinet dat overal op bezuinigd, behalve op hun eigen salaris
05. Nare, ongeduldige en betweterige mensen aan de telefoon op mijn werk
04. Mensen die mijn passie voor musicals belachelijk maken. Ieder zijn ding, heb daar dan ook respect voor!
03. Homofoben
02. Mensen die denken dat ik verliefd word op elke willekeurige vrouw, omdat ik toevallig lesbisch ben
01. Mensen die vreemdgaan
07 plekken waar ik graag ben:
07. Bij oma thuis
06. De Efteling! Wie is daar nou níét graag?
05. In een dierentuin
04. In een winkel van Lush, daar ruikt het altijd zo lekker
03. Op mijn kamer
02. In het theater
01. Bij mijn vriendinnetje
06 manieren om mijn hart te winnen:
06. Geduldig zijn
05. Attent zijn
04. Hart voor dieren hebben
03. Met me meegaan naar musicals :-P
02. Mij accepteren zoals ik ben
01. Jezelf zijn
05 landen waar ik heen wil:
05. Italië
04. Frankrijk (Parijs, al eens eerder geweest maar ik zou die stad graag nog eens bezoeken)
03. Duitsland (Berlijn, ik ben er al eens geweest maar ik vind het zo'n mooie stad!)
02. Engeland (London!)
01. USA!
04 dingen waar ik niet zonder kan:
04. Laptop
03. iPhone
02. Musicals/muziek
01. Mijn meisje!
03 favoriete songs:
03. Pink - Fuckin' perfect
02. Pink - Glitter in the air
01. Queen - Crazy little thing called love
02 wensen:
02. Nooit meer buikpijn hebben
01. Samenwonen, trouwen en kindjes krijgen met mijn vriendinnetje (en gelukkig blijven natuurlijk)
01 woord:
01. Love!

Dag Sinterklaasje!

Zie ginds gaat de stoomboot
Naar Spanje weer terug
Hij bracht ons Sint Nicolaas
Nu is dat achter de rug

Who knew?

When someone said count your blessings now
'Fore they're long gone
I guess I just didn't know how
I was all wrong
But they knew better
Still you said forever
And ever
Who knew

(Bron: Pink - Who knew)

Avond

Een liedje wat vooral mijn lieve vriendinnetje erg mooi vindt. Door haar ben ik ook eens goed naar dit nummer en naar de tekst gaan luisteren en ik moet haar gelijk geven.
Onderstaand stuk uit de songtekst zegt voor mij het meest.



En als je 's morgens opstaat ben ik bij je
en misschien heb ik al thee gezet.
En als de zon schijnt buiten gaan we lopen door de duinen
en als het regent gaan we terug in bed.
Uren langzaam wakker worden, zwevend door de tijd,
ik zie het licht door de gordijnen en ik weet:
het verleden geeft geen zekerheid.
Want je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij.
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof,
ik geloof, ik geloof in jou en mij.

Tassen op een stoel

Vanochtend, half 9, Centraal Station. Een overvolle tram komt aan, waarvan gelukkig de helft van de mensen weer uitstapt. Gehaast, elkaar aan de kant duwend om maar zo snel mogelijk het benauwde voertuig uit te zijn en naar de treinen, bussen of andere trams te sprinten. Ik heb daar geen last van, deze tram leidt me naar mijn werk en ik hoef dus niet meer over te stappen.
Als de grootste massa zichzelf uit de tram heeft gedrongen, stap ik rustig in. Ik hou mijn OV-chipkaart tegen de lezer en wacht op de bekende 'piep.' Dan ga ik op zoek naar een plekje om te zitten. Er is geen enkel bankje meer vrij dus loop ik naar een jonge vrouw (ik schat haar begin 20) toe, die in haar eentje een bankje in beslag neemt. Er staan twee plastic tassen op de stoel naast haar. "Pardon, mag ik hier zitten?" vraag ik beleefd. Met een geïrriteerde blik trekt ze de dopjes van haar iPod uit haar oren. "Wat?" snauwt ze. "Of ik hier mag zitten," herhaal ik vriendelijk. De vrouw rolt met haar ogen en slaakt een diepe zucht. "Je ziet toch dat hier tassen staan?" Zonder nog op mijn reactie te wachten, doet ze haar oordopjes weer in.
Een tikje beduusd staar ik naar de tassen op de stoel. Even wil ik me verontschuldigen voor mijn - blijkbaar ongepaste - vraag, maar gelukkig bedenk ik me op tijd. Het blijft Den Haag en met zulke types valt gewoon niet te praten.
Een wat oudere vrouw, die op het bankje voor haar zit, draait zich om. Ze kijkt me aan met een zachte blik. "Kom maar hier zitten hoor meisje," glimlacht ze, terwijl ze een plekje opschuift richting het raam. Dankbaar ga ik naast haar zitten. "Dankuwel."
Een paar haltes verder stapt de oude dame uit. Vlak voordat de tram wegrijdt, draait ze zich om en zwaait ze naar me. Ik glimlach en zwaai terug. Sommige mensen zijn gelukkig nog wél sociaal.

Secret Sint Swap

Secret Santa, ik denk dat iedereen het principe wel kent. Lootjes trekken en dan kun je aan de slag: Je koopt voor een bepaald bedrag aan cadeautjes voor degene die op jouw lootje staat, en je schrijft een gedicht. Soms maak je nog een surprise, maar bij de 'Secret Sint Swap' van het hamsterforum - waar ik uiteraard aan meedoe - is dat niet verplicht. Wat je wel moet doen: Hints aan je pakketje toevoegen, zodat de ontvanger erachter kan komen wie zijn of haar 'Secret Sint' is.
Vandaag hebben Jeske, Miek en ik met z'n drieën zitten knutselen aan de laatste hints voor in mijn pakketje. Persoonlijk vind ik het erg leuk geworden en ben ik er trots op. Ik hoop dat de ontvanger er ook blij mee is, en natuurlijk ben ik erg benieuwd wie míjn 'Secret Sint' is!

Geluk

Het is fijn om iemand te hebben waar je alles mee kunt delen. Tegen wie je kan zeggen wat je anderen niet durft te vertellen. Iemand die je begrijpt, of in ieder geval zijn/haar best doet om je te begrijpen. Die met je lacht als het goed gaat en met je huilt als het tegenzit. Die je troost, die je steunt, die je knuffelt wanneer je het nodig hebt.
Wat heb ik een geluk dat ik diegene gevonden heb!

Hij is er!

Gisteren om half 12 was het eindelijk zo ver: We vertrokken naar Noord-Holland om mijn langverwachte hamstermannetje op te halen. Védor. Een mooi grijs, langharig ventje uit het V-nestje van Hamstery Grigio Mara.
Bij het vertrek vanuit Rijswijk hadden we een strakblauwe lucht en een mooi zonnetje, bij aankomst in West-Knollendam was het bewolkt en zag het eruit alsof het ieder moment kon gaan stortregenen. Gelukkig bleef de regen uit.
We namen nog een verkeerde afslag, maar dat mocht de pret niet drukken. Even na half 1 kwamen we aan bij Mila, die ons al verwachtte. We werden meteen enthousiast begroet door haar hond en een aantal katten die daar vrolijk door de woonkamer banjerden. Wat een gezellige beestenboel!
Na even gekletst te hebben gingen we naar boven, naar de hamsterkamer. Indrukwekkend! Zoveel hamsters op een kamer, stuk voor stuk in mooie, grote kooien en met prima radjes. De liefde voor dieren straalde er vanaf, er stonden emmers met voer en zand en een gigantische baal zaagsel. Dit meisje heeft hart voor dieren.
Toen Mila een kooi openmaakte zag ik hem meteen: Védor, mijn mooie mannetje. Hij zat samen met zijn enige broertje wat nog niet was opgehaald, genaamd Vans. Vans tukte lekker door, maar Védor kwam meteen nieuwsgierig kijken wat er allemaal aan de hand was. Mila pakte hem op en zette hem in mijn handen, en het was liefde op het eerste gezicht!
Nu is hij bij mij thuis en het is een charmeur eersteklas: De hele tijd zit hij me aan te staren vanuit zijn kooi, te bedelen om knuffels en pitjes. Hij is heerlijk tam en een echte sul, ik kan alles met hem doen. En dat terwijl hij me nog niet eens zo goed kent. Hij voldoet aan al mijn verwachtingen en ik ben dolblij dat ik zijn baasje mag zijn!
Mila, bedankt!

Paulus de Boskabouter

Zaterdagavond, half 9, onderweg van het bowlingcentrum (waar we mijn verjaardag vierden) naar huis. Ineens komt mijn vriendinnetje met een raadsel op de proppen: "Het is klein en crost door het bos?" Ik moet even nadenken maar kom er niet uit. Miek begint al te grinniken voordat ze het antwoord heeft gezegd: "Paulus de Crosskabouter!"
Dit was het startsein voor het verzinnen en opzoeken van een hele lading Paulus de Boskabouter grappen. De leukste heb ik voor jullie op een rijtje gezet.

• Het is klein en heeft altijd schone tanden? Paulus de Floskabouter!
• Het is klein en heeft een ongeluk gehad? Paulus de Total Loss-kabouter!
• Het is klein en het glimt? Paulus de Lipglosskabouter!
• Het is klein en het woont in Noord Brabant? Paulus de Den Boschkabouter!
• Het is klein en het zegt graag gedag? Paulus de Adioskabouter!
• Het is klein en het drinkt niet? Paulus de Bobkabouter!
• Het is klein en zwaar bezopen? Paulus de Wodkabouter!
• Het is klein en goed verzekerd? Polis de Boskabouter!
• Het is klein en geen lid van de EO? Paulus de TROSkabouter!

Trouwens, ook Miek schreef hier een blogje over! Zij heeft nog veel meer van dit soort flauwe Paulus-grappen.

Doe Maar

Een nummer wat ik al lange tijd prachtig vind, is Bij Elkaar van Doe Maar. Niet alleen de muziek en de mooie meerstemmigheid, maar vooral ook de tekst.



Ik zal jou nooit
Vertellen hoe mijn hart breekt
Breekt bij een klein gebaar
Of een woord dat jij spreekt
Hoe mijn hart dan breekt

Zal ik jou ooit
Kunnen zeggen hoe mijn hart breekt
Als door een misverstand
Er was niets aan de hand
Ik jou hart weer breek

20!

Vandaag ben ik jarig!

Twee jaar later...

Geen heel nieuwe blog deze keer, maar een herhaling van iets wat ik op 27 november 2009 heb geschreven. Morgen is het namelijk de sterfdag van mijn opa, die twee jaar geleden aan longkanker overleed. En met dit blogje, wat ik schreef vlak na zijn overlijden en zijn crematie, wil ik toch nog even stilstaan bij zijn dood. Want ookal is het alweer 2 jaar geleden, het voelt als de dag van gisteren.

Dag lieve opa (27 november 2009, 21:40)

Er is een beetje veel gebeurd de afgelopen weken. De laatste keer dat ik blogde was zondagavond 15 november toen ik het nog had over een liedje waar ik vrolijk van werd, nou, één dag later was die vrolijkheid compleet verdwenen. Maandag 16 november jl. is mijn opa op 73-jarige leeftijd overleden, niet geheel onverwachts maar wel sneller dan verwacht. We wisten dat als hij een griepje of longontsteking of whatever zou krijgen hij het niet zou overleven, maar zaterdag de 14e was ik nog bij hem geweest en behalve dat hij het een beetje benauwd had (maar dat had hij altijd) was er niks aan de hand. Zondag is oma nog bij hem geweest en ging het niet veel slechter, maar zondagavond werd mijn moeder gebeld door het verzorgingshuis dat opa het zo benauwd had. Wat ze moesten doen. Nou, wat denk je? Naar het ziekenhuis natuurlijk.
Oma en mams hebben de hele nacht met opa in het ziekenhuis gezeten, om kwart voor zes ging het weer stukken beter met opa en konden ze naar huis. Opa vroeg nog wanneer het bezoekuur was, en of ze zijn mobiele telefoons mee wilden nemen. Nou, tuurlijk oops.
Om een uur of acht, oma en mama lagen net weer in bed, werden ze weer gebeld door het ziekenhuis. Opa ging snel achteruit en ze moesten nú komen. Door de file hebben ze er nog een uur over gedaan naar het ziekenhuis, rond 9 uur waren ze daar binnen. Opa was niet meer aanspreekbaar en was in een soort van coma. Om 10 voor 10 is hij rustig ingeslapen. Hij is heel langzaam weggegleden en niet gestikt, daar was hij zo bang voor. Hij had longkanker en had nog maar 1 ‘longkwab’ aan elke kant waardoor hij weinig lucht had. Al jaren (hij is 15 jaar ziek geweest) was hij doodsbang dat hij zou stikken, en dat hij zo rustig is weggegleden daar ben ik alleen maar blij mee. Hij heeft niet geleden.
Nou, dat was dus één dag voor mijn verjaardag. Ik geloof dat ik nog nooit zo’n k*tverjaardag heb gehad als dit jaar. Ik zei altijd dat mijn 14e verjaardag mijn rotste verjaardag was, want toen moest ik mijn lange haar (tot op m’n heupen) van mijn moeder tot boven mijn schouders af laten knippen. Nou, geloof me, ik laat liever mijn kop kaalscheren dan dit. Ik was normaal vrijwel elke dag bij opa en ik mis hem vreselijk. Nu ik dit schrijf ga ik alweer janken maarja dat zal voorlopig nog wel even blijven.
Toen begon het; we moesten alles gaan regelen. Gelukkig was ik op dat moment nog vrij helder, dus ik heb alles rationeel benaderd, de spelfouten uit de rouwkaart gehaald en me meer bezig gehouden met de praktische zaken. In alle crematoria in de buurt zat het helemaal vol, dus we planden de crematie een week later; maandagochtend om 12 uur. Vrijdag en zaterdag was Jeske hier, waar ik heel blij mee was. Ze was zaterdag ook mee naar mijn open les voor musical. Ik heb voor opa gezongen zaterdag, een week daarvoor toen ik bij hem op bezoek was had ik hem mijn dansje nog laten zien en hij vond het zó leuk en was zó trots. Ik weet zeker dat hij bij mijn open les stiekem mee heeft gekeken.
En maandag was het zo ver, de crematie. Ik heb eigenlijk alleen maar zitten janken. Het was supermooi, tante Joke leidde de dienst en zette opa precies zo neer als hij echt was. Mijn knuffeleendje, het ziekenhuiseendje wat ik had gekocht toen opa in 1994 voor het eerst ziek werd, stond op de kist. Samen met een foto die ik van opa had gemaakt en een kaars. Dayna en ik hadden samen ons eigen bloemstuk, een rood met wit hartje.
De plechtigheid was prachtig, en toen daarna iedereen kwam condoleren moest ik steeds weer janken. De helft van de mensen die er was kende ik niet eens maarja.
Ik heb een foto van opa en mij op mijn kamer gezet, en op dit moment brandt naast me een kaarsje die ik gemaakt heb van de honingraten die ik van opa heb gekregen.
Dag lieve opa.

* 24 september 1936 - † 16 november 2009

The Lion King 3D

Vandaag ben ik met mijn vriendinnetje naar The Lion King 3D geweest. Van tevoren was ik niet zo enthousiast over dat hele 3D-effect - ik krijg er altijd hoofdpijn van en ik vind die enge beestjes die op je afkomen maar griezelig - dus ik was erg benieuwd wat ik kon verwachten.
Ik moet toegeven: Het viel me reuze mee. Van creepy 3D effecten was geen sprake, hooguit schrok ik soms een beetje van een vogel die ineens wel héél dicht langs me vloog. Verder was het 3D vooral móói. Een paar takken op de voorgrond en een springende kudde antilopes op de achtergrond... En toen Simba's vader stierf, was dat in 3D nog nét wat emotioneler.
Maar stiekem werd ik, hoe mooi de film ook was, nog het meest vermaakt door het meisje naast me. Ik denk dat ze een jaar of 6 was, en 'gezellig' met papa naar de bioscoop. Het begon al goed: Ze kwamen te laat binnen, onder een hoop gejengel van het meisje, die haar 3D bril al op had. Ze plofte neer met haar flesje drinken, gevolgd door een hoop gemopper omdat mijn flesje in 'haar' bekerhouder stond (die houders tussen twee stoelen in, aan de leuning). Vader pakte haar flesje en zette hem in de andere houder, klaar om de film te kijken.
Een minuut of 5 was het stil, op wat popcorn gesmak na. Toen boog vader naar dochterlief toe: "Vind je het leuk schat?" "Nee," antwoordde ze, met haar armen demonstratief over elkaar gevouwen, "ik vind het stom." Een tikje beteuterd ging de vader weer rechtop zitten. De rest van de film heeft hij niets meer tegen zijn dochter gezegd.

Toch nog

Omdat ik geen kloppende songtekst van het prachtige nieuwe nummer 'Toch nog' uit Miss Saigon kon vinden, heb ik zelf meegeschreven met een opname, gezongen door Brigitte Heitzer. Omdat ik het zo'n prachtige tekst vind, besloot ik hem hier te delen. Mocht iemand een foutje in de songtekst tegenkomen, hoor ik het natuurlijk graag!



Miss Saigon - Toch nog

Toch nog
Geloof ik dat ik hem niet aan haar zal verliezen
Door die liefde van toen zal hij nu moeten kiezen
Ze verschijnt hier in levende lijven dan toch nog
Nooit was hij echt van mij, maar steeds weer hoop ik

Toch nog
Dat hij weet en beseft dat ik hem meer kan geven
Dat niet zij, maar dat ik hem geluk breng in 't leven
Ik hoop toch nog, 'k hoop toch nog
Dat hij kiest voor mij

Hij stal m'n hart, ja meteen toen 'k hem zag
Met dat lieve gezicht en die droevige lach
Zo ontheemd als hij was, zo alleen als hij was
Ik wist, ik hou van die man voor altijd, maar...

Toch nog
Was ik blind door vertrouwen dat mij mee kon slepen
Toen 'k haar zag heb ik alles volledig begrepen
Overweeg ik dat duister verleden dan toch nog
Win ik opnieuw zijn hart, win uiteindelijk ik

Toch nog
Vergelijkt hij haar liefde met mij, woont hij toch nog
Dat hij hoort bij de vrouw die hem werkelijk lief heeft
Die door dik en door dun z'n geluk en verdriet deelt

Mijn liefde
Als ik alles, ja alles riskeer, wil ik toch nog
't Is aan hem zal hij kiezen voor mij, win ik toch nog
Overwint onze liefde uiteindelijk

Toch nog

Een nieuwe look

Nu mijn blog al ruim 2 maanden bestaat, vond ik het tijd worden voor een nieuwe lay-out. Weg met die teddybeer en al dat turquoise, tijd voor mijn lievelingskleur: Roze!

Wat vinden jullie ervan?

