We zitten naast elkaar op bed. Kussens in onze rug, dvd'tje aan. De film is niet zo boeiend, maar gewoon een afleiding. Mijn iPad ligt op jouw schoot, je linker arm ligt om mijn schouders en met je vrije hand speel je een kaartspelletje. Patience, voor de verandering. Eigenlijk doe je weinig anders op de iPad. Soms wissel je Patience af met een potje Spider Solitaire, om daarna weer terug te wisselen.
Ik ben dicht tegen je aan gekropen en volg met een half oog de romantische komedie. We kijken You again, maar het is niet echt een hoogstaande film. Laatst keken we Haar naam was Sarah, een film die me wel vanaf het begin tot het einde kon boeien. Zelfs terwijl jij naast me zat. Je reikte me een zakdoek aan toen ik tranen met tuiten moest huilen, en trok me wat dichter naar je toe als de film spannend werd.
Dit soort films doen jou weinig, dat weet ik. Jij bent meer van de thrillers. Maar aangezien ik van Harry Potter al wekenlang nachtmerries krijg, doe je me dat niet aan. Dus kijken we samen naar Disney-films (waarbij ik ook een pak zakdoeken gereed moet houden), hersenloze meidenfilms en af en toe een mooi kostuumdrama. Je bent lief. En bovenstaande is nog maar een fractie van wat je allemaal voor me over hebt, en voor me over hebt gehad de afgelopen - pak 'm beet - anderhalf jaar. Door dik en door dun, in goede en in slechte tijden, altijd ben je er. Ookal ben ik lang niet altijd even lief tegen je en veranderen de medicijnen me soms in een onuitstaanbaar kreng. Je houdt mijn hand vast, streelt over mijn rug en zegt dat het allemaal goed komt. En vroeg of laat komt het ook allemaal goed.
Ik hou van je!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten