Een wandeling in het Zuiderpark

Hee opa, dit hadden we niet afgesproken!
Pas geleden kwam ik nog bij u op bezoek in het ziekenhuis. "Wat hebben ze met u gedaan?" vroeg ik, wijzend naar de gigantische blauw-zwarte plek op uw arm. "Ach meid," wuifde u mijn bezorgdheid weg, "ik voel me voor negentig procent goed. Als die pijn in mijn zij weg is, wandel ik weer naar het Zuiderpark." Ik glimlachte. U heeft mijn hand vastgepakt en niet meer losgelaten tot het moment dat ik weer weg moest.
Eigenlijk ben ik voor u altijd 'meid' geweest. Ik vraag me serieus af of u me ooit bij mijn voornaam genoemd heeft. U was dan ook eigenlijk mijn 'stiefopa,' maar dat is zo'n naar woord. Als u het over mij had, was ik 'die meid,' en later - toen ik een vriendin kreeg - werden we 'die meiden.'
U heeft nooit moeilijk gedaan over het feit dat ik een vriendin had in plaats van een vriend. Toen mijn moeder het u vertelde, keek u haar streng aan: "Daar moeten jullie helemaal niet moeilijk over doen. In deze tijd kan dat gewoon." Daarmee was de kous voor u af. Wat nou ouderwets? Opa kon best hip zijn op z'n tijd!
Nu bent u er niet meer. Een nare ziekte verspreidde zich in uw lichaam, en toen u ook nog een longontsteking kreeg werd de situatie helemaal uitzichtloos. Die wandeling in het Zuiderpark zal er niet meer van komen.
Weltrusten, opa. U heeft uw rust verdiend.