Victor, Vincent, Valentijn...

Al geruime tijd sta ik op de wachtlijst bij een goede hamstery, Grigio Mara. Zeker als je op zoek bent naar een hamstertje om mee te fokken, kost het nu eenmaal veel tijd. En als je dan ook nog eens zo'n perfectionist bent als ondergetekende... Tsja.

Een aantal weken geleden was het zo ver: Het nestje waaruit ik een uk zou krijgen, werd geboren. Ik was meteen enthousiast, het nestje zou mijn favoriete hamsterkleur (zilvergrijs!) bevatten en ook nog langharig worden.

Toen kwam echter het moeilijkste gedeelte: Een naam verzinnen. Ik had wel een paar namen in mijn hoofd, maar omdat het het V-nestje van de hamstery was, moest ik verder op zoek. Geen enkele naam die ik in gedachten had begon namelijk met de V. Ook mijn vriendinnetje werd getackeld, wat vond zíj nou een mooie naam voor onze hamsterbaby? Het was nog een heel karwei maar toen dé naam voorbij kwam, waren we het eigenlijk direct eens.

Védor.

Foto gepikt van hamstery Grigio Mara.

Wie wordt vanavond Miss Saigon?

Wat een prachtige musical is Miss Saigon.
Ik had er van tevoren expres weinig over gelezen, zodat ik blanco en zonder vooroordelen naar de musical zou gaan. Het enige wat ik wist, was dat het iets met een oorlog te maken had, en dat het geen vrolijk verhaal zou zijn. Nou, dat was het zeker niet. Nu huil ik sowieso vrij snel bij musicals, maar Miss Saigon sloeg echt alles.
Ik zal - voor de mensen die nog willen gaan - niet zeggen waaróm, maar zo tegen het einde van de eerste akte begon ik te snotteren en in de tweede akte was het helemaal één groot tranendal. De hoofdpersoon kreeg een flashback en de tranen begonnen toen pas écht te stromen, wat een prachtig acteerwerk, wat een drama... Wat geweldig gespeeld door onder andere Na-Young Jeon en Ton Sieben, toch twee vrij 'nieuwe' talenten.
Normaal ben ik meer van de vrolijke, feelgood-musicals, waar ik helemaal heppie de peppie vandaan kom. Toch ben ik zwaar onder de indruk van deze zware musical met een dramatisch einde, en ik wil hem zeker nog eens gaan bewonderen. Toch zou ik de musical niet aanraden naar mensen die een gezellig avondje weg willen en verder nooit naar een musical gaan, want het is écht een zwaar verhaal en toen ik de zaal uitkwam had ik het gevoel alsof ik net een begrafenis achter de rug had. Die 'kater' verdween pas in de loop van de volgende dag. Maar voor de echte musicalliefhebber is het echt een show die je gezien MOET hebben!

Het leed dat 'SeeTickets' heet

Wat het de laatste tijd is bij SeeTickets, ik weet het niet. Al weken hoor ik mensen klagen over de slechte bereikbaarheid, maar ik dacht dat het allemaal wel meeviel. Zelf had ik er in ieder geval nooit last van. Tot gisteren.
Er kwam een leuke kortingsactie voor Miss Saigon binnen in mijn mailbox. Tweede kaartje gratis! Met de ticketprijzen van tegenwoordig is dat zeker wel een interessante aanbieding, want als je met twee personen een musical wilt bezoeken ben je al gauw zo'n €170,- kwijt. Belachelijk veel, en dan heb je pas twee tickets, dus een uitje met het hele gezin is echt een aanslag op je portemonnee.
Dan heb ik het nog niet eens over de kosten die je maakt nog vóórdat je een kaartje hebt. Bij de meeste aanbiedingen is het namelijk zo dat je niet online kunt boeken, maar moet bellen met een peperduur 0900-nummer. 45 cent per minuut, met een maximum van €22,50. Okee, als je direct geholpen wordt valt dat mee. Helaas heb ik gisteren welgeteld 12x moeten bellen voordat ik eindelijk een medewerker aan de lijn kreeg. Nu werk ik zelf bij een callcenter dus trap ik niet in de truucjes als "De wachttijd bedraagt meer dan vijf minuten." Uit ervaring weet ik dat het 6 minuten kan zijn, maar ook 40. En ook het achterlaten van mijn telefoonnummer begin ik niet aan, dat heb ik al eerder gedaan en toen heb ik 3 dagen moeten wachten voordat ik eindelijk teruggebeld werd.
Eigenlijk heb ik best wel medelijden met de mensen die bij SeeTickets de telefoon aan moeten nemen. Zij kunnen niets doen aan de achterlijke wachttijden, maar krijgen wel alle chagrijnige, boze klanten aan de lijn. Ik neem me daarom ook altijd voor om vriendelijk te zijn aan de telefoon, zolang zij dat ook tegen mij zijn. Ze zullen het al zwaar genoeg hebben.
Gelukkig kreeg ik ook een heel aardige vrouw aan de telefoon, die me goed en snel aan kaartjes heeft geholpen. Dat scheelt een hoop, want met al die telefoonkosten is al bijna mijn korting weer pleite.
Al met al heb ik het wel voor elkaar: Vanavond zit ik op rij 8 bij Miss Saigon!

Afscheid nemen bestaat niet

Gisteren is mijn meest speciale hamster, mijn allessie, Noa overleden. Ze heeft de prachtige leeftijd behaald van 2 jaar en bijna 8 maanden, wat ontzettend oud is voor een hamster, en ze was op. Écht op. Vorige maand blogde ik al even over haar, hoe oud ze was en hoe gelukkig ik werd als ik haar 's ochtends voor het deurtje van haar kooi zag staan. Gisterochtend stond ze daar niet. Ze lag, vredig ingeslapen, in haar nestje. Opgerold met haar kont de lucht in, echt zoals Noa was. Heerlijk oncharmant en ongegeneerd, maar oh zo schattig.
Ik heb gisteren op een heel speciale manier afscheid van haar genomen. Ik heb al vaak hamsters verloren, die stuk voor stuk bij mijn vader in de tuin begraven zijn - op Mees na, die heeft een mooi plekje gekregen bij m'n vriendinnetje in de achtertuin. Bij Noa kon ik het echter niet over mijn hart verkrijgen om haar in die vieze, koude grond te stoppen. Dit klinkt misschien hard, omdat ik dat bij mijn andere hamsters wel heb gedaan, maar de gedachte dat ik Noa moest begraven... Ik kon het niet. Dus belden we gisterochtend het Dierencrematorium Stompwijk. Het ligt op een mooie locatie, een flink eind de polder in, aan een doodlopende weg. Hoe symbolisch.
We werden vriendelijk ontvangen door een jonge vrouw, die ons hielp met het uitzoeken van een urntje. Dat was nog moeilijk, er was zoveel keuze! Uiteindelijk koos ik voor een druppelvormige urn, in het bruin met goud. Noa zou direct gecremeerd worden en we zouden haar as dus meteen weer in die urn mee naar huis kunnen krijgen. We moesten even wachten terwijl Noa werd opgebaard. Ik had geen idee wat ik kon verwachten, maar toen we de afscheidsruimte binnenkwamen was het in één woord: prachtig. Noa lag in een klein mandje, met bloemetjes om haar heen die ik eerder die dag voor in haar kistje had geplukt. Er stonden twee grote boeketten achter haar en er was zachte, mooie muziek. Meteen kreeg ik het weer te kwaad, het is moeilijk om afscheid te nemen van een huisdier wat zoveel voor je betekende. Ookal is het voor veel mensen 'maar een hamster.'
Ook mijn lieve vriendinnetje had het moeilijk. Ze is al sinds ik haar ken helemaal gek geweest met Noa, altijd samen knuffelen en kroelen... Ook zij is een maatje verloren.

We mochten op ons eigen tempo afscheid nemen, en direct daarna werd Noa gecremeerd. Omdat het maar zo'n klein beestje is, duurde dit slechts 10 minuten. De as moest nog even afkoelen, dus wij kletsten wat met de vrouw van het crematorium. Ze vertelde over een nieuwbouw in Nootdorp, en dat ze met de energie van de oven het hele pand - en de omliggende panden - verwarmden. Ook was het erg milieuvriendelijk: Het regenwater werd op het dak opgevangen, en met dat water werd bijvoorbeeld de wc doorgespoeld. Al met al een heel bijzondere onderneming.
Niet veel later kregen we Noa terug in haar mooie urntje. Het was vreemd om haar nu niet meer te kunnen zien of te kunnen aaien, maar wel heel fijn dat we haar meteen weer mee naar huis konden nemen. Nu staat ze in mijn kamer en heb ik haar nog steeds heel dicht bij me. Want ookal is ze er niet meer, in gedachten zit ze voor altijd op mijn schouder.

