Nog even een kort vervolg op mijn vorige blogje.
Iedereen die een ziekte heeft die je niet aan de buitenkant kunt zien, loopt er wel tegenaan: Onbegrip.
Mensen die niet voelen wat ik voel, hebben makkelijk praten. 'Aanstelleritis,' zeggen ze dan. Dit was vroeger op school al zo, maar is nu nog steeds niet anders. Ondanks dat ik nu niet meer te maken heb met pubers, maar met volwassenen - vaak zelfs ouder dan ik. Collega's, familie, vrienden: Iedereen heeft er wel iets over te zeggen. De één toont begrip, de ander vindt het onzin.
Ik wens niemand dit toe. Ik wens niemand de pijn toe die ik heb. Maar soms denk ik: Wat zou er gebeuren als de mensen die me een aansteller noemen, een week lang de pijn zouden hebben die ik dagelijks voel? Ik denk dat ze zichzelf voor een trein zouden gooien.
Ik wil niet zielig doen. Absoluut niet. Maar veel mensen hebben geen idee wat ze zeggen, dat wil ik met dit blogje duidelijk maken. Als je geen idee hebt waar je het over hebt... Oordeel dan gewoon niet. Dat scheelt een hoop verdriet voor degene die de pijn wél ervaart.
Ik kan dit alleen maar beamen Jen.
BeantwoordenVerwijderenIk maak van heel dichtbij mee wat het met je doet.
En ik kan je vertellen dat dat met mij als moeder ook heel veel doet.
Ben trots op je. XXX
Mensen oordelen altijd veel te snel. Hopelijk vinden ze een oplossing zodat je van die pijn af komt.
BeantwoordenVerwijderenIk ken het verhaal van onbegrip. Herkenbaar bij mijn moeder. Niets te zien aan de buitenkant maar er zit wel degelijk iets aan de binnenkant. en mensen snappen dat niet.
Het klopt inderdaad niet dat je voor een beetje begrip je been in het gips moet hebben of een grote pleister op je hoofd moet plakken.
BeantwoordenVerwijderenProbeer het langs je heen te laten gaan, makkelijker gezegd dan gedaan - ik weet het.
wijffie ik herken het zooo !deze mensen zijn onze energie niet waard want die energie kunnen we beter voor ons zelf gebruiken xxx hou je taai en laat je niet gek maken zijn ze echt niet waard liefs je collega carin
BeantwoordenVerwijderen