Gisterochtend om 8 uur moest Chiara in het ziekenhuis zijn om ingeleid te worden. De weeën kwamen in het begin heel snel, maar uiteindelijk heeft het toch nog de hele dag geduurd voordat de kleine ter wereld kwam. Het leek er zelfs op dat er uiteindelijk een keizersnede aan te pas moest gaan komen, maar op het laatste moment besloot de kleine man dat het toch tijd was om zijn ouders - en de rest van de familie, die thuis in spanning afwachtte - niet langer te pesten.
Stiekem ben ik wel heel blij dat het een jongetje is. Ik was al bijna 10 maanden zó stellig overtuigd van het feit dat ik een neefje zou krijgen, dat ik mezelf behoorlijk belachelijk had gemaakt als het toch een meid bleek te zijn. Maar mijn gevoel was goed. Zelfs de naam had ik min of meer goed geraden: Ik had gezegd dat het een top-20-naam zou zijn, en Bram had ik zelfs helemáál goed geraden. Niet slecht voor iemand met een namentic. Dat was dan ook het eerste wat ik, uiterst triomfantelijk, riep toen ik zijn naam hoorde. "Ik zei het! Ik zei het!"Vanmiddag gaan we hem voor het eerst bewonderen. Het is nog bijna 2 uur rijden, dat is wel jammer. Maar ik vrees dat ik hopeloos verliefd word op dat kleine ventje als ik hem eenmaal in real life zie. Dat heb ik namelijk met alle baby's :-) En als deze over een jaartje rondloopt en mij 'tante Jennie' noemt... Wie kan dat nou níét weerstaan?
Chiara en Michiel, gefeliciteerd met de geboorte van jullie überschattige knulletje. En we komen eraan! ;-)
Gefeliciteerd - ook voor Chiara en Michiel natuurlijk ;)
BeantwoordenVerwijderen