Sims stamboom (2)

Even een update van mijn sims stamboom, omdat ik inmiddels alweer een stukje verder ben.
Generatie 1:Misa & Mick
> Jolein, Jilles

Generatie 2:Jilles & Ashley (gescheiden)
> Noach
Jilles & Seraphina
> Nieve, Nessa
Generatie 3:Nessa & Helmut
> Bjarne, Brent
Generatie 4:Brent & Keana
> Liam, Luka, Loïs, Levi
Generatie 5:Loïs & Akira (gescheiden)
> Ise, Iva
Loïs & Fien
Generatie 6:Ise & Norman
> Florine, Finette, Ference, Faralde
Generatie 7:Florine & Ramiro (gescheiden)
> Anna

Generatie 8:Anna & Jomme
> David, Dion
Generatie 9:
David & Lia
> Espen, Ella, Evita, Emanuël, Edine
Generatie 10:Edine & Evan (gescheiden)
> Viënne, Védor, Volcan

Generatie 11:Viënne & Abraham
> Trevor, Tristan, Tracey
Generatie 12:
Tracey & Andrew
> Parcifal, Philippine
Generatie 13:Parcifal & Kirstin
> Gloria, Gwendolyn, Genevieve
Generatie 14:Genevieve & Marius
> Zjuul, Zara

Geen beschrijving nodig

Tante Jennie

Afgelopen zaterdag kreeg ik leuk nieuws te horen: Mijn stiefzus is zwanger! Dat betekent dus dat ik tante wordt. Aangezien ik gek ben op kinderen, was dat voor mij hartstikke leuk nieuws. Zo'n kleintje in de familie lijkt me geweldig!
Uiteraard werden meteen mijn beste vriendinnetjes op de hoogte gesteld, die allemaal lekker enthousiast reageerden. Jeske stuurde me meteen via Facebook een link naar een website over tantes, en tips om je positie als favoriete suikertante veilig te stellen. Wisten jullie dat daar zelfs een heel boek over bestaat?
Eigenlijk besefte ik dat hele 'tante-gedoe' pas een paar uur later, toen we weer in de auto naar huis zaten. Meteen schoot me de vraag te binnen: Hoe moet die kleine frummel mij gaan noemen? 'Tante Jennifer' klinkt toch niet? Stress alom, en dat terwijl die kleine nu nog niet meer dan 5 centimeter groot is. Ik weet niet meer wíé er met de oplossing kwam, maar uiteindelijk hielden we het op 'Tante Jennie.' In elk geval als het kind nog een kléín kind is, tegen de tijd dat het te oud wordt om 'Tante Jennie' te zeggen verzinnen we wel weer wat anders. 'Tante Jen,' of desnoods gewoon 'Jennifer.'
Hoe dan ook: Ik ben enthousiast. Rond 25 mei is het zo ver. Dan word ik 'tante Jennie!'

Op ieder potje past een dekseltje

Soms kom je er ineens achter wie je echte vrienden zijn. Bijvoorbeeld als je langdurig ziek bent en niet meer zoveel afspraken kunt maken als voorheen, maar ook als je een andere geaardheid blijkt te hebben dan waar de meeste mensen vanuit gaan.
Ook ik heb dat meegemaakt. Vriendinnen die zich ineens niet meer om wilden kleden als ik in de kamer was (alsof iemand die toevallig lesbisch is, op álle vrouwelijke figuren vallen), maar gelukkig ook hele lieve reacties. De grappigste reactie was met stip: "Dat kan niet! Je hebt lang haar!" Eigenlijk kwam het erop neer dat bijna niemand het aan zag komen. Alleen vriendin/collega Sas had het vrij snel door, maar dat was misschien een beetje mijn eigen schuld. Als ze vroeg hoe het stond met mijn liefdesleven had ik het nooit over een hij/zij, maar altijd over 'die persoon'. Eigenlijk vond ik het ook niet nodig om het aan de grote klok te hangen, ook omdat ik niet wist hoe mijn collega's erop zouden reageren. Maar op een gegeven moment kwam voor mij het punt dat ik dacht: Als iemand me ernaar vraagt, zeg ik het gewoon. En zo kwam het dat steeds meer collega's er achter kwamen, eigenlijk nog voordat mijn directe familie het wist. Misschien was het toch nog 'veilig,' collega's staan redelijk ver van je af, ookal zie je ze dagelijks. Nu weten de meeste collega's het wel (zoiets gaat wel als een lopend vuurtje op een afdeling met grotendeels vrouwen :-)) en eigenlijk heb ik op het werk niet veel negatieve reacties gekregen. Dat viel me 100% mee. Nu worden er zelfs grapjes over gemaakt. "Jaja, kleine potjes hebben grote oren. Oh, sorry Jen!" Ook mijn familie reageerde positief. Er zal vast wel achter mijn rug om over me gepraat worden, maar dat zal vanzelf wel minder worden als iedereen er eenmaal aan gewend is dat ik een vriendin heb in plaats van een vriend.
Al met al ben ik vrienden kwijtgeraakt en heb ik er vrienden bijgekregen, soms zelfs uit een heel onverwachte hoek. Toch leuk dat mensen van wie je het niet verwacht, je soms het meeste accepteren zoals je bent.

Openingszin van de dag

"Zeg, wat doe jij in je eten? Je ziet er elke dag mooier uit."

(ja, dit heb ik vandaag te horen gekregen, en ja, ik heb hem vierkant uitgelachen)

Legacy challenge

Een site die ik dagelijks bezoek is deze. Iedere dag snuffel ik even rond en lees ik de nieuwste legacies die erop staan. Want daar gaat het om: Legacy challenges van De Sims.
Al vanaf dat De Sims 2 net uit was, speel ik fanatiek deze challenges. Het doel is om - zonder cheats te gebruiken - een familie van 10 generaties te krijgen. Dit is lastiger dan het klinkt, want zeker in het begin van de legacy hebben je sims weinig geld en is het lastig om die verwende pixels gelukkig te houden. Beginnen met één sim valt mee, het vinden van een geschikte partner wordt al iets lastiger. Als deze gevonden is laat je ze trouwen, en ineens heb je twee sims om voor te zorgen. Maar buiten de nadelen heb je ook een groot voordeel: Zodra je beide sims laat werken, krijg je een dubbel salaris. En zeker in de eerste fase van een legacy is het verdienen van geld belangrijk.
De ellende begint pas écht zodra er een kleintje op komst is. De zwangerschap vergt veel van een vrouwelijke sim, ze krijgt zwangerschapsverlof - wat weer minder inkomsten betekent - en haar humeur daalt waar je bij staat. Terwijl de man zich het leplazarus werkt, spendeert de zwangere vrouw haar dagen voornamelijk boven het toilet. Ze wordt langzaam dikker en op een dag schreeuwt ze ineens het huis bij elkaar: Ze moet bevallen.
Een babysim is niet zoveel extra werk. Je koopt een wiegje - in de eerste generatie(s) waarschijnlijk de goedkoopste -, verschoont af en toe een luier of geeft een flesje. Je denkt: Oh, dit valt best mee! Maar dat verandert snel na de eerste verjaardag van je oogappeltje.
Peutersims zijn de meest veeleisende creaties van Electronic Arts. Ze moeten leren lopen, praten en zindelijk worden, maar hebben ook speelgoed en vooral véél aandacht nodig om ze enigszins gelukkig te houden. Op dit punt in de gemiddelde legacy wordt de speler langzaam gek gemaakt, wat alleen maar erger wordt wanneer er meer baby's bij komen.
Vanaf het moment dat de peuter opgroeit tot een kind, gaat het steeds beter. Een kind moet huiswerk maken, maar kan al aardig helpen door bijvoorbeeld dingen op te ruimen of cupcakes te bakken en te verkopen. Een tiener kan een baantje nemen om zo bij te dragen aan het familiekapitaal, en voor je het weet is je tweede generatie alweer volwassen.
Al met al is het een irritante, frustrerende, maar wel heel leuke uitdaging! Een aanrader voor iedere liefhebber van De Sims. Ook ik ga er binnenkort weer eentje beginnen, tegen beter weten in. Misschien post ik hem wel online. In dat geval kunnen jullie een linkje van me verwachten.
Ben jij ook aangestoken met het legacy-virus en houd je het bij op internet? Laat je link achter, ik lees het graag!

Lekker, vakantie...

Om me heen hoorde ik de afgelopen weken veel mensen aftellen tot de herfstvakantie. Mijn broertje en vriendinnetje, die blij waren om even een week verlost te zijn van het vele schoolwerk, maar ook meerdere collega's: Even lekker een weekje geen last van irritante klanten, maar fijn met de kids genieten van de 'rust.'
Ik werd er zo enthousiast van dat ik vrolijk mee aftelde met mijn vriendinnetje. 's Ochtends stuurde ik haar sms'jes: Nog 3 dagen! Nog 2 dagen! Laatste dagje! En toen... Toen was het vakantie. Eigenlijk bedacht ik me op dat moment pas dat ík helemaal geen vakantie heb. Sterker nog, ik moet die 'vakantieweek' zelfs 5 dagen werken in plaats van de 4 die ik standaard werk, omdat er zoveel mensen verlof hebben gekregen. Dát is een domper. Terwijl mijn meisje vijf dagen thuis zit, moet ik doorbikkelen op het werk. Joepie. Fijne vakantie!

Genoeg gewacht, ik lach om zwaartekracht!

Op 6 november aanstaande is dan eindelijk de première van Wicked, de magische musical waarop ik al veel enthousiaste reacties heb gehoord. In andere landen is dit één van de best lopende musicals, dus ik sprong een gat in de lucht toen bekend werd dat hij ook naar Nederland zou komen.
Wicked is het verhaal over de groene heks Elphaba, die een onwaarschijnlijke vriendschap sluit met de blonde, populaire Glinda. Eigenlijk is het een voorloper van 'The wizard of Oz,' een musical die ik een paar jaar geleden al heb gezien. De muziek kende ik al langer, het mooie maar zielige nummer I'm not that girl, het prachtige duet For good en natuurlijk het ultieme musicalnummer Defying gravity zijn al tijden favoriet.
In eerste instantie was ik nogal huiverig. Martine Bijl zou de musical gaan vertalen en ik moet heel eerlijk zijn: Ik ben meestal niet zo weg van haar werk. Ze heeft een typische stijl van vertalen, een beetje plat, wat me soms nogal tegenstaat. Neem bijvoorbeeld de 'gratekutte koeien' van Joseph, die doen nog steeds pijn aan mijn oren. We Will Rock You vond ik één van haar betere vertalingen, maar nummers als 'No one mourns the Wicked'... Ik vreesde voor de creativiteit van mevrouw Bijl.
Gelukkig moest ik hierop terugkomen bij het eerste optreden van Willemijn Verkaik als onze geniale Elphaba: Defying gravity was best redelijk vertaald. Er zaten hele mooie dingen in, uiteraard ook mindere aspecten ('Niemand huilt om heksen'? Sinds wanneer is Glinda geen heks meer?), maar het viel me 100% mee. Op het afgelopen Musical Awards Gala kregen we ook een voorproefje te horen van For Good. Een beetje té letterlijk vertaald naar mijn mening, maar ook dit had zeker slechter gekund. Tel daar de - over het algemeen best goede - stem van Chantal Janzen bij op en de fenomenale Willemijn Verkaik en je hebt een fantastisch optreden.

Mijn enthousiasme is hiermee gewekt, dusse... Don't miss it, get Wicked!

Scrabble is hip!

Een kleine twee weken geleden las ik dit bericht. Ik - als echte iPhone-verslaafde - kon me er niks bij voorstellen. Woordspelletjes spelen in een café? Het zou niet eens in me opkomen. Zou het echt zo'n verslavend spel zijn? Ik besloot de proef op de som te nemen en 'Wordfeud' te installeren op mijn iPhone.
Een beetje sceptisch begon ik mijn eerste spelletje. Het begon al goed, ik kreeg alleen maar irritante medeklinkers zoals de q, w en z. Mijn eerste spel begon ik dus door op 'Pass' te klikken. Met een zucht wachtte ik af tot mijn tegenstander een woord legde, maar toen dat me te lang duurde begon ik een nieuw spel. En nog één. En nog één. Al gauw had ik 9 verschillende spellen open staan en was ik fanatiek mijn letters door elkaar aan het husselen om de mooiste woorden te krijgen. 'Cetera,' 'wegens,' 'missie,' 'sobere'... En dat zijn dan nog maar enkele voorbeelden.
Conclusie: Het is inderdaad verslavend. Nu, ruim anderhalve week verder, check ik op elk vrij moment of ik nog een spelletje open heb staan. En het leukste komt nog: Ik heb mijn collega's ook aangestoken! Op dit moment heb ik een heuse Wordfeud-war met twee van mijn collega's. Nou, ik ga deze blog afronden, en kijken of ik ze kan inmaken!

Een paar weetjes

Wisten jullie dat...

• 6 maanden ongeveer 182 dagen is?
• de Damschreeuwer een celstraf van 12 maanden heeft gekregen, waarvan 6 maanden voorwaardelijk?
• de draagtijd van een doodshoofdaapje zo'n 182 dagen is?
• het Van Gogh museum komend jaar 6 maanden dicht gaat wegens verbouwingen?
• een kat klaar is met het wisselen van zijn gebit als hij 6 maanden is?
• ik vandaag 6 maanden samen ben met mijn lieve vriendinnetje?

Yeah baby, dat rockt!

"Oh maar nu weet ze wat ik type, dat vind ik eigenlijk niet zo leuk."
Mijn vriendinnetje heeft mijn Band Hero set ingepikt terwijl ik hier een blogje schrijf. Eigenlijk was ik niet van plan om over haar te schrijven, maar ze is er zo van overtuigd dat ik dat wel doe... Dat ik het niet meer kan laten. Ze geeft nu luidruchtig commentaar op wat ze dénkt dat ik aan het schrijven ben.
"Nou, normale mensen drummen dus een beetje zó..."
Ze doet het even voor: Een soort van bedeesd, bijna truttige manier van op het Band Hero drumstel slaan.
"Maar dat vriendinnetje van mij... Nou, die doet toch zo raar! Dan gaat ze van voren naar achter, ze zwaait met haar armen..."
Ik glimlach, want inmiddels type ik mee met wat ze zegt. Ze vraagt nu nogmaals waar ik over type, en volgens mij gelooft ze me als ik zeg dat het over 'Ik hou van Holland' gaat.
Hoe dan ook, ik ga nu even kijken hoe m'n meisje de sterren van de hemel drumt (of niet, maar ik juich enthousiast alsof ze een score van 100% haalt). Trouwens, nu neuriet ze het 'Ik hou van Holland'-muziekje!

't Is weer voorbij, die mooie *kuch* zomer...

En dan ineens slaat het weer om, en wordt je 's ochtends wakker van de wind die om het huis raast. De regen tikt fel tegen de ramen; het zonnetje van de afgelopen dagen is nergens meer te bekennen.
Het is herfst.

Sims stamboom

Gewoon omdat ik het leuk vind; hier de stamboom van mijn simsfamilie waar ik nu mee speel. Uit elke generatie kies ik één kind uit waarmee ik verder speel, de rest laat ik (als ze volwassen zijn) verhuizen. Bij elke generatie kies ik een letter uit het alfabet, waarna ik alle kinderen die geboren worden een naam geef met die beginletter.
Generatie 1:Misa & Mick
> Jolein, Jilles

Generatie 2:Jilles & Ashley (gescheiden)
> Noach
Jilles & Seraphina
> Nieve, Nessa
Generatie 3:Nessa & Helmut
> Bjarne, Brent
Generatie 4:Brent & Keana
> Liam, Luka, Loïs, Levi
Generatie 5:Loïs & Akira (gescheiden)
> Ise, Iva
Loïs & Fien
Generatie 6:Ise & Norman
> Florine, Finette, Ference, Faralde
Generatie 7:Florine & Ramiro (gescheiden)
> Anna

Generatie 8:Anna & Jomme
> David, Dion
Generatie 9:
David & Lia
> Espen, Ella, Evita, Emanuël, Edine
Generatie 10:Edine & Evan (gescheiden)
> Viënne, Védor, Volcan

Generatie 11:Viënne & Abraham
> Trevor, Tristan, Tracey
Generatie 12:
Tracey & Andrew
> Parcifal, Philippine

ABC'tje

Deze tag ben ik al op verschillende blogjes tegengekomen, dus ik dacht: Laat ik 'm ook eens doen!

Age: 19 jaar, over anderhalve maand 20!
Best friends: Jeske en Lilian
Chore you hate: Strijken, daar heb ik echt een pesthekel aan en ik kan het gewoon NIET
Dreamhouse: Een groot huis, niet te modern, op een mooie lokatie
Essential start of your day: Knuffelen met mijn hondje, dat is iets wat ik standaard elke ochtend doe
Favorite color: Roze, al hou ik ook erg van paars. Dat is wel te zien aan mijn kamer!
Gold or silver: Zilver, ik hou niet zo van goud, weet ook niet waarom
Height: 1.73m
Instruments I play: Een klein beetje keyboard, verder speel ik - helaas - geen instrumenten
Job title: ICT medewerker... Terwijl ik op non-ICT werk!
Kids: Later wil ik er 3, maar als dat een beetje hoog gegrepen is ben ik met 2 ook meer dan tevreden
Life is incomplete without: Muziek! Daar kan ik echt niet zonder!
Music that you always listen to: Ik heb een heel brede muzieksmaak, maar de laatste tijd luister ik vooral Glee, Queen en Pink
Nickname: Jen, Jenna
Overnight hospital stays: Dat weet ik echt niet!
Phobias or Fears: Heb je even? Insecten, vliegen (in een vliegtuig), naalden...
Quote from a movie: “My name is Inigo Montoya. You've killed my father. Prepare to die." De film waar deze quote van is (The Princess Bride) kreeg ik als een nog redelijk jonge Jennifer voor mijn verjaardag, en die quote roep ik vandaag de dag nog steeds regelmatig!
Reason to smile: Wakker worden naast mijn vriendinnetje
Siblings: Geen biologische, wel een stiefzus en -broertje
Time you wake up: Maandag t/m donderdag om kwart voor 6, in het weekend erg verschillend
Underwear: Ik hou van boxers!
Very important date this year: 10 april 2011! De dag dat ik wat met mijn lieve meisje kreeg!
Worst habit: Ik heb de fantastische *kuch* gewoonte om nogal slecht over mezelf te denken
X-rays you’ve had done: VEEL! Vooral van mijn nek, rug en schouder...
Yummy food you make: Ik kan lekkere taarten en cupcakes maken, en mijn scrambled eggs zijn ook niet te versmaden :-) (op het recept van mijn vader, dat dan weer wel...)
Zoo animal: Ik ben he-le-maal gek van kleine panda's, maar ook grote panda's vind ik magische dieren. Ik heb ze ooit in Berlijn in het echt gezien en dat was zo prachtig!

Sims marathon!

Laatst blogde ik al over mijn Sims-verslaving. Dit bracht me nog op een leuke herinnering van een jaar of twee geleden, namelijk: Sims marathons!
Er was een tijd waarin mijn (stief)zus en ik he-le-maal verzot waren op De Sims. Dat we samen met onze laptops in de woonkamer gingen zitten, met zakken chips en snoep, een paar blikjes energydrink en De Sims. En dan kijken tot hoe laat we het volhielden.
Soms begonnen we al om 2 uur 's middags, maar ook wel eens om een uurtje of 8 's avonds. Vaak met het plan om tot diep in de nacht te simsen, echter gaven we dan tegen een uurtje of twaalf al op. Ik herinner me wel één keer dat we het tot na tweeën volhielden. Ik geloof dat we toen zo'n 5 blikjes energiedrank per persoon achterover hadden geslagen, en zoveel spekkies en chips door elkaar aten dat we uiteindelijk moe en misselijk onze bedden in zijn gerold.
Inmiddels is zij getrouwd en het huis uit, maar ik ben van plan om vanavond weer eens een Simsmarathon te houden. In m'n eentje weliswaar. Ik ben benieuwd hoe lang ik het volhoud!

Houden van

"Ik hou van jou."
Wanneer zeg je dat eigenlijk?
Sommige mensen roepen het al na vijf minuten, anderen krijgen het na maanden nog niet over hun lippen. Maar wat is de betekenis er eigenlijk nog van, als je zomaar van iedereen houdt? Hééft 'houden van' dan überhaupt nog een betekenis?
Ik vind van niet. "Ik hou van je," moet je naar mijn mening alleen zeggen wanneer je het echt meent. Natuurlijk, ik hou van mijn vriendin. Heel veel. Dat zeg ik haar ook regelmatig. Maar het heeft wel even geduurd voordat ik het tegen haar kon zeggen. Voordat ik zéker wist dat het zo was. Als je tegen iedereen met wie je 2x date meteen zegt dat je van diegene houdt, wat is er dan nog speciaal aan? Ik kan me daar best aan ergeren. Iedere week een andere vriend of vriendin hebben, daar spontaan zielsveel van houden (inclusief 'niet te breken,' 'forever' en dat soort onzin), en een paar dagen later is het uit en heb je geen goed woord meer voor diegene over. Dan snap je, als je het mij vraagt, het begrip 'houden van' niet.
Iedereen vindt het fijn om te horen dat er van ze gehouden wordt, maar ik heb vanaf het begin af aan tegen mijn meisje gezegd dat ze het alleen moest zeggen wanneer ze het meent. En dat doet ze ook. Net als ik.
Natuurlijk vonden we elkaar al ontzettend lief bij de eerste kus, maar pas weken later zeiden we van elkaar te houden. En dat maakt dat ik me nu nog steeds speciaal voel, elke keer als ze zegt: "Ik hou van je."
Dát is houden van.

Wat ben ik?

Een leuke tag gevonden, tijd om 'm in te vullen. Wie wil, mag 'm overnemen!

Als ik een maand was, was ik november. Mijn eigen verjaardagsmaand, niet de warm maar nog net niet te koud. De straten liggen vol met bladeren in allerlei mooie herfstkleuren.
Als ik een dag was, was ik zondag. Relaxed, gezellig en lui op z'n tijd!
Als ik een tijdstip was, was ik 17:11. Dat is mijn verjaardag, en toevallig kijk ik altijd op de klok als het 17:11 uur is.
Als ik een planeet was, was ik Pluto. Onopvallend, eigenlijk niet eens een planeet, maar toch zeker wel aanwezig als het erop aan komt.
Als ik een zeedier was, was ik een zeester. Zacht en lief om te zien, maar hij heeft stekels voor als het nodig is.
Als ik een richting was, was ik rechts. Omdat ik rechtshandig ben!
Als ik een meubelstuk was, was ik een driezitsbank. Puur omdat je daar zo heerlijk op kunt hangen, en ik hou van hangen.
Als ik een vloeistof was, was ik siroop met 7-up. Omdat ik HOU van dit drankje. Het is fris maar toch zoet.
Als ik een boom was, was ik een els, omdat ik hou van de helikoptertjes die eraf komen. Zo zweverig als ze door de lucht vliegen kan ik ook zijn.
Als ik een gereedschap was, was ik een hamer. Want ik kan venijnig slaan als het moet!
Als ik een weersoort was, was ik zonnig met af en toe wat bewolking. Niet te warm, niet te koud.
Als ik een muziekinstrument was, was ik een gitaar. Die kan leuke melodietjes pingelen op de achtergrond maar ook overduidelijk aanwezig zijn!
Als ik een gezichtsuitdrukking was, was ik een klein glimlachje. Een beetje geheimzinnig af en toe, maar vaak toch wel goed te peilen.
Als ik een kleur was, was ik roze. Lekker meisjesachtig!
Als ik een emotie was, was ik verbazing. Dat kan zowel positief als negatief zijn.
Als ik een soort fruit was, was ik een kiwi. En dan het liefst een Golden Kiwi omdat die zo lekker zoet zijn.
Als ik een geluid was, was ik het getik van de regen op een schuin dak, terwijl je binnen zit met een kop warme chocolademelk en een deken om je heen.
Als ik een element was, was ik vuur. Soms een klein vlammetje en soms een grote uitslaande brand!
Als ik eten was, was ik roti.
Als ik een auto was, was ik een babyblauwe Fiat Punto! Op die auto ben ik al gek sinds ik een kleine Jennifer was.
Als ik een plek was, was ik een theater. Bij voorkeur het Beatrix theater of eventueel het Circustheater, omdat ik daar heel vaak te vinden ben.
Als ik een stof was, was ik de stof van mijn badjas. Ik weet niet wat voor stof het is (geen echte badstof), maar het is zo lekker zacht en knuffelbaar! En ik hou van knuffels.
Als ik een smaak was, was ik zoet. Of misschien ook wel zuur.
Als ik een voorwerp was, was ik een Rubik's Cube. Althans, daar is m'n vriendinnetje gek op, en ze is ook gek op mij. Dus ik vind het een logische gedachte :-)
Als ik een lichaamsdeel was, was ik mijn eigen oog (of liever allebei, maarja). Dat heeft geen uitleg nodig neem ik aan, aangezien het mijn eigen lichaamsdeel is.
Als ik een liedje was, was ik Paparazzi van Lady Gaga. Maar niet de 'bekende' versie, maar de akoestische instrumentale. Ik zal hieronder een filmpje zetten.
Als ik een paar schoenen was, was ik Allstars. Stoer, maar door de leuke kleurtjes toch ook wel meisjesachtig. En ik draag ze AL-TIJD.

Okee, dan nog even het liedje:

We'll remember... Forever

Vandaag is het de verjaardag van mijn opa. Helaas is hij er niet meer, maar hem kennende voelt hij zich nu heel interessant omdat ik een blogje aan hem wijdt! ;-)
Opa, maak er een feestje van daarboven!

* 24 september 1936 - † 16 november 2009

Love's such an old-fashioned word

Met haar is alles leuk. Of we het weekend nou hebben volgepland of heerlijk een pyjama-hang-dag inlassen, als ze bij me is voel ik me gelukkig. Of we nou naar de dierentuin gaan, een film kijken of gewoon samen niks-doen. Lekker tegen elkaar aan kruipen op de bank en er simpelweg van genieten dat ze bij me is.
Zelfs mijn onderbewustzijn houdt van haar. In mijn slaap geef ik haar soms een kusje. En als ze mij een kusje geeft terwijl ik in dromenland ben, schijn ik heel lief te lachen. Ik mis haar als ze 's nachts naar haar matrasje op de grond verhuist, omdat mijn éénpersoonsbed eigenlijk te klein is om samen een hele nacht in te liggen. Dan pak ik mijn cuddlebug en ga ik daarmee knuffelen. Zo jammer dat ik het zelf niet kan zien!
Als m'n meisje dat dan 's ochtends aan me vertelt, begint ze helemaal te stralen. En iedereen moet van haar ook weten dat ik dit soort schattige dingen in mijn slaap doe. Op een verjaardag vertelt ze het aan alle gasten, met een grijns van oor tot oor. Dan glimlach ik alleen maar. En ik geniet in stilte van haar blije, stralende aanwezigheid. En van haar liefde voor mij.
Liefde is iets raars. Maar ik koester ieder moment dat ik ervan mag ervaren.

5 kleine dingen waar ik gelukkig van word

1. Helikoptertjes op de grond zien liggen en die de lucht in gooien. Dat deed ik vroeger ook altijd al, en dat is iets waar ik nog steeds blij van wordt.
2. Het badkamerkastje open doen en niet alleen mijn tandenborstel zien liggen, maar ook die van m'n lief. Als ik dat zie voel ik meteen de vlinders in mijn buik wakker worden!
3. Op vrijdagmiddag de minuten aftellen tot mijn werkdag erop zit. De voorpret van het weekend maakt dat al een geluksmomentje op zich, zeker de laatste 5 minuten zijn leuk!
4. 's Ochtends wakker worden en mijn taaie, ouwe Noaatje voor het deurtje van haar kooi zien staan. Elke dag ben ik weer bang dat ze er niet meer is - ze is natuurlijk al behoorlijk oud voor een hamster - en het maakt me dan erg blij om die kraaloogjes van haar weer te zien.
5. Een plastic zakje zien zweven in de wind. Hier valt natuurlijk wel wat van te zeggen; een plastic zakje dat niet in de prullenbak zit is niet echt goed voor het milieu enzo. Maar ik vind het prachtig om te zien hoe de wind ermee kan spelen, het telkens weer mee omhoog sleurt en langzaam naar beneden laat dwarrelen.

Waar worden jullie nou écht gelukkig van?

Soel soel!

