Dag 2: Fietsen

Mijn eerste nacht was een ramp. Het bed was hard, de geluiden waren onbekend en de schaapjes die ik telde reden netjes in een rolstoel om hun hekje heen.

Vanochtend, na zo'n 3 uurtjes slaap, ging om 8 uur de wekker. Het was het even wachten op een vrije badkamer, maar al gauw nam ik aangekleed en al plaats aan de ontbijttafel. Ik maakte kennis met wat mensen die ik gisteren nog niet gezien had en at een paar boterhammen.

Om 10:30 was het tijd voor mijn eerste therapie van die - niet zo drukke - dag. Fysiotherapie. Na een korte babbel met de therapeut wilde hij wel eens zien wat er zou gebeuren als hij mij op de hometrainer zette. Na een paar minuten fietsen moest ik een score geven voor de hoeveelheid inspanning die dit me heeft gekost. Ik ga voor een vijf. Mijn heupen voelen alsof ze uit elkaar klappen, maar mijn conditie zegt: je kunt nog wel even door! Mooi gemiddeld dus. Dit mag ik vooraan 3x per dag zelfstandig gaan doen. Mag? Móét.

Na even uitrusten moet ik een grotere uitdaging aangaan: traplopen. 10 treden omhoog en 10 treden naar beneden. Opnieuw een score geven: een 8. Hoger dan een 8 mag ik niet gaan, dus dit is iets wat ik elke dag 1x moet gaan doen. Daarna nog een klein wandelingetje door het gebouw en mijn eerste therapie zat er weer op. Even rusten, lunchen en daarna weer fysio: deze keer zouden we buiten een stukje gaan wandelen, om te kijken hoe lang ik aaneengesloten kon lopen zonder over 'mijn 8' te gaan. Stopwatch mee en lopen maar. 4 minuten later waren we weer terug. Autsj. Het was inmiddels wat later op de dag, dus door mijn vermoeidheid was de 8 een stukje sneller bereikt dan vanochtend.

Gelukkig had ik meteen daarna weer een rustuurtje, waarin ik nog even een beetje wegdoezelde. De rest van de dag had ik geen therapieën meer, dus heb ik gepuzzeld, brieven geschreven en gesocialized met de andere revalidanten. Je beseft hier wel hoeveel geluk je hebt met twee benen die werken. Dat je boft dat je überhaupt vóélt dat je benen pijn doen van het lopen. Want er zitten hier genoeg mensen die verlamd zijn, ledematen missen of hersenschade hebben. Het is wel confronterend; mensen van rond mijn leeftijd die door een hersenbloeding niet meer kunnen praten, of door een auto-ongeluk het gevoel in hun benen nooit meer terug zullen krijgen.

Om half 6 ben ik gezellig samen met wat afdelinggenootjes gaan avondeten. Witlof... Jakkie. Niet bepaald lekker, maar het andere gerecht mocht ik niet in verband met mijn darmen. Ook de aardappels wees ik beleefd af. Uiteraard leidde dit wel tot vragen, maar na het duidelijk uitleggen wat de ziekte van Crohn is (sommige mensen met hersenletsel hier, hebben wat meer tijd nodig om dingen te begrijpen) was dat prima. Er werd zelfs nagedacht over een alternatief voor aardappelen wat ik wél mag, en ik moet zeggen: aan kroepoek had ík nog nooit gedacht!

Toen was het alweer bezoekuur. Mijn moeder en oma kwamen langs met tijdschriften, dropjes en puzzelboekjes. We dronken wat in het cafeetje en voor we het wisten was het alweer half 9: het einde van het bezoekuur. Nadat ik ze had uitgezwaaid, ging ik naar mijn kamer, met het doel om een blogje te schrijven en even met Miek bij te kletsen op Skype. Allebei kwam het er niet echt van: mijn kamergenote en ik zaten lekker te kletsen en binnen no time was het 10 uur. Shit! We moeten slapen! Dus typte ik snel dit blogje, terwijl zij nog even vlug haar moeder belt. Inmiddels is het half 11 en ga ik toch echt richting dromenland. Ik hoop dat ik vannacht wat beter slaap! Morgen een drukke dag, helemaal volgestouwd met therapieën. En 's avonds komen Miek en haar moeder op bezoek. We gaan er weer tegenaan!