Afscheid nemen bestaat niet

Gisteren is mijn meest speciale hamster, mijn allessie, Noa overleden. Ze heeft de prachtige leeftijd behaald van 2 jaar en bijna 8 maanden, wat ontzettend oud is voor een hamster, en ze was op. Écht op. Vorige maand blogde ik al even over haar, hoe oud ze was en hoe gelukkig ik werd als ik haar 's ochtends voor het deurtje van haar kooi zag staan. Gisterochtend stond ze daar niet. Ze lag, vredig ingeslapen, in haar nestje. Opgerold met haar kont de lucht in, echt zoals Noa was. Heerlijk oncharmant en ongegeneerd, maar oh zo schattig.
Ik heb gisteren op een heel speciale manier afscheid van haar genomen. Ik heb al vaak hamsters verloren, die stuk voor stuk bij mijn vader in de tuin begraven zijn - op Mees na, die heeft een mooi plekje gekregen bij m'n vriendinnetje in de achtertuin. Bij Noa kon ik het echter niet over mijn hart verkrijgen om haar in die vieze, koude grond te stoppen. Dit klinkt misschien hard, omdat ik dat bij mijn andere hamsters wel heb gedaan, maar de gedachte dat ik Noa moest begraven... Ik kon het niet. Dus belden we gisterochtend het Dierencrematorium Stompwijk. Het ligt op een mooie locatie, een flink eind de polder in, aan een doodlopende weg. Hoe symbolisch.
We werden vriendelijk ontvangen door een jonge vrouw, die ons hielp met het uitzoeken van een urntje. Dat was nog moeilijk, er was zoveel keuze! Uiteindelijk koos ik voor een druppelvormige urn, in het bruin met goud. Noa zou direct gecremeerd worden en we zouden haar as dus meteen weer in die urn mee naar huis kunnen krijgen. We moesten even wachten terwijl Noa werd opgebaard. Ik had geen idee wat ik kon verwachten, maar toen we de afscheidsruimte binnenkwamen was het in één woord: prachtig. Noa lag in een klein mandje, met bloemetjes om haar heen die ik eerder die dag voor in haar kistje had geplukt. Er stonden twee grote boeketten achter haar en er was zachte, mooie muziek. Meteen kreeg ik het weer te kwaad, het is moeilijk om afscheid te nemen van een huisdier wat zoveel voor je betekende. Ookal is het voor veel mensen 'maar een hamster.'
Ook mijn lieve vriendinnetje had het moeilijk. Ze is al sinds ik haar ken helemaal gek geweest met Noa, altijd samen knuffelen en kroelen... Ook zij is een maatje verloren.

We mochten op ons eigen tempo afscheid nemen, en direct daarna werd Noa gecremeerd. Omdat het maar zo'n klein beestje is, duurde dit slechts 10 minuten. De as moest nog even afkoelen, dus wij kletsten wat met de vrouw van het crematorium. Ze vertelde over een nieuwbouw in Nootdorp, en dat ze met de energie van de oven het hele pand - en de omliggende panden - verwarmden. Ook was het erg milieuvriendelijk: Het regenwater werd op het dak opgevangen, en met dat water werd bijvoorbeeld de wc doorgespoeld. Al met al een heel bijzondere onderneming.
Niet veel later kregen we Noa terug in haar mooie urntje. Het was vreemd om haar nu niet meer te kunnen zien of te kunnen aaien, maar wel heel fijn dat we haar meteen weer mee naar huis konden nemen. Nu staat ze in mijn kamer en heb ik haar nog steeds heel dicht bij me. Want ookal is ze er niet meer, in gedachten zit ze voor altijd op mijn schouder.