Daar is ze weer!

Een aantal dagen niet geblogd. Ik ga proberen om het vanaf vandaag weer bij te houden, maar om eerlijk te zijn staat mijn hoofd er niet echt naar. Gezondheid gaat nog steeds kaa-uu-tee en het is erg vermoeiend allemaal.

Liefde is...

Het maakt niet uit hoe dik of dun, mooi of lelijk ik ben. Of mijn haren een week niet gewassen zijn en in vette slierten om mijn hoofd hangen. Of ik korte stekels of lange krullen heb. Of ik drie uur in de wind stink of juist een walm van parfum om me heen heb hangen. Of ik vrolijk of chagrijnig ben, hyperactief of lekker lui. Of we de hele dag op de bank hangen of van de ene plaats naar de andere vliegen. Of ik ziek ben of gezond, het maakt haar niet uit.
Ze houdt toch wel van me.

De 4e foto

Een vrij oude tag, die een jaar of 3 geleden bijna heel Blogland doorgegaan is. Ik kwam 'm tegen en vond het leuk om hem nog eens te doen, al heb ik 'm al eerder gedaan op één van mijn vorige blogs.
Het idee is: Open je map met afbeeldingen en publiceer de vierde foto die je tegenkomt, op je blog. Er wat over vertellen is natuurlijk wel zo leuk. Nou, dit is 'm dan:

Een foto gemaakt met mijn iPhone, in oktober 2010. Ik had op een avond cupcakes gebakken en versierd met mijn moeder, en uiteraard moest er daarvan een foto getwitterd worden. Dat was deze. We hadden net geleerd hoe we marsepeinen roosjes moesten maken, dus dat hebben we hier in de praktijk gebracht. Verder zijn het eigenlijk best saaie cupcakes, volgens mij hadden we net nieuwe figuurtjes gekocht (de bloemen en vlinders) en was dit vooral bedoeld om deze uit te proberen. Ik zie wel dat de cupcakes gevuld waren. Waarschijnlijk met botercrème, maar welke smaak... Geen idee. Ze waren vast lekker.
Iemand die zich geroepen voelt om deze tag over te nemen? :-)

En dat is 100!

Dit is hem dan. Mijn 100ste blog.
Op 2 september 2011 besloot ik mijn blog, Delete Reset, aan te maken en schreef ik mijn eerste berichtje. Hiervoor had ik meerdere weblogs gehad (So Magical kennen sommigen misschien nog wel), maar nooit had ik het doorzettingsvermogen om regelmatig te blijven schrijven. Misschien maakte ik te weinig boeiende dingen mee, misschien was ik er gewoon te lui voor. Maar tot nu toe is mijn voornemen - om de dag een blogje schrijven - nog aardig in stand gebleven.
Natuurlijk, soms red ik het niet of heb ik even geen zin. Dan schrijf ik achteraf een paar extra blogjes, zodat er uiteindelijk toch om de dag een blogje staat. En soms, als ik tijd heb, schrijf ik wat blogjes vooruit. Dan hoef ik me de komende dagen niet meer druk te maken om Delete Reset. Een handige functie van blogger.com, vind ik persoonlijk. Hij post dan automatisch je berichtje op de datum en het tijdstip wat je van tevoren in heb gesteld.
Voor die 100 blogjes, heb ik ruim 6-en-een-halve maand nodig gehad. Een vluchtig, niet al te precies rekensommetje bewijst dat ik me inderdaad aan mijn voornemen heb gehouden. Laten we er vanuit gaan dat een maand zo'n 30 dagen telt. 30 x 6 = 180, plus de 15 dagen van de halve maand, is 195. Delen door 100, want zoveel berichtjes heb ik. Dat houdt in dat ik zo'n 1 blog per 1,95 dag schrijf, afgerond 2. Netjes gedaan, toch? En ik hoop dat mijn vriendinnetje nu ook trots op me is, want ik vind dit wel een ontzettend goede wiskundige berekening van mezelf :-)

Keep bleeding, keep keep bleeding...

Een aap in mijn buik (2)

Nog even een kort vervolg op mijn vorige blogje.
Iedereen die een ziekte heeft die je niet aan de buitenkant kunt zien, loopt er wel tegenaan: Onbegrip.
Mensen die niet voelen wat ik voel, hebben makkelijk praten. 'Aanstelleritis,' zeggen ze dan. Dit was vroeger op school al zo, maar is nu nog steeds niet anders. Ondanks dat ik nu niet meer te maken heb met pubers, maar met volwassenen - vaak zelfs ouder dan ik. Collega's, familie, vrienden: Iedereen heeft er wel iets over te zeggen. De één toont begrip, de ander vindt het onzin.
Ik wens niemand dit toe. Ik wens niemand de pijn toe die ik heb. Maar soms denk ik: Wat zou er gebeuren als de mensen die me een aansteller noemen, een week lang de pijn zouden hebben die ik dagelijks voel? Ik denk dat ze zichzelf voor een trein zouden gooien.
Ik wil niet zielig doen. Absoluut niet. Maar veel mensen hebben geen idee wat ze zeggen, dat wil ik met dit blogje duidelijk maken. Als je geen idee hebt waar je het over hebt... Oordeel dan gewoon niet. Dat scheelt een hoop verdriet voor degene die de pijn wél ervaart.

Een aap in mijn buik

"Er zit een aapje in je buik," zei een arts van het Juliana Kinderziekenhuis tegen me. Ik, toen twee jaar en kampend met vreselijke buikpijn, zette het op een brullen.
Sinds die uitspraak wilde ik niet meer naar deze dokter. Gekke, domme meneer. Er kan toch geen aapje in mijn buik zitten?! Doe liever wat aan de pijn.
Nu, 18 jaar later, is er eigenlijk weinig veranderd aan de situatie. Nog steeds heb ik veel te maken met buikpijn, bijna ondraaglijke buikpijn. Overal krijg ik last van. Nooit kan ik eens lekker uit eten, of thuis eens wat bijzonders eten. Patat? Synoniem voor pijn. Pasta? Idem. Bloemkool? Same story. Het enige warme eten wat mijn buik nog enigszins aan kan, zijn sperziebonen en - in iets mindere mate - broccoli. Ook worteltjes zijn nog te doen, maar daar is ook alles mee gezegd. En geloof me: Deze drie gerechten komen na een tijdje letterlijk je neus uit.
Vandaag ben ik weer bij de dokter geweest, en die weet ook niet meer wat hij met me aanmoet. De afgelopen 20 jaar van mijn leven was het ziekenhuis in, ziekenhuis uit, dokter hier, second opinion daar, onderzoek zus, bloedprikken zo. Het is om gek van te worden.
Nu ben ik weer doorverwezen naar een ander ziekenhuis voor een second opinion. In mijn ogen eigenlijk een third opinion, maar de jarenlange onderzoeken van de kinderarts tellen hierin niet mee. De conclusie is dus dat ik opnieuw de molen in mag en weer binnenstebuiten gekeerd ga worden. Alle nare onderzoeken beginnen weer van voren af aan.
Soms ben ik echt de wanhoop nabij, als ik al nachten amper slaap van de pijn en overdag lig te gillen in mijn bed van de buikkramp. Dan denk ik maar weer aan het aapje wat volgens de kinderarts in mijn buik zat. Die gedachte lijkt nu ineens zo erg niet meer. Laten we in elk geval hopen dat het een doodshoofdaapje is, want die leven maar een jaar of 20.

Wat een rare wereld

Eigenlijk best bizar als je er over na gaat denken: Een heteroseksueel mag in meer landen trouwen met een neef/nicht, dan een homoseksueel mag trouwen met zijn/haar partner.
Even een plaatje wat ik vond, ter illustratie:

Als iemand er nou gelukkig van wordt om te trouwen met zijn/haar neef of nicht. Waarom zou dat dan wel legaal zijn, maar niet wanneer diegene toevallig van hetzelfde geslacht is?

Wat leven we toch in een rare wereld.

Impossible?

Een speciaal, klein omaatje

Gisteren was mijn oma jarig. 74 jaar werd ze. Een paar jaar geleden had ik bijna al mijn opa's en oma's nog, op 1 oma na. Nu is oma mijn enige grootouder die nog leeft. Vrij snel achter elkaar zijn ze allemaal overleden; zowel mijn echte opa's als mijn stiefopa en -oma. Daarom moet deze enige overgebleven oma toch wel extra verwend worden!
Nu is dat geen probleem, want al sinds kleins af aan ben ik helemaal gek met mijn kleine omaatje, zoals ik haar vaak noem. Regelmatig eet ik bij haar, logeer ik bij haar of neem ik haar mee naar een musical. En laat dat nou net iets zijn wat oma helemaal geweldig vindt!
Ooit, toen ik zelf nog een wat kleinere Jennifer was, ging oma eens mee naar Oebele. Zelf vond ik het een verschrikkelijk slechte musical, maar oma zat te genieten. Een paar jaar later was ik klaar met school en kreeg ik een baan. Sinds ik die baan heb, en dus ook mijn eigen geld verdien, neem ik oma regelmatig mee naar het theater. Mary Poppins, We Will Rock You, Kruimeltje, La Cage aux Folles: Oma heeft ze gezien. En iedere keer zit ze naast me te stralen. Bij We Will Rock You, op rij 0, was ze zelfs een attractie voor de cast: Zo'n oud omaatje, helemaal vooraan, die bijna nog enthousiaster meedeed dan haar kleindochter. Jullie zullen begrijpen dat ik het erg leuk vind om mijn oma mee te nemen als ze er zo van geniet. Ook als ik zelf een musicaloptreden heb zit ze altijd in het publiek.
Vanavond neem ik haar mee naar Wicked. Oma kreeg tranen in haar ogen toen ik het haar vertelde, zo leuk vindt ze het. En iedereen, of ze het nou wilden of niet, kreeg te horen van dit speciale verjaardagscadeau. Buren, familie, kennissen die belden om haar te feliciteren... Iedereen vertelde ze vol trots dat ze zondagavond naar Wicked zou gaan. Op rij 2 nog wel!
Ik heb een heel speciaal, klein omaatje. En ik hoop dat we samen van nog heel veel musicals mogen genieten!

Het belang van de komma