Vanochtend, half 9, Centraal Station. Een overvolle tram komt aan, waarvan gelukkig de helft van de mensen weer uitstapt. Gehaast, elkaar aan de kant duwend om maar zo snel mogelijk het benauwde voertuig uit te zijn en naar de treinen, bussen of andere trams te sprinten. Ik heb daar geen last van, deze tram leidt me naar mijn werk en ik hoef dus niet meer over te stappen.
Als de grootste massa zichzelf uit de tram heeft gedrongen, stap ik rustig in. Ik hou mijn OV-chipkaart tegen de lezer en wacht op de bekende 'piep.' Dan ga ik op zoek naar een plekje om te zitten. Er is geen enkel bankje meer vrij dus loop ik naar een jonge vrouw (ik schat haar begin 20) toe, die in haar eentje een bankje in beslag neemt. Er staan twee plastic tassen op de stoel naast haar. "Pardon, mag ik hier zitten?" vraag ik beleefd. Met een geïrriteerde blik trekt ze de dopjes van haar iPod uit haar oren. "Wat?" snauwt ze. "Of ik hier mag zitten," herhaal ik vriendelijk. De vrouw rolt met haar ogen en slaakt een diepe zucht. "Je ziet toch dat hier tassen staan?" Zonder nog op mijn reactie te wachten, doet ze haar oordopjes weer in.
Een tikje beduusd staar ik naar de tassen op de stoel. Even wil ik me verontschuldigen voor mijn - blijkbaar ongepaste - vraag, maar gelukkig bedenk ik me op tijd. Het blijft Den Haag en met zulke types valt gewoon niet te praten.
Een wat oudere vrouw, die op het bankje voor haar zit, draait zich om. Ze kijkt me aan met een zachte blik. "Kom maar hier zitten hoor meisje," glimlacht ze, terwijl ze een plekje opschuift richting het raam. Dankbaar ga ik naast haar zitten. "Dankuwel."
Een paar haltes verder stapt de oude dame uit. Vlak voordat de tram wegrijdt, draait ze zich om en zwaait ze naar me. Ik glimlach en zwaai terug. Sommige mensen zijn gelukkig nog wél sociaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten