Velen zullen het wel meegekregen hebben: Afgelopen vrijdag hebben we, toch nog vrij onverwachts, mijn lieve hondenmeisje in moeten laten slapen. Dayna was al vrij oud, bijna 12, en het ging de laatste tijd niet zo goed meer met haar. Een paar maanden geleden werd er cushing disease vastgesteld, iets waar ze veel last van had. Kort gezegd maakte haar lichaam teveel van een bepaald stofje aan, een soort prednison, waardoor ze (net als haar baasje!) last kreeg van vreetbuien, flink aankwam, veel moest drinken en plassen en nog meer ongemakken. Haar bloedwaarden waren zo hoog dat ze niet meer te meten waren, dus direct gestart met de medicatie. Binnen een week hadden we een compleet ander hondje! De medicatie sloeg ontzettend goed aan, Dayna begon weer te spelen in plaats van de hele dag voor pampus op de bank liggen. Ze zat een stuk lekkerder in haar vel. En voor haar baasjes was dat natuurlijk ook erg fijn om te zien!
Nog geen week geleden merkten we ineens dat Dayna wat sipjes was. Ze was een paar dagen bij oma wezen logeren, en toen ze terugkwam was ze nogal uit haar hum. Ze wilde niet meer zo goed eten, alleen als ik naast haar zat en haar aanmoedigde ging haar bak leeg. Verder had ze ook geen zin meer om naar buiten te gaan en begon ze veel te drinken, zó veel dat we er soms zelfs midden in de nacht met haar uit moesten. Ze verloor ons niet meer uit het oog en wilde continu contact. Steeds tegen ons aan liggen, bijna op het irritante af, want regelmatig gebeurde het dat er iemand bijna zijn nek brak over het hondje.
We dachten eerst dat ze een beetje heimwee had naar oma, misschien. Ze wordt daar heerlijk verwend en oma werd opgebeld met de vraag wat ze de hond te eten had gegeven, want het verwende dametje weigerde haar brokken nu te eten! Maar oma wist van niks.
Vrijdagochtend moest mijn moeder naar de dierenarts om medicijnen voor Dayna te halen, tegen de cushing. Toen ze het verhaal uitlegde, vreesde de dierenarts meteen suikerziekte. Twee weken eerder was er nog bloed geprikt en was haar suiker prima, maar toch kregen we een staafje mee om het te testen. Mama ving wat urine op, hield het staafje erin, en ja hoor... De dierenarts had gezegd dat als het staafje bruin uitsloeg, Dayna acute suiker had. Het staafje slóég bruin uit. En niet zomaar bruin, nee, echt knalsuperdonkerbruin. Eigenlijk voelden we toen al aan dat dit niet lang meer zou gaan duren, ondanks dat je dat niet wilt denken.
Om kwart over 12 moesten we met Dayna bij de dierenarts zijn. Eigenlijk had de dierenarts een vrije dag, maar ze maakte voor ons een uitzondering. Dayna is de afgelopen weken zo vaak bij haar in de praktijk geweest, vanwege de cushing, de controles daarvoor, een ontstoken oogje en allerlei andere kwaaltjes... De dierenarts wist dat het serieus was en dat hier niet lang mee gewacht moest worden. Het plan was dat ze bloed zou prikken om te bepalen hoe hoog Dayna's suiker was, en dan insuline spuiten zodat we Dayna in ieder geval nog het weekend door zouden kunnen helpen. Dan zouden we moeten beslissen of we hiermee verder wilden, of dat we Dayna die maandag in zouden laten slapen. Want moet je een hondje van bijna 12, wat al zoveel ellende heeft meegemaakt, nog gaan pesten met injecties insuline? Was ze niet gewoon op? Moesten we haar niet gewoon rust gunnen, haar laten gaan?
Alles veranderde toen we, voordat we naar de dierenarts gingen, Dayna bloed begon te poepen. In de auto op weg naar de dierenarts wisten we eigenlijk al dat het klaar was. Dayna lag slapjes bij mij op schoot; de pit was eruit. Ik heb mijn vader gebeld, ik heb Miek gebeld, en toen waren we bij de dierenarts. Die zei eigenlijk wat we al vermoedden: Het was niet humaan om Dayna nog het weekend door te gaan zeulen; iets wat we zelf ook al wel wisten. Als ze niet ook nog bloed was gaan poepen, had het nog gekund. Maar nu ook haar darmen het op hadden gegeven, moesten we doen wat het beste voor ons meisje was.
 |
Dayna
* 4 september 2000 - † 22 juni 2012 |
We mochten haar nog een paar uurtjes meenemen om afscheid te nemen. 's Avonds om kwart over 6 mochten we terugkomen voor Dayna's laatste bezoekje aan de dierenarts.
Die laatste uren waren zwaar. We zijn even langsgegaan bij oma, die zich groot hield, maar ik durf te wedden dat ook zij een flink potje heeft zitten janken toen we weg waren. Bij mij kwam de klap pas toen Dayna voor het laatst bij oma door de gang liep. "De laatste keer bij oma," zei ik, en alsof Dayna het aanvoelde keek ze nog één keer om, voordat ze definitief het huis uit liep. Ik brak.
We zijn die middag nog bij mijn vader thuis geweest, die ook afscheid van haar heeft genomen. En uiteraard nam hier thuis ook iedereen afscheid. Het was gek om met Dayna op de bank te zitten, in de wetenschap dat ze er over een paar uurtjes niet meer zou zijn. Afgelopen vrijdag was de eerste keer dat Dayna de kleine baby Jesse zag, en meteen de laatste keer. Het besef dat het met een paar uur over zou zijn, dat het beestje wat 12 jaar lang als een zusje voor me was, zou overlijden... Vreselijk.
Hoewel iedereen rationeel gezien wist dat dit het beste was, dat dit de meest eerlijke keuze was voor het hondenmeisje waar we zoveel van gehouden hebben, was het moeilijk om ons gevoel uit te zetten. Want natuurlijk wilden we haar niet kwijt! We zouden er zoveel voor over hebben om die afspraak met de dierenarts af te kunnen zeggen en haar gewoon nog 12 jaar bij ons te kunnen houden.
Gelukkig hoefden we niet lang te wachten bij de dierenarts. Die paar minuten in de wachtkamer waren letterlijk de hel op aarde. Ik wilde haar zo graag oppakken en samen héél hard wegrennen... De stemming was bedrukt. De assistente had ons die dag al drie keer voorbij zien komen en wist dat dit de laatste keer zou zijn. Ze kwam Dayna nog even aaien, maar die kleine stresskip liet meteen merken dat ze het niet had op dierenartsen. Grrr, brom brom...
Ook toen ze de narcose toegediend kreeg, was ons Dayntje haar eigenwijze zelf. Op de behandeltafel zitten? No way! Dus hielden we haar met z'n vieren vast, terwijl de dierenarts de naald in haar kont zette. Dayna houdt niet van naalden. Zo baasje zo hond... Madame zette het op een gillen. Mijn hart brak, ik hoopte zo dat ze zich over zou geven. Ik wilde niet dat ze haar laatste minuten vechtend en gekweld door zou moeten brengen. Gelukkig dacht de dierenarts er ook zo over, en nadat de helft van de narcose erin zat, besloot hij Dayna niet langer te pesten.
We werden een aantal minuten alleen met haar gelaten, tot ons meisje in slaap was gevallen. Wie Dayna kent, weet wat een sterke wil ze heeft: Het was vechten geblazen tegen de narcose. Door haar pootjes zakken, toch weer overeind krabbelen, niet toe willen geven. "Het is goed, meisje. Ga maar slapen." Mama en ik kriebelden aan haar oortjes, zoals we zo vaak deden. Dayna ontspande. "Ga maar liggen." Eindelijk luisterde ze.
Toen ze eenmaal lag ging het snel. Binnen no time was ze compleet slap en van de wereld. We praatten tegen haar, knuffelden haar, gaven kusjes. We bedankten haar voor twaalf jaar trouwe vriendschap. In goede en in slechte tijden, in vreugde en verdriet, altijd was ze er.
De dierenarts scheerde haar pootje en zocht een bloedvat voor haar laatste prikje. De naald ging haar poot in, gelukkig voelde Dayna er niets meer van. Een felblauwe vloeistof, die ik nog herkende van het inslapen van Joyce en Amber, verdween langzaam in haar poot. "Ze kan nu even snel gaan ademen," zei de dierenarts. We zagen het. Een paar snelle ademteugen, toen nog één diepe zucht.
De stethoscoop op haar borst.
"Het is gebeurd."
"Slaap lekker, meisje."
"Ik heb het!"
