Nieuwe layout

Trouwens... We hebben weer een nieuwe layout!
Eigenlijk zou deze morgen pas moeten komen (de vorige staat er dan alweer 2 maanden op), maar omdat ik dan hoogstwaarschijnlijk geen tijd heb staat hij er nu al.
Wat vinden jullie ervan?

Gayvlag

Onderweg van en naar mijn werk zag ik 'm al maanden hangen: De gayvlag, trots bungelend aan het balkon van een flat. 'VREDE' stond er in grote, witte letters op. Telkens als ik de vlag zag fladderen in de wind terwijl ik er met de tram langsreed, moest ik glimlachen.
Sinds een paar dagen is de vlag weg. Het viel me voor het eerst op toen ik op een regenachtige dag met de tram langs de bewuste flat reed. Uit automatisme keek ik opzij, maar ik zag geen vrolijk gekleurde vlag. Het zicht was slecht door de regen, dus ik dacht dat ik 'm over het hoofd zag. Maar vandaag hing de vlag er ook niet.
"Joh, die gayvlag is weg!" zei ik verbaasd tegen mijn vriendinnetje. "Weet ik," antwoordde ze, "het viel mij vorige week ook al op. Maar het was donker dus ik dacht; misschien zie ik 'm daardoor niet."
Stiekem vraag ik me af waarom 'ie weg is. Zullen de bewoners zijn verhuisd? Lijkt me sterk, ik zag geen 'Te koop'-poster op het raam. Woonde er een homo die spontaan hetero is geworden? Of woonde er 'gewoon' een vrolijke hetero die van felle kleurtjes hield en die niet wist dat de regenboogvlag, de homovlag is? Ik zie het meteen voor me. Dat er visite komt, verre familie ofzo waar de bewoner niet zo vaak contact mee heeft. Het gesprek gaat dan ongeveer zo:
Visite: "Joh, ik wist niet dat jij euhm..."
Bewoner: "Dat ik wát?"
Visite: "Dat je van de andere kant bent, zeg maar."
Bewoner, uiterst verbaasd: "Dat ben ik ook niet, hoezo? Hoe kom je daar bij?"
Visite, inmiddels met rode wangen: "Nou, die vlag aan je balkon enzo..."
Zo gaat het gesprek in mijn hoofd dan nog even verder, en het eindigt ermee dat de bewoner van het huis naar het balkon snelt en de vlag vliegensvlug (leuke alliteratie, by the way!) weghaalt. Best grappig, zulke gedachten. Al vrees ik dat de realiteit lang niet zo lachwekkend is :-)

De vloek van Kruimeltje

Mijn vorige blogje ging over Kruimeltje, en dat ik daar voor de tweede keer heen zou gaan.
De allereerste keer dat ik naar deze musical zou gaan was december 2010. Helaas sneeuwde het toen zo erg dat het Eftelingtheater - waar hij toen nog draaide - onbereikbaar was, en moesten we onze kaartjes weggooien. Ontzettend gebaald toen! Maar natuurlijk wel hartstikke blij toen ik - bijna een jaar later - alsnóg naar Kruimeltje kon gaan. Ondertussen veel verhalen gehoord over hoe leuk en schattig de musical wel niet was, dus ik was blij dat ik het zelf kon gaan zien.
En inderdaad: Het was een echte familiemusical!
Gisteren zou ik dan voor de tweede keer gaan, wat dus eigenlijk de derde keer was dat ik kaartjes voor de musical had. Helaas bleek er een soort van vloek te rusten op Kruimeltje.
De avond voordat we zouden gaan was er nog niets aan de hand, maar gisterochtend werd Miek wakker en ik zag het meteen: Die voelde zich niet goed. De hele ochtend en middag heeft ze hondsberoerd op bed gelegen, in de hoop dat ze zich 's middags goed genoeg zou voelen om naar Kruimeltje te gaan. Helaas gebeurde wat ik al had verwacht: Om 3 uur, toen we weg moesten (de show zou om 4 uur beginnen), voelde ze zich nog steeds hartstikke ziek.
Ze wilde graag dat ik toch naar de musical zou gaan, met iemand anders, maar 1 uur voor aanvang van de show kon ik helaas niemand meer vinden die binnen die korte tijd naar Rotterdam kon komen. We hebben dus opnieuw de kaartjes moeten laten voor wat ze waren (dag dag 70 euro...), en jammer genoeg heb ik er ook niemand anders meer blij mee kunnen maken. Dus gisteren om 4 uur waren er in het midden van rij 6 twee lege plekken... Snik. Ik denk dat ik het maar gewoon niet meer ga proberen, want op deze manier wordt het een duur grapje. 3x kaartjes geboekt voor de show en uiteindelijk maar 1x Kruimeltje in actie gezien!

Kruimeltje

Morgen is het zo ver: Ik ga voor de tweede keer naar de musical Kruimeltje. Deze keer met mijn lieve meisje, die deze show nog niet eerder gezien heeft.
Het was mijn kerstcadeautje voor haar. Een klein, plat pakje lag onder de vrolijk versierde kerstboom. Miek's naam prijkte erop. "Wel voorzichtig openmaken," waarschuwde ik nog, bang dat ze in haar enthousiasme niet alleen het inpakpapier maar ook de kaartjes kapot zou scheuren.
Morgen gaan we dus. Ik heb speciaal kaartjes geboekt voor deze voorstelling, omdat Kruimeltje dan gespeeld wordt door Timo Verbeek. En die ken ik nog van Mary Poppins! Vorige keer heb ik hem ook al zien schitteren in deze rol, maar ik vond dat Miek dat ook moest zien. Zo geweldig, een klein - vrij verlegen - ventje wat op het podium ineens helemaal begint te stralen. En goed dat hij is!
Ik ben benieuwd of Miek er net zo over denkt.
Zet 'm op, Timo!

What really happened...

Echt écht verliefd

Vanmiddag, een paar minuten over vier. De liftdeuren zoeven langzaam dicht en ik leun tegen de wand. Één van mijn collega's, S., kijkt door de glazen achterwand van de lift. "Oh, wat schattig, je meissie staat er!" Meteen kijk ik op. De andere collega die in de lift staat, J., kijkt ook naar buiten. Ik stond bij de liftdeuren, maar wurm mezelf nu tussen J. en S. door om te zien of het inderdaad mijn vriendinnetje is die er staat.
Een grijns van oor tot oor verschijnt op mijn gezicht. Enthousiast zwaai ik. De toren aan de overkant geeft aan dat het 4 graden is, maar m'n meisje - die inderdaad op de parkeerplaats aan het wachten is - draagt een zonnebril. Typisch Miek, eigenzinnig als ze is. Of kan ik beter eigenwijs zeggen?
"Zo schattig. Je bent echt verliefd hè. Echt écht verliefd." Collega S. kijkt met een glimlach naar mijn stralende gezicht. Ik kan niets anders doen dan knikken. "Echt écht verliefd," herhaal ik, voordat de liftdeuren open gaan en ik naar buiten sprint.

CastleVille

Sinds een paar dagen ben ik compleet verslaafd. Niet aan een musical of chocola deze keer :-) Maar aan een CastleVille, een online spelletje op Facebook.
Eigenlijk ben ik niet zo van de spelletjes op Facebook. Ooit speelde ik Wild Paradise en Sims Social, maar ik was het al vrij snel zat. Steeds moest je meer vrienden overhalen om dat spel te spelen, zodat jij weer een level omhoog kunt of wat extra 'energy' krijgt. Ook werd ik een beetje moe door de berichten die telkens automatisch op je wall verschenen. Dit samen zorgde ervoor dat ik na hooguit een paar weken alweer de 'delete'-knop aanklikte.
Ik moet zeggen dat CastleVille me tot nu toe reuze meevalt. Er gaan geen dieren of sims dood als je het een paar dagen niet speelt, in tegenstelling tot eerder genoemde spellen. En de spam op je wall is ook minder dan verwacht. Af en toe is het wel nodig om mensen daarmee lastig te vallen maar dat probeer ik zoveel mogelijk te beperken, en zodra ik de betreffende quest heb voltooid verwijder ik deze meteen weer van mijn prikbord. Op die manier worden mensen niet gek van al die berichten op hun overzicht, iets wat mij ook altijd enorm irriteert.
Al met al heb ik er een nieuwe verslaving bij. Ik weet nog niet hoe lang deze verslaving duurt, maar op zich vind ik CastleVille wel een aanrader als je een leuk Facebook spelletje wilt spelen.

Weet ze het?

Als mensen erachter komen dat je homoseksueel bent, krijg je soms de vreemdste reacties. Soms grappig (Dat kan niet! Je hebt lang haar!), soms ronduit irritant en overdreven (Waaaat, heb je een vriendin?! UIT DE KAST ERMEE!). Maar wat mij het meest verbaasd, zijn de mensen die er gewoon niet op reageren. Dat ze er zo normaal en neutraal over doen, dat ik me af ga vragen of ze het überhaupt wel weten. In zo'n geval is het dan echt een verrassing als blijkt dat ze het wel weten!
Laatst had ik dat ook nog. Iemand die ik ken had mij wel een paar keer met m'n vriendin gezien, maar niet op zo'n manier dat ze kon weten dat we een relatie hadden. Natuurlijk kon ze het via-via gehoord hebben, of heeft ze het me wel eens horen zeggen, maar ik heb het haar nooit face to face verteld. In ieder geval heeft ze er nooit iets over gezegd. Ze behandelde me gewoon net als voorheen, maakte geen dubbele opmerkingen (wat andere mensen over het algemeen heel graag doen) en heeft het me ook nooit gevraagd. Ik had geen enkele reden om te denken dat ze het wist, en eigenlijk kon het me ook weinig schelen. Het is niet iemand die ik zo goed ken dat ik dit speciaal ga vertellen. Mensen stellen zich ook niet voor van "Hallo, ik ben Bladiebla, en ik ben hetero." Waarom zou iemand die homoseksueel is dat dan wel doen?
Tot ik haar laatst tegenkwam in de tram, waar ik samen met mijn vriendin zat. Niet hand in hand of wat dan ook, we konden net zo goed 'gewoon' twee vriendinnen zijn. We kletsten wat met z'n drieën, over de aankomende verhuizing van mijn werk en over dat ik misschien wel andere woonruimte zou gaan zoeken daarvoor. En ineens zei ze, heel neutraal: "Jullie zijn ook nog wel een beetje jong om samen wat te zoeken natuurlijk."
Miek en ik keken elkaar even aan. Meteen snapte ik: Ze weet het. Waarom zou ze dit anders zeggen? Waarom zouden we anders samen een huisje gaan zoeken? Ik herpakte mezelf en antwoordde gewoon op haar vraag. Maar achteraf besefte ik pas hoe discreet ze ermee om was gegaan. Homoseksualiteit was wel eens ter sprake gekomen waar zij bij was, maar nooit had ze in het bijzijn van anderen iets laten merken over dat ze wist van mijn geaardheid. Dat vind ik mooi, en daar ben ik haar ook erg dankbaar voor.

Callcenter-hel

Het is druk op mijn werk. En dan niet gewoon, standaard maandag-ochtend-druk, maar echt belachelijk druk. Zo druk dat de telefoon blijft rinkelen, de mensen klagen over de lange wachttijden en mijn collega's en ik zuchtend en steunend over de afdeling lopen.
De bezuinigingen hebben zo zijn sporen achtergelaten, waardoor we nu zo'n beetje de helft minder mensen hebben als 'vroeger.' Er bellen daarentegen net zoveel mensen als voorheen, misschien nog wel meer. Daarom loopt de wachtrij vaak hoog op en met onze huidige bezetting is dat een ware callcenter-hel. Gelukkig is ons nummer gratis, maar dat neemt niet weg dat mensen gaan klagen als ze ruim een uur moeten wachten voordat ze een medewerker aan de lijn krijgen. Op zich best begrijpelijk, maar helaas: De persoon die ze aan de telefoon krijgen, is 'maar' een telefonist(e) die zijn/haar werk doet. Geen minister die zijn bezuinigingsplan kan wijzigen.
Helaas krijgen wij regelmatig de volle lading. Van oeverloos geklaag tot complete scheldkanonnades; de callcenter medewerk(st)er is altijd de lul.
Mijn idee hierover is: Als mensen minder tijd zouden besteden aan het klagen over onze slechte bereikbaarheid en lange wachttijden, zouden wij meer tijd hebben om andere klanten te helpen!

A river flows in you

Mooi!

Nagels

Laatst kwam ik deze website tegen. Omdat mijn vriendinnetje ook regelmatig haar nagels lakt - soms 'gewoon' in een kleurtje, soms met figuurtjes of diertjes erop - stuurde ik hem meteen naar haar door. Samen hebben we heel die site doorgespit en heel wat ideetjes opgedaan om zelf te proberen.
Ik vind het altijd erg knap als mensen zo goed hun eigen nagels kunnen lakken. Ik zelf ben rechtshandig en mijn linker hand ziet er dus altijd redelijk goed uit, maar mijn rechter hand is dan een grote kliederboel. Daar heb ik al last van als ik gewoon met 1 kleurtje lak, laat staan als ik ook nog figuurtjes probeer te maken. Dat heb ik wel een keer geprobeerd, maar zonder al teveel succes. En dat was zelfs nog een simpel ontwerp: Gewoon hemelsblauwe nagels met witte wolkjes erop. Een paar vogeltjes en een luchtballon, that's it. En inderdaad: De nagels van mijn linkerhand leken zowaar ergens op. Maar mijn rechterhand zag eruit alsof ik gewoon mijn vingers at random in een bak nagellak had gedoopt. Jammer.
Volgende keer ga ik proberen Mieks nagels te lakken, en lakt zij de mijne. Ik ben benieuwd naar het resultaat. Als het wat wordt, zal ik hier uiteraard een fotootje delen!

Homoflat

Vanochtend las ik dit nieuwsbericht; 'Den Haag krijgt homovriendelijk wooncomplex.' Meteen begon ik na te denken over dit fenomeen. Het klinkt leuk en tolerant, zo'n 'roze woongroep,' maar hoe realistisch is dat? Wordt zo'n complex niet het mikpunt van spot en pesterijen? "Homohaters, hier zitten ze hoor!" Het wordt nog net niet met roze neonletters op het dak geschreven.
Ik denk niet dat dit gaat werken. Natuurlijk, er zijn genoeg mensen die er geen problemen mee hebben en tolerant zijn, maar er zullen ongetwijfeld ook genoeg mensen zijn die homoseksualiteit maar vies vinden. En om dan op zo'n manier de aandacht te vestigen op homo's en lesbiennes, die zich op deze manier - misschien wel ongewild - onderscheiden van de rest, lijkt me niet ideaal. Ik wil in ieder geval niet anders behandeld worden omdat ik homoseksueel ben, waarom zou ik mezelf dan expres gaan onderscheiden van 'gewone' heteroseksuelen?
Buiten dat, zie ik het alweer helemaal gebeuren dat het wooncomplex bekogeld gaat worden met eieren ofzo. Homohaters heb je overal, hoe graag steden ook beweren homovriendelijk te zijn. Er hoeft maar een groepje homofobe jeugd te zijn die zich een beetje te stoer voelt, en je hebt het eerste conflict alweer.
Nee, ik ben voor homo-emancipatie, zeker weten. Maar ik denk dat dit juist een stap terug is, in plaats van een stap vooruit.

Dagje Amsterdam

"Jullie durven!" was één van de eerste reacties, toen ik gisteren op mijn facebook meldde onderweg te zijn naar Amsterdam. Jawel, met de trein. De kou en de sneeuw deerde ons niet, en zelfs de trein reed aardig op tijd. Zo kwam het dus dat we om 11 uur, gewapend met onze kortingsbonnen voor Madame Tussaud, aankwamen in onze hoofdstad.
Vanaf hier is uw wachttijd 10 minuten. Fijn, daar stonden we dan, in de kou. Blijkbaar waren we niet de enigen die zo gek waren om deze sneeuw te trotseren om naar het wassenbeeldenmuseum te gaan, want er stond een rij. Gelukkig hadden we mutsen, sjaals en handschoenen aan, waardoor het nog een beetje vol te houden was.
Toen we eenmaal bij de kassa waren, krabde de kassajongen bedenkelijk aan zijn hoofd. "Sorry, ik moet even opnieuw opstarten, hij is vastgelopen." Ik begon al te grinniken, want dit is iets wat ik op mijn werk regelmatig meemaak. En als ik dacht dat de pc's op míjn werk traag waren; deze sloeg echt alles. De mensen die achter ons in de rij waren aangesloten werden steeds ongeduldiger, de jongen achter de kassa werd steeds ongemakkelijker. Zijn pc nam alle tijd. "We willen ook wel gratis naar binnen hoor," lachte Miek. Maar helaas, we moesten toch echt wachten tot het systeem weer was opgestart en we onze kaartjes konden betalen.
Een uur later stonden we weer buiten. "Was dit het al?!" Verbaasd keken we elkaar aan. "Waar waren Carlo en Irene? En die ZOOP-figuren? Jim en Jamai? Robbie Williams?" somden we mensen op die we niet gezien hadden. Maar nee, deze beelden waren allemaal 'te oud' en konden niet meer bezichtigd worden. Jammer, vonden we. Ook het hele griezel-gedeelte, wat een paar jaar geleden (de laatste keer dat ik in Madame Tussaud was) nog bestond, was weg. Daarvoor moest je nu echt specifiek naar Amsterdam Dungeon.
"Wat gaan we nu doen?" Eigenlijk hoefden we er niet lang over na te denken. Amsterdam zag er prachtig uit in de sneeuw, en er waren - buiten de coffeeshops en seksshops, die je op elke hoek van de straat tegen kwam - genoeg leuke winkeltjes.
Zo hebben we toch nog een leuk dagje in Amsterdam doorgebracht, ondanks de lichte teleurstelling na Madame Tussaud. We hebben geshopt, foto's gemaakt in de sneeuw en gelachen om de vele gayvlaggen die Amsterdam sierde.
Het was een leuke dag!

Vertraging

Kind van 3 ouders

Vanochtend las ik dit bericht. Ondanks de overwegend negatieve reacties, vond ik het eigenlijk wel leuk en interessant dat dit over een aantal jaar mogelijk zal zijn. Niet specifiek om erfelijke ziektes uit te bannen - al is dat een mooie bijkomstigheid -, maar voornamelijk omdat het veel mogelijkheden biedt aan homoseksuele (zoals ik het lees vooral lesbische) stellen die kinderen willen. Nu staat 1 van de 2 vrouwen er eigenlijk buiten, het kind is niet haar biologische kind en ze draagt het dus ook niet zelf. Het lijkt me voor die vrouw, de 'sociale moeder' zoals het genoemd wordt, best lastig om net zo'n band met het kind op te bouwen als de 'echte' moeder.
Met deze nieuwe methode ligt dat anders. Een vrouw kan het kind niet zelf dragen en tóch de biologische moeder zijn. Misschien is het zelfs voor twee vrouwen op den duur wel mogelijk - al dan niet in beperkte mate - om een kind te krijgen wat op hen allebei lijkt, omdat het DNA van beide moeders heeft geërfd. Zaaddonors zullen wellicht altijd nodig blijven voor het verwekken van een kind, maar toch denk ik dat er zeker wel voordelen zitten aan deze nieuwe IVF techniek.
Natuurlijk heeft het ook nadelen. Dat mensen ziek worden en doodgaan is nu eenmaal de natuur, is het wel zo verstandig om daarmee te gaan rommelen? Die discussie zal altijd blijven bestaan. Maar zolang er nieuwe technieken ontwikkeld worden, kunnen we er beter het beste van maken, en er de voordelen van inzien!