Het computerspel dat ik het vaakst speel, is zonder twijfel de Sims. Ik raakte hieraan verslaafd als een nog redelijk klein Jennifertje, toen het nog gewoon 'Sims' heette. Inmiddels heb ik ook Sims 2 en natuurlijk Sims 3, inclusief alle uitbreidingspakketten. Accessoirepakketten doe ik niet aan, dat vind ik zo zonde van mijn geld!
Helaas heeft EA bij het maken van de Sims 3 - en uitbreidingen - een paar steekjes laten vallen. En ze nemen niet de moeite om dit op te lossen. Het spel barst van de bugs, die het spelen een stuk lastiger en minder leuk maken.
Ik probeer altijd zoveel mogelijk generaties te krijgen bij mijn families, maar door een hele vervelende bug worden de sims in die familie niet meer ouder. Conclusie: 11 generaties waar ik nu niets meer mee kan, omdat ik het spelen met cheats gewoon stukken minder leuk vind.
Een ander voorbeeld: Gistermiddag liet ik het gezin waar ik nu mee speel (een jongvolwassen man en vrouw) een kindje maken. Toen de vrouw een buikje begon te krijgen, dacht ik: Laat ik de babykamer alvast inrichten! Niet dus. Toen ik bijna klaar was met inrichten, besloot mijn spel vast te lopen. Ik kon niets anders meer dan afsluiten zonder op te slaan, waardoor mijn hele kamer - én de zwangerschap van de vrouw! - weer foetsie was.
Dit soort dingen zorgen er toch voor dat ik het plezier in het spelen toch langzaam kwijt begin te raken. Want om de vijf minuten opslaan, wat overigens ook erg lang duurt, is niet echt handig als je lekker in het spel zit. Nu heeft EA wel een paar patches uitgebracht, maar helaas zorgen die alleen maar voor meer irritaties en ergernissen. Er komen alleen maar meer fouten in het spel. En in plaats van die oplossen, blijven ze maar nieuwe uitbreidingspakketten op de markt brengen. Die zitten - natuurlijk - ook weer vol met bugs en fouten. Maargoed, ik als diehard Sims fan blijf hopen dat het beter wordt. En blijf de uitbreidingen kopen.
Dom? Misschien wel. Maar kom op: Je bent verslaafd of je bent het niet!

"Pyramidenkogel"

Vanochtend toen ik wakker werd, moest ik ineens aan de "Pyramidenkogel" denken. Een toren in Karinthië, Oostenrijk, waar we een paar keer op vakantie zijn geweest.
Binnen 24 seconden ga je met de lift naar boven, 43 meter boven de grond. Er zijn 3 platforms, de hoogste op 56 meter, waar je met een trap naartoe kunt. Het uitzicht is prachtig, je hebt een wijds uitzicht over de Wörthersee, als het tenminste een beetje helder weer is.
We zijn regelmatig de Pyramidenkogel op geweest en hebben telkens weer genoten van het uitzicht. Met onze Kärnten kaarten (een kortingspas die op attracties en bezienswaardigheden in Karinthië korting geeft) mochten we namelijk één keer per dag gratis naar boven.
Er is een dag geweest dat we in Oostenrijk zaten en dat het regende. En niet zomaar een beetje regen, maar echt een ongelofelijke plensbui die de hele dag aanhield. Maar mijn vader, moeder, neefje (die ook in Oostenrijk zat) en ik hadden geen zin om de hele dag binnen te zitten. Toen kwam mijn vader op het idee: Waarom gaan we niet naar de Pyramidenkogel?
Zo gezegd, zo gedaan. Uiteraard was er verder niemand, en de man achter het loket schudde met zijn hoofd: "Je ziet niks, het is alleen maar nevel." In het Duits uiteraard. "Das macht nicht aus." antwoordde mijn vader - in enigszins gebrekkig Duits - "Wir haben Kärntencards!" Met een demonstratief gebaar legde hij de vier passen voor de man neer. Die haalde zijn schouders op en schoof ons vier kaartjes toe.
Toen we eenmaal boven waren, moesten we toegeven dat de man gelijk had. Je zag werkelijk niks, het was net alsof we in een grote, witte wolk stonden. Een natte wolk, dat wel. Want we waren natuurlijk meteen zeiknat.
Toch is dit één van de leukste vakantieherinneringen die ik heb. Hoe we daar, met zijn vieren, dansten in de regen. Terwijl die man beneden in het loket waarschijnlijk nog steeds met zijn hoofd zat te schudden.

Mijn eerste tag

Deze tag vond ik op het internet. Aangezien ik weinig inspiratie had om een blog te schrijven over iets wat ik had meegemaakt, besloot ik 'm in te vullen.
Omdat ik geen andere mensen tegen wil en dank op wil zadelen met een tag :-) mag deze gewoon overgenomen worden door wie wil!


Dit is momenteel mijn verslaving:
Ik kamp nog met de gevolgen van mijn ernstige We Will Rock You verslaving :-) Verder ben ik gewoon ontzettend verslaafd aan musicals in het algemeen, chocola en drop op z'n tijd, en natuurlijk ben ik verslaafd aan mijn lieve vriendinnetje! ;-)

Dit draag ik nu:
Rode broek met een wit topje, wit sjaaltje en een wit vest.

Doe ik vaak een dutje?
Regelmatig, vooral in het weekend. Dat moet wel vanwege mijn - enigszins gebrekkige - gezondheid.

Mijn laatste knuffel gaf ik aan:
Noa, mijn liefste hamstermeisje! Ik heb haar vanaf dat ze nog een heel klein Noaatje was met een spuitje melk gegeven, dus ik heb een heel hechte band met haar. Voordat ik naar mijn werk ga geef ik haar dus altijd een knuffel! Ze is inmiddels 2,5 jaar maar nog steeds mijn baby.

Dit zou ik willen veranderen:
Mijn onzekerheid, omdat dit me vaak blokkeert in dingen die ik zou willen doen en zeggen.

Dit eet ik vanavond:
Patat! Met sla en een satékroket.

Dit is mijn laatste aanschaf:
Guitar Hero en Band Hero, een voordeelset, samen voor een leuk prijsje. Dus inclusief gitaar, drumstel en microfoon. Ik ben happy!

Naar dit geluid luister ik nu:
Radio Veronica. Om precies te zijn staat nu Killing Joke - Love Like Blood op. Ik vind het overigens niet zo'n geweldig nummer, maar op Veronica wordt vaak Queen gedraaid en daar ben ik gek op!

Dit is mijn favoriete weertype:
Zonnig, een graad of 20, af en toe een wolkje mag wel. Als het maar droog is!

Iets over de persoon van wie je deze tag hebt:
Ik ben niet getagged!

Dit is mijn favoriete vakantieplek:
Ik vind Oostenrijk prachtig, hoewel Zweden ook een favoriet land is (al versta ik daar de mensen wat minder goed). Maar een vakantie in Nederland vind ik ook prima!

Deze films kan ik keer op keer bekijken:
Dirty Dancing, The Sound of Music, dat soort films. Van die klassiekers die je uiteindelijk helemaal mee kunt praten, maar waar je nog steeds niet op uitgekeken bent.

Dit is mijn favoriete theesmaak:
Ik ben gek op muntthee!

Dit is het boek dat ik momenteel lees:
Momenteel lees ik geen boek (te druk...). Ik ben wel af en toe bezig met Wreck This Journal, ook erg leuk!

Dit geeft mij op dit moment veel plezier, maar ook schuldgevoelens:
Nogmaals: Mijn musicalverslaving. Soms bezoek ik musicals tientallen keren, wat flink wat geld kost. Nu spaar ik er wel voor, maar soms voel ik me wel schuldig tegenover de mensen die zich dat niet kunnen veroorloven.

Dit is mijn levensdoel:
Echt een levensdoel heb ik eigenlijk niet. Ik wil gewoon heel saai: gelukkig worden. Huisje, boompje, beestje. Trouwen, een kind of twee/drie... Ja, dat zie ik wel zitten.

Dit wil ik nog doen voordat ik doodga:
Naar West End, zoveel mogelijk musicals bezoeken in korte tijd!

Dit wens ik mijn kinderen toe:
Gezondheid en een positief zelfbeeld, dat is het belangrijkste.Deze kwaliteit zou ik willen hebben:Ik zou wat meer willen vertrouwen op mezelf. Mensen die zelfvertrouwen uitstralen maken altijd zoveel indruk op me. Ik wil de kwaliteit hebben om negatieve gedachten om te kunnen zetten in positieve.

Één van mijn kwaliteiten is:
Haha, moeilijke vraag altijd! Volgens mij ben ik best wel lief (meestal dan). Ik vind het leuk om anderen zomaar zonder reden te verrassen met een lief kaartje of cadeautje. Dus lief, of attent, hoe je het maar wil noemen. Ik ben alleen niet zo goed in verjaardagen onthouden!

Ik wacht op:
Liedjes van Queen op de radio, en tot mijn werktijd erop zit.

Mijn tics, kenmerkende eigenschappen en stopwoordjes zijn:
Ik maak met een naald mijn toetsenbord schoon, ik los een Rubiks Kubus van 3x3x3 zo'n beetje op zonder te kijken en ook een 5x5x5 kan ik oplossen. Mijn stopwoordjes zijn: 'Jonge', 'uiterst' (uiterst irritant, uiterst gênant, enz), en ik zal er vast wel meer hebben. Ook kenmerkend voor mij: Ik quote de hele dag door uit musicals! Als iemand zegt "Wat zit je hier alleen," dan roep ik: "Arme Remy, helemaal alleen op de wereld!" (We Will Rock You). Soms zelfs tot het irritante aan toe!

