Een goed gevulde plastic tas wordt met een plof op de grond gezet. Zeven klepjes worden opengeschoven. Niet helemaal eraf, maar precies zó dat ze nog net blijven zitten. Maandag, dinsdag, woensdag... Voor elke dag van de week één bakje in deze pillendoos, die ooit van mijn opa is geweest. Zijn achternaam en voorletters staan nog op de voorkant. De hoes valt bijna uit elkaar, maar de rest is nog prima bruikbaar. Ik pak verschillende doosjes uit de plastic tas, en lees de etiketten om te controleren of het de goede zijn. Keurig op een rijtje leg ik ze voor me op de salontafel.
"Wist je dat ik met die nieuwe medicatie wel acht pillen heb 's ochtends?" Ik hou de grootste van de acht omhoog. "Moet je kijken wat een joekel. Dat krijg ik toch nooit weg!" Ter info: Ik breek mijn aspirines al in 4 stukjes omdat ik er anders zo'n beetje in stik, en deze pil heeft een formaat waar ik spontaan van begin te kokhalzen. En daar moet ik er dan twee 's ochtends én twee 's avonds van nemen.
Nadat heel de pillendoos is gevuld, ben ik onder de indruk van het resultaat. Voor een meid van 20 is het eigenlijk best ernstig. 8 bij het ontbijt, 6 bij het avondeten en dan nog 2 voor het slapengaan. 16 pillen. Oorspronkelijk waren het er nog 3 meer, die ik bij de lunch in moet nemen, maar daar heb ik de brui aan gegeven. Deze pillen waren dan ook niet voorgeschreven door het ziekenhuis maar door een natuurgeneeskundige, maar ik vergat ze toch standaard in te nemen. Laten we nu eerst maar eens gaan kijken of deze Crohn-medicatie doet wat 'ie moet doen, voordat ik me weer vanalles wijs laat maken door alternatieve artsen.
16 pillen dus. Een flink gevulde pillendoos voor een jonge vrouw, maar als het mijn leven draaglijker maakt heb ik het er graag voor over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten