Dag 11: Verwarring

De dag begon vandaag nogal verwarrend. Om half 9, toen ik net slaapdronken op de rand van mijn bed zat, kwam er iemand binnen. Nadat ze mij eerst voor mijn kamergenote aanzag, kwam ze met de mededeling dat de arts ziek was dus dat mijn gesprek - om kwart voor 10 - niet door zou gaan.

Dag 10: Spierballen

Vandaag had ik voor het eerst weer therapie, maar deze was pas om 2 uur. Dus kon ik lekker tot half 9 blijven liggen en daarna op mijn gemakje ontbijten. Vandaag was er wéér iemand voor het laatst, dus hadden we daarna nog een afscheid.

Dag 9: Lekkers in overvloed

Vandaag was het weer opnieuw grijs en grauw; niet echt motiverend om lekker buiten te gaan wandelen. Na een ontbijtje en mijn eerste hometrainer-sessie, terwijl ik de blog van gisteren aan het typen was, ben ik dus maar lekker wat kaartjes gaan schrijven.

Dag 8: Internetloos

1x per week verandert hier het wachtwoord voor de Wifi. Gisteravond tijdens het bezoekuur was dat nog niet gebeurd, maar toen ik een half uurtje later mijn iPad pakte om mijn dagelijkse blog te schrijven deed mijn wachtwoord het niet meer. Ik weet niet wie er bedenkt om om kwart voor 9 's avonds een wachtwoord te gaan veranderen, maar ik was een beetje pissed. Dus nu, met enige vertraging: mijn blog van dag 8.

Dag 7: Week 1 zit erop!

Yay! Vandaag was alweer mijn zevende dag hier, dus mijn eerste week zit erop.

Vanochtend hadden we eerst een uitgebreid zondag-ochtend-ontbijt: puntjes, krentenbrood, gekookte eitjes... Het was nog steeds erg rustig, veel werd er niet gezegd tijdens het eten. Toen we daarna met z'n allen in de hal gingen zitten, keken we de klok bijna vooruit. Iedereen verveelde zich, dus zaten we wat doelloos te kletsen, tijdschriften door te bladeren zonder echt te lezen, of met onze telefoons te spelen.

Dag 6: Naar huis!

Vanochtend werd ik super enthousiast wakker, want: vandaag mocht ik naar huis! De afdeling is gisteravond bijna volledig leeggelopen, dus met slechts 3 man zaten we om half 9 aan het ontbijt. Daarna heb ik nog even een puzzeltje gemaakt en wat spullen klaargelegd die mee naar huis moesten, want om even voor half 10 stond mijn moeder in de kamer!

Dag 5: Niks

Vandaag was mijn eerste therapie-loze dag, en ik was van tevoren best benieuwd hoe ik deze dag zou doorbrengen zonder me al teveel te vervelen. 'Gelukkig' werd ik wakker met veel pijn en, ondanks dat ik goed geslapen had, een ernstig gebrek aan energie. Na het ontbijt, een beetje puzzelen en mijn eerste hometrainer-sessie, was ik dus blij dat ik nog een half uurtje rust mocht nemen.

Dag 4: Verrassing!

Na weer een nacht als een blok geslapen te hebben, was het tijd voor alweer mijn vierde dag in het revalidatiecentrum. Ik begin steeds meer te merken dat de pijn verergert, waar ik al voor gewaarschuwd was. Maar het is vol te houden, mijn rust pakken wanneer dat kan en aangeven wanneer het teveel is. Zeker met dat laatste heb ik nogal wat moeite: ik wil graag laten zien dat ik mijn best doe, en mijn beste beentje voorzet om hier zoveel mogelijk te leren. Ik ga soms alleen over mijn eigen grenzen heen.

Dag 3: Vol

Vandaag zat VOL. Gelukkig heb ik afgelopen nacht als een blok geslapen, dus ik had genoeg energie. Na een ontbijtje begon ik met een intakegesprek met de bewegingsagoog. Ik moest daarvoor naar de sporthal, wat eigenlijk gewoon een gymzaal is. Meteen kreeg ik allerlei herinneringen aan mijn middelbare schooltijd... Oh nee toch!

Dag 2: Fietsen

Mijn eerste nacht was een ramp. Het bed was hard, de geluiden waren onbekend en de schaapjes die ik telde reden netjes in een rolstoel om hun hekje heen.

Vanochtend, na zo'n 3 uurtjes slaap, ging om 8 uur de wekker. Het was het even wachten op een vrije badkamer, maar al gauw nam ik aangekleed en al plaats aan de ontbijttafel. Ik maakte kennis met wat mensen die ik gisteren nog niet gezien had en at een paar boterhammen.

Dag 1: Overweldigend!

Nou, daar zit ik dan. In m'n tijdelijke bedje, koptelefoon op, tv aan. Een kop thee op mijn nachtkastje. Ik ben kapot! En het is pas mijn eerste dag.

Vanochtend om 10 uur moest ik me melden in het revalidatiecentrum. Ik was bloednerveus, had vrijdag mijn koffers al ingepakt en heb het afgelopen weekend zo min mogelijk gedacht aan wat komen zou. Nu kwam ik er écht niet meer onderuit: ik moest opgenomen worden.