Op mijn knieën zit ik voor het raam en gluur ik naar buiten. Mijn handen steunen op de vensterbank en mijn hoofd druk ik tegen de muur, zodat ik precies door het kiertje in de gordijnen kan kijken.
Even voel ik me net een klein kind op pakjesavond. De hele avond voor het raam zitten om te kijken of 'hij' er al aan komt, en dan de grenzeloze vreugde als eindelijk die rode mijter voor het raam verschijnt.
Dit voelt net zo, alleen wacht ik nu niet op een 'hij' maar op een 'zij'. En in plaats van naar een rode mijter, kijk ik uit naar een oranje tas. Ook zal er niet alleen grenzeloze vreugde zijn, maar ook een allesomvattende liefde wanneer ze straks uit de tram stapt.
Iedere tien minuten gaan hier, aan de overkant van de weg, alarmbellen rinkelen. Het teken dat er weer een tram aankomt. En iedere tien minuten spring ik achter mijn laptop vandaan naar mijn bed om te kijken of zíj in de tram zit. Nu al zo'n anderhalf uur lang. En nog steeds is ze er niet. Ik weet dat het ook makkelijk nog twee uur kan gaan duren, maar toch maakt mijn hart telkens een sprongetje als ik het getingel tegenover ons huis hoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten