In mijn vorige blogje beloofde ik om het verhaal achter het liedje 'Crazy little thing called love' te vertellen. Veel mensen zullen het verhaal al kennen, maar velen ook niet. Bij deze!
Het was 1 april 2011 en ik stond te wachten op spoor 4 van het dichtstbijzijnde treinstation. Miek zou bij mij komen logeren en haar trein moest om 14.50 uur aankomen. Ik was op een bankje neergeploft, want uiteraard was ik weer veel te vroeg.
Toen ik in de verte eindelijk de koplampen van de trein zag naderen, stond ik op. De trein minderde vaart en kwam langzaam tot stilstand. Ik keek op de klok: Precies 10 voor 3. Mijn ogen gleden al langs de deuren voordat die überhaupt open gingen, misschien zag ik haar wel. Maar nee. Ik moest toch echt wachten tot de mensenmassa was uitgestapt.
De één na de ander stapte uit, maar waar ik ook keek... Geen Miek. Ik wachtte tot alle mensen van het perron waren en ik in mijn eentje achterbleef. Een beetje beduusd plofte ik weer op het bankje. Het zou toch geen grap zijn? Met 1 april weet je het nooit... Ik pakte mijn mobiel. 'Hee, heb je 'm gemist?' sms'te ik. Vrij snel kreeg ik antwoord. 'Ik ben er over een paar minuten. Ben je er klaar voor?' Ik snapte er niks van, en dat kreeg ze te horen ook. Opnieuw sms'te ik haar. 'Ja maar wtf de trein waar je in hoort te zitten is al geweest?!', even later gevolgd door 'Ik zit nog op spoor 4, moet ik hier wachten of wat?!' Geduld? Staat niet in mijn woordenboek! Ik wilde net van het perron aflopen toen ik wat mensen, die op spoor 5 wachtten, verbaasd naar de trap zag kijken.
Pampamdapam... Een zacht gitaarspel klonk over het station, het werd harder en ineens zag ik waar het vandaan kwam. Daar kwam Miek, met een gitaar om haar nek, al 'Crazy little thing called love' spelend het perron op gelopen. Ik moet heel verbaasd gekeken hebben, want Miek schoot meteen in de lach zodra ze me zag. Ik wist me geen houding te geven; een combinatie van de verbazing en de vlinders die door mijn buik gierden.
Toen de laatste klanken wegstierven, had ik een enorme grijns op mijn gezicht. Ik gaf haar een knuffel en het kon me even niet schelen wat de andere mensen op het station dachten. Dit was liefde. En liefde is het nog steeds!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten