Er is iets wat me al een tijdje opvalt, maar ik heb nog nooit de moeite genomen om er een blogje over te schrijven. Nu doe ik dat tóch. Het zit me namelijk tot híér. *zwaait met handen hoog boven hoofd*
Ik ben opgegroeid met dieren. Al vanaf mijn geboorte zijn we nooit lang huisdierloos geweest. Een konijn, cavia's, een hondje en hamsters: Ze zijn allemaal voorbij gekomen. En van jongs af aan is mij die verantwoordelijkheid bijgebracht: Een dier is een levend wezen. Als je een dier neemt, neem je die voor de rest van zijn/haar leven. Die dump je niet bij de eerste de beste tegenslag, of als het toch niet helemaal is wat je ervan verwacht had. Met een ziek dier ga je naar de dierenarts, of het nou een dwerghamster of een Sint Bernard hond is. Klein of groot maakt niet uit, een dier heeft gevoel en jíj, als eigenaar, bent verantwoordelijk voor zijn welzijn.
Deze opvatting schijnt tegenwoordig erg zeldzaam te zijn. Ik zie de laatste tijd zó veel mensen die bedenken: Ik wil een hond! En diezelfde week er nog één van marktplaats halen. Vervolgens hebben ze torenhoge dierenartskosten, omdat het beestje van een broodfokker vandaan komt en 9 van de 10 keer gewoon niet gezond is. Na een paar maanden is het beestje 'toch niet wat ze ervan verwachtten,' is er 'geen tijd meer voor,' of wordt het beestje om een andere reden weer gedumpt. Moet je een hond zindelijk maken?! Uitlaten? Kun je hem niet de hele dag opsluiten in de bench omdat hij anders in de weg loopt? Oh... Tsja, dat wisten we niet, dan dumpen we hem maar. Moet je een hamsterkooi verschonen? Moet een cavia af en toe zijn kooi uit voor wat aandacht? Ja, da-hag. Op marktplaats ermee.
Ik word kotsmisselijk van dat soort mensen. Toen wij een hondje namen, hebben we meer dan een jaar op de wachtlijst gestaan bij een hobbyfokker. Het teefje was nog niet eens drachtig toen wij ons al aanmeldden. En zelfs dáár ging nog een zoektocht aan vooraf, want we wilden zeker weten dat we kozen voor een ras dat geschikt was voor ons en onze levensstijl. We hebben een fokker gekozen waar we goede verhalen over hoorden, en waar we zelf ook een goed gevoel bij hadden. Deze fokker wist alles van haar beestjes, en toen de pups eenmaal geboren werden kon ze ons al na een paar weken vertellen welk ukkie het beste bij ons zou passen. We hadden immers aangegeven dat we een rustig hondje wilden. En inderdaad: We hebben bijna 12 jaar plezier gehad van onze Dayna.
Helaas schijnen wij één van de weinigen te zijn die er zo over denken. Steeds meer dieren worden afgedankt via marktplaats, naar het asiel gebracht of - nóg makkelijker - gewoon gedumpt in het bos of vrijgelaten in het park. Laatst op marktplaats stond er serieus één of andere malloot die een hamster wilde ruilen voor een cavia. Het sneue is, dat deze 'dumpers' vaak binnen no time weer een ander dier hebben. Om weer net zo hard te lozen als dat het óók niet is. Het is triest, zeer triest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten