Ook mijn kamergenote, die een kwartier vóór mij met dezelfde arts moest praten, kreeg dezelfde mededeling. De vrouw streepte het zelf door op haar rooster. "Niet vergeten hè!" drukte ze ons op het hart. Nouja, dan konden we lekker rustig ontbijten! En dat deden we. Ik bedacht me wel, wie gaat me nu vertellen of ik naar huis mag dit weekend? Dat is een beslissing die de arts moet nemen. Na even zoeken vond ik een verpleegster die het me zou kunnen vertellen. Ik legde mijn probleem voor, en ze keek me verbaasd aan. "Het gesprek ging gewoon door, hoor. We hebben op jullie zitten wachten." Ik keek net zo verbaasd terug. Over miscommunicatie gesproken... Zowel ik als mijn kamergenootje waren dus niet op komen dagen. Ik sprak met de verpleegster af dat zodra ze even tijd had, we het erover zouden hebben.
Na de lunch zou ik een rustuurtje hebben, maar omdat er iets mis is gegaan met de planning, had ik maar een half uurtje. Toen was het tijd voor ergotherapie. Daar begreep ik al dat ik dit weekend een nachtje naar huis zou mogen, want de ergotherapeut had mijn artsen al gesproken. Samen hebben we gepland hoe ik dit weekend door zou brengen, zonder helemaal kapot hier zondagavond terug te komen. Ik heb namelijk familieweekend, en ondanks dat ik lichamelijk daar niet veel zal doen, is dat toch best vermoeiend.
Even voor half 5 was Miek er, zij zou mee-eten en de rest van het bezoekuur blijven. Dat was heel gezellig! We hebben patat besteld. Ik had er een lekker biefstukje bij, Miek - die vegetariër is - nam een kaassoufflé. Vlak na het eten kwam ook mijn vader op bezoek, dus hebben we met z'n drieën even in mijn kamer gezeten en later nog beneden wat gedronken. Eigenlijk was het ook weer heel snel half 9, en moesten ze terug naar huis. Na nog wat afspraken maken over het weekend, namen we afscheid en ben ik lekker in mijn bedje tv gaan kijken
Oh ja een andere omgeving is altijd wel vermoeiend. Hopelijk heb je een leuk familieweekend.
BeantwoordenVerwijderen