Op het nippertje

Eigenlijk is het gewoon een sport: Zo laat mogelijk van huis gaan en tóch op tijd op het werk zijn. Ik weet dat ik 's ochtends de tram van 06.31 uur moet hebben, dan ben ik om 06.48 uur op Centraal en heb ik twee minuten om tram 15, die om 06.50 komt, te redden. Twee minuten om de overvolle tram uit te komen, de trap af te rennen, door de stationshal te crossen, vier trambanen over te steken en dan puffend op het perron aan te komen. Vaak om te zien dat tram 15 weer eens te laat is en ik nog een paar minuten moet wachten, maar ook regelmatig om bij het afrennen van de trap al te zien dat ik 'm gemist heb. Want behalve te laat, komt de tram ook vaak te vroeg. En dan niet een minuutje te vroeg, maar soms wel vijf.
Dat betekent dus dat, als ik nog lekker in de tram zit mee te headbangen met de muziek van mijn iPod, tram 15 al vrolijk wegrijdt vanaf het Centraal Station. En dat ik minstens een kwartier in de wind, regen en kou moet wachten. Dan ben ik nog steeds op tijd op mijn werk hoor, zo rond vijf voor half acht (mijn dienst begint om half acht). Maar ik ben liever ruim op tijd, zodat ik nog rustig thee kan maken en bij kan kletsen met mijn collega's terwijl mijn computer zichzelf opstart.
Toch ga ik het liefst pas op het allerlaatste moment van huis weg, vaak slechts een minuut of twee voordat de tram moet komen. Ik woon recht tegenover de tramhalte, dus in de meeste gevallen gaat het goed. Maar soms, als de trambestuurder op tijd is en ik net iets te laat, rijdt de tram voor mijn neus weg. Dit gaat uiteraard gepaard met een hoop gevloek en gescheld van mijn kant, maar stiekem denk ik dan: Eigen schuld, dikke bult. En zo is het ook. Alleen mogen die trambestuurders wel vaker op tijd zijn!

Vijf maanden

Vandaag ben ik alweer vijf maanden samen met mijn lieve vriendinnetje. In de nacht van 10 april 2011, toen we net terugkwamen van uitgaan, kwam ze met de mededeling dat ze nu vond dat we 'verkering' hadden. Twee maanden later vertrokken we samen naar Limboland voor een weekendje Valkenburg, en nu zijn we alweer vijf maanden verder.
Eigenlijk voelt het alsof we al veel langer bij elkaar zijn, zo vertrouwd voelt alles met haar. Elke avond dat ik niet in haar armen in slaap val voel ik me alleen, en elke ochtend dat ik niet naast haar wakker word voel ik een gemis. Het klinkt misschien slijmerig en cliché, maar toch is het zo.
Lief meisje van me; ik hoop dat ik nog veeeeel jubileums met jou kan vieren en nog heel veel ochtenden naast jou wakker kan worden!

'De stinkerd'

Al een aantal weken zit er 's ochtends een man in de tram waar niemand bij in de buurt wil zitten. Hij is aan de mollige kant - en dan druk ik het nog zacht uit, eigenlijk heeft hij gewoon 2 stoelen nodig om normaal te kunnen zitten -, heeft een knaloranje bouwvakkershesje aan en hij STINKT.
Dat is ook meteen de reden waarom iedereen uit zijn buurt blijft. De eerste keer dat hij in de tram zat, wist ik niet waarom de bank achter hem leeg bleef. Dus natuurlijk ging ik daar zitten. De hele rit van 20 minuten heb ik met mijn handen voor m'n gezicht gezeten en zo weinig mogelijk adem gehaald, zo erg was het. Een beetje zweetlucht kan ik nog wel aan, maar dit was echt niet te harden. Waar hij naar ruikt kan ik niet beschrijven, maar geloof me als ik zeg dat je het niet wilt weten.
Sinds ik dit weet, ga ik standaard ergens anders in de tram zitten. En als er geen plek meer is blijf ik liever staan. Soms stapt er iemand in de tram die het niet weet, en als diegene dan achter 'de stinkerd' gaat zitten heb ik altijd een beetje medelijden.
Nu is het zo dat de stinkerd sinds kort niet meer alleen reist, maar met 2 mede-stinkerds! En in plaats van dat ze nou bij elkaar gaan zitten, nee... De eerste zit altijd voorin de tram, de tweede en derde er een stukje achter. Waardoor het hele voorste gedeelte van de tram stinkt. Steeds meer mensen hoor ik erover mopperen, en zelf doe ik daar net zo hard aan mee. Ik weet dat het openbaar vervoer is, maar dit soort types mogen wat mij betreft met z'n allen ACHTER in de tram gaan zitten stinken!

Rock on!

Ik ben een heuse musicaljunk en kan maanden tot jarenlang treuren om een gestopte musical. Het meest recente voorbeeld is 'We Will Rock You.' Op 13 augustus van dit jaar viel het doek voor deze spetterende rockmusical, en hoewel de meningen van het publiek niet altijd even positief waren was deze musical voor mij hét hoogtepunt van het afgelopen jaar.
Stond mijn vorige persoonlijk record aan musicalbezoeken op 15 (Tarzan!), bij We Will Rock You ben ik daar ruim overheen gegaan. Op de laatste dag dat deze show in Utrecht draaide, zag ik hem voor de 25ste keer.
Veel mensen verklaren me voor gek, maar voor mij is het bezoeken van een musical een moment van totale ontspanning. Ik kom er standaard vrolijk en weer helemaal 'opgeladen' vandaan, zeker als een musical zo sprankelend en energiek is als We Will Rock You. En waar sommige mannen elke zondagavond kijken naar mannetjes die achter een bal aanrennen (ik ben geen voetbalfan...), ga ik meerdere keren naar dezelfde musical.
'Dat is toch steeds hetzelfde, waarom moet je er dan zo vaak heen?' is de vraag die ik standaard krijg. Het antwoord is simpel: Er zijn NOOIT 2 shows hetzelfde. Altijd is er nét een andere cast, worden er nét iets andere grapjes gemaakt of improviseert een acteur wat bij het script. Ook zie je telkens weer dingen die je nooit eerder waren opgevallen; iemand uit het ensemble die een gekke bek trekt of twee mensen op de achtergrond die een onderonsje hebben.
Omdat ik zelf musicalles volg, vind ik het ook erg interessant om op bijvoorbeeld zangtechnieken te letten. Een beetje spieken bij de professionals kan geen kwaad!
Natuurlijk hoeft niet iedereen mijn mening te delen, maar ik geniet van het bezoeken van musicals. Hopelijk heb ik nu voor iedereen een beetje duidelijk kunnen maken waaróm.

20 cent

Wat is 20 cent? Eigenlijk is het voor de meeste van ons heel weinig. Toch zijn er mensen die het niet zomaar hebben.
Vanavond op het treinstation. Ik wacht op mijn vriendin, die een kaartje aan het kopen is, en zie een aparte vrouw op ons af komen. Ik herken haar wel; ze woont bij me in de straat en is 'de junk' waar mijn moeder het altijd over heeft. Door haar dikke laag make-up heen zie ik de diepe groeven in haar gezicht.
"Mag ik jullie wat vragen? Het is een hele rare vraag."
Ik kijk mijn vriendin een tikje achterdochtig aan, wetend dat deze vrouw zwaar drugsverslaafd is.
"Nou, ik zal er niet omheen draaien. Hebben jullie 20 cent voor me? Het is om wat te eten te kopen, zie je. Ik doe mijn best, maar ik ga niet stelen, dus probeer ik het zo."
Mijn vriendin haalt haar portemonnee tevoorschijn en ik hou mijn tas stevig vast.
"Ja, ik heb nog precies 20 cent!"
De vrouw steekt haar hand uit en neemt het van haar aan. Ze bedankt ons een keer of vier en loopt dan door.
Niet veel later zitten we op het perron, te wachten op de trein, als ze weer langskomt. Alle mensen die er staan, worden aangesproken. Allemaal met hetzelfde verhaaltje. Ik verbaas me erover hoeveel geld ze krijgt. Eigenlijk is het slim: Over 20 cent doen mensen niet zo moeilijk. Het wordt een ander verhaal als je om een euro vraagt.
"Ik kan al een sinaasappel kopen!" hoor ik de vrouw jubelen.
Als ik mijn vriendin op de trein heb gezet en terugloop naar de parkeerplaats, vraag ik me af hoeveel geld ze verdient met zo'n avondje bietsen.
"Misschien moet je toch eens bij haar in de leer gaan," grapt mijn moeder als ik het haar vertel.

Wachten

Op mijn knieën zit ik voor het raam en gluur ik naar buiten. Mijn handen steunen op de vensterbank en mijn hoofd druk ik tegen de muur, zodat ik precies door het kiertje in de gordijnen kan kijken.

Even voel ik me net een klein kind op pakjesavond. De hele avond voor het raam zitten om te kijken of 'hij' er al aan komt, en dan de grenzeloze vreugde als eindelijk die rode mijter voor het raam verschijnt.

Dit voelt net zo, alleen wacht ik nu niet op een 'hij' maar op een 'zij'. En in plaats van naar een rode mijter, kijk ik uit naar een oranje tas. Ook zal er niet alleen grenzeloze vreugde zijn, maar ook een allesomvattende liefde wanneer ze straks uit de tram stapt.

Iedere tien minuten gaan hier, aan de overkant van de weg, alarmbellen rinkelen. Het teken dat er weer een tram aankomt. En iedere tien minuten spring ik achter mijn laptop vandaan naar mijn bed om te kijken of zíj in de tram zit. Nu al zo'n anderhalf uur lang. En nog steeds is ze er niet. Ik weet dat het ook makkelijk nog twee uur kan gaan duren, maar toch maakt mijn hart telkens een sprongetje als ik het getingel tegenover ons huis hoor.