Dag lieve opa (27 november 2009, 21:40)
Er is een beetje veel gebeurd de afgelopen weken. De laatste keer dat ik blogde was zondagavond 15 november toen ik het nog had over een liedje waar ik vrolijk van werd, nou, één dag later was die vrolijkheid compleet verdwenen. Maandag 16 november jl. is mijn opa op 73-jarige leeftijd overleden, niet geheel onverwachts maar wel sneller dan verwacht. We wisten dat als hij een griepje of longontsteking of whatever zou krijgen hij het niet zou overleven, maar zaterdag de 14e was ik nog bij hem geweest en behalve dat hij het een beetje benauwd had (maar dat had hij altijd) was er niks aan de hand. Zondag is oma nog bij hem geweest en ging het niet veel slechter, maar zondagavond werd mijn moeder gebeld door het verzorgingshuis dat opa het zo benauwd had. Wat ze moesten doen. Nou, wat denk je? Naar het ziekenhuis natuurlijk.Oma en mams hebben de hele nacht met opa in het ziekenhuis gezeten, om kwart voor zes ging het weer stukken beter met opa en konden ze naar huis. Opa vroeg nog wanneer het bezoekuur was, en of ze zijn mobiele telefoons mee wilden nemen. Nou, tuurlijk oops.
Om een uur of acht, oma en mama lagen net weer in bed, werden ze weer gebeld door het ziekenhuis. Opa ging snel achteruit en ze moesten nú komen. Door de file hebben ze er nog een uur over gedaan naar het ziekenhuis, rond 9 uur waren ze daar binnen. Opa was niet meer aanspreekbaar en was in een soort van coma. Om 10 voor 10 is hij rustig ingeslapen. Hij is heel langzaam weggegleden en niet gestikt, daar was hij zo bang voor. Hij had longkanker en had nog maar 1 ‘longkwab’ aan elke kant waardoor hij weinig lucht had. Al jaren (hij is 15 jaar ziek geweest) was hij doodsbang dat hij zou stikken, en dat hij zo rustig is weggegleden daar ben ik alleen maar blij mee. Hij heeft niet geleden.
Nou, dat was dus één dag voor mijn verjaardag. Ik geloof dat ik nog nooit zo’n k*tverjaardag heb gehad als dit jaar. Ik zei altijd dat mijn 14e verjaardag mijn rotste verjaardag was, want toen moest ik mijn lange haar (tot op m’n heupen) van mijn moeder tot boven mijn schouders af laten knippen. Nou, geloof me, ik laat liever mijn kop kaalscheren dan dit. Ik was normaal vrijwel elke dag bij opa en ik mis hem vreselijk. Nu ik dit schrijf ga ik alweer janken maarja dat zal voorlopig nog wel even blijven.
Toen begon het; we moesten alles gaan regelen. Gelukkig was ik op dat moment nog vrij helder, dus ik heb alles rationeel benaderd, de spelfouten uit de rouwkaart gehaald en me meer bezig gehouden met de praktische zaken. In alle crematoria in de buurt zat het helemaal vol, dus we planden de crematie een week later; maandagochtend om 12 uur. Vrijdag en zaterdag was Jeske hier, waar ik heel blij mee was. Ze was zaterdag ook mee naar mijn open les voor musical. Ik heb voor opa gezongen zaterdag, een week daarvoor toen ik bij hem op bezoek was had ik hem mijn dansje nog laten zien en hij vond het zó leuk en was zó trots. Ik weet zeker dat hij bij mijn open les stiekem mee heeft gekeken.
En maandag was het zo ver, de crematie. Ik heb eigenlijk alleen maar zitten janken. Het was supermooi, tante Joke leidde de dienst en zette opa precies zo neer als hij echt was. Mijn knuffeleendje, het ziekenhuiseendje wat ik had gekocht toen opa in 1994 voor het eerst ziek werd, stond op de kist. Samen met een foto die ik van opa had gemaakt en een kaars. Dayna en ik hadden samen ons eigen bloemstuk, een rood met wit hartje.
De plechtigheid was prachtig, en toen daarna iedereen kwam condoleren moest ik steeds weer janken. De helft van de mensen die er was kende ik niet eens maarja.
Ik heb een foto van opa en mij op mijn kamer gezet, en op dit moment brandt naast me een kaarsje die ik gemaakt heb van de honingraten die ik van opa heb gekregen.
Dag lieve opa.
* 24 september 1936 - † 16 november 2009
Ik kan niks anders zeggen dan: sterkte meis (L)
BeantwoordenVerwijderen