Even leek het alsof er een bom viel, toen Miek zei op welke scholen ze komend jaar stage kon gaan lopen. Afgelopen jaar liep ze stage op een school waar ze nou niet bepaald voor haar geaardheid uit kon komen, dus werd mijn bestaan een jaar lang verzwegen. Hoe pijnlijk dat voor mij was, daar hebben we het vaak over gehad. Evenals het feit dat iedereen uiteindelijk dacht dat ze een relatie had met een mannelijke studiegenoot, in plaats van met mij. Dat voelt toch behoorlijk als een leger olifanten die je hart in stukken trapt.
Volgend jaar zou het beter zijn, beloofde ze. Het hoefde allemaal niet overdreven, ze hoefde niet met de gay-vlag te gaan lopen zwaaien en een spandoek 'IK BEN LESBISCH' mee te nemen. Het zou al fijn zijn als ze een keer kon antwoorden dat ze inderdáád een relatie had. Met míj. Zo vaak hadden leerlingen ernaar gevraagd, en zo vaak had ze 'nee' geantwoord. Telkens weer een klein barstje in mijn hart. Maar echt: Komend jaar zou het beter worden.
Totdat ze te horen kreeg uit welke scholen ze kon kiezen. Ik zal er niet over uitwijden, maar laat ik het zo zeggen: Uitkomen voor haar geaardheid zal niet makkelijk worden. Een school die trots op hun site meldt zich te laten inspireren door de bijbel en de Christelijke traditie, klinkt nou niet bepaald als dé perfecte stageschool voor een homoseksuele studente.
Moet ze dan maar weer een jaar de hetero uit gaan hangen? Ik weet niet of zij dat trekt, ik weet niet of ík dat trek. Als ik nog één keer hoor dat mensen denken dat ze wat met een ander heeft, zet ik het op een gillen vrees ik. Laat staan wanneer een hele klas/school dat denkt.
Gelukkig is het nog niet zeker, maar de kans zit er dik in dat ze op deze school stage moet gaan lopen. De andere alternatieven zijn ook niet ideaal.
En ik? Ik wacht maar af of ik komend jaar 'de vriendin van' mag zijn, of dat ik weer een jaar in de (ijs)kast moet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten