Dag 1: Overweldigend!

Nou, daar zit ik dan. In m'n tijdelijke bedje, koptelefoon op, tv aan. Een kop thee op mijn nachtkastje. Ik ben kapot! En het is pas mijn eerste dag.

Vanochtend om 10 uur moest ik me melden in het revalidatiecentrum. Ik was bloednerveus, had vrijdag mijn koffers al ingepakt en heb het afgelopen weekend zo min mogelijk gedacht aan wat komen zou. Nu kwam ik er écht niet meer onderuit: ik moest opgenomen worden.

De intensieve, enerverende dag begon met een opname-gesprek met de hoofdverpleegkundige, of beter gezegd: de vervanger daarvan, want 'de echte' is op vakantie. Gelukkig was het een heel aardige en relaxte vrouw, waardoor de ergste zenuwen meteen weg waren. Ook de andere verpleegkundigen die ik ontmoette, leken me best aardig.

Tijdens de rondleiding kwamen we per toeval mijn kamergenote tegen. Ja, ik lig op een tweepersoonskamer. Mijn kamergenote viel gelukkig 100% mee: een net 18-jarig meisje. Dat was een opluchting, aangezien het ook een man van 65 had kunnen zijn.

Na de rondleiding hebben mijn moeder en ik mijn kast ingeruimd. Mijn moeder mocht de hele eerste dag meelopen en ging ook mee naar mijn eerste therapieën. Vervolgens was het alweer tijd voor de lunch. Dit gaat in twee groepen, omdat we niet allemaal tegelijk in 'de huiskamer' passen. Ik zit in groep 2, wat inhoudt dat ik mag lunchen tussen 12:30 en 13:00 uur.

Om 13:30 was het tijd voor een gesprek met maatschappelijk werk. Een positieve verrassing: de maatschappelijk werkster is een jonge vrouw waar het eigenlijk meteen heel gezellig mee was. Na het voor de zoveelste keer uiteenzetten van mijn klachten, mijn doelen en mijn persoontje, zat mijn tijd daar er alweer op. Ik had een half uurtje pauze, waarna het tijd was voor mijn zogenaamde combi-therapie: een gesprek met de hoofdverpleegkundige, de fysiotherapeut en de ergotherapeut tegelijk. Om eerlijk te zijn: Tijdens dit gesprek zat ik erbij als een zombie. Ze zullen wel gedacht hebben..! Maar ik was kapot. Er komt zoveel informatie op je af, dat je het allemaal niet meer kunt bijbenen. Toen de ergotherapeut aan me vroeg wat mijn klachten waren, zat ik haar aan te kijken alsof ze Chinees praatte. Klachten? Huh, hoezo? ... Oh ja, dáárom zit ik hier! Ik had de grootste moeite om mijn hoofd erbij te houden.

Gelukkig waren dit mijn enige afspraken voor deze eerste dag, dus om 15:30 was ik klaar voor vandaag. Het wachten was op het avondeten, om 18:00 uur. Mijn moeder en ik zijn even wat gaan drinken in het cafeetje, waarna ik op bed ben gaan liggen om te rusten. Tussendoor nog even een verpleger getackeld, om zeker te weten dat er vanavond eten voor me was wat ik ook kon en mocht eten met mijn buik. "Ja hoor, er zijn snijbonen!" Tot ik 's avonds mijn eten voor m'n neus kreeg en het iets goulash-achtigs met rijst was. Dat mag ik dus níét. Gelukkig was dat ook snel opgelost, en heb ik uiteindelijk alsnog snijboontjes gegeten. Voor het eten kwam Miek trouwens nog even langs om gedag te zeggen. Lief!

Mijn moeder is weggegaan om 19:45, nu is het een uurtje later en ben ik eerlijk gezegd aan het wachten tot het een beetje een normale tijd is om te gaan slapen. Ik ben gesloopt!

Morgen heb ik gelukkig geen druk schema. Twee keer een half uurtje fysiotherapie met tussendoor lunch, en om 13:30 ben ik alweer klaar. Misschien dat ik daarna even bij de activiteitenbegeleiding ga kijken!