Vanochtend, half 9, Centraal Station. Een overvolle tram komt aan, waarvan gelukkig de helft van de mensen weer uitstapt. Gehaast, elkaar aan de kant duwend om maar zo snel mogelijk het benauwde voertuig uit te zijn en naar de treinen, bussen of andere trams te sprinten. Ik heb daar geen last van, deze tram leidt me naar mijn werk en ik hoef dus niet meer over te stappen.
Als de grootste massa zichzelf uit de tram heeft gedrongen, stap ik rustig in. Ik hou mijn OV-chipkaart tegen de lezer en wacht op de bekende 'piep.' Dan ga ik op zoek naar een plekje om te zitten. Er is geen enkel bankje meer vrij dus loop ik naar een jonge vrouw (ik schat haar begin 20) toe, die in haar eentje een bankje in beslag neemt. Er staan twee plastic tassen op de stoel naast haar. "Pardon, mag ik hier zitten?" vraag ik beleefd. Met een geïrriteerde blik trekt ze de dopjes van haar iPod uit haar oren. "Wat?" snauwt ze. "Of ik hier mag zitten," herhaal ik vriendelijk. De vrouw rolt met haar ogen en slaakt een diepe zucht. "Je ziet toch dat hier tassen staan?" Zonder nog op mijn reactie te wachten, doet ze haar oordopjes weer in.
Een tikje beduusd staar ik naar de tassen op de stoel. Even wil ik me verontschuldigen voor mijn - blijkbaar ongepaste - vraag, maar gelukkig bedenk ik me op tijd. Het blijft Den Haag en met zulke types valt gewoon niet te praten.
Een wat oudere vrouw, die op het bankje voor haar zit, draait zich om. Ze kijkt me aan met een zachte blik. "Kom maar hier zitten hoor meisje," glimlacht ze, terwijl ze een plekje opschuift richting het raam. Dankbaar ga ik naast haar zitten. "Dankuwel."
Een paar haltes verder stapt de oude dame uit. Vlak voordat de tram wegrijdt, draait ze zich om en zwaait ze naar me. Ik glimlach en zwaai terug. Sommige mensen zijn gelukkig nog wél sociaal.
dinsdag 29 november 2011
zondag 27 november 2011
Secret Sint Swap
Secret Santa, ik denk dat iedereen het principe wel kent. Lootjes trekken en dan kun je aan de slag: Je koopt voor een bepaald bedrag aan cadeautjes voor degene die op jouw lootje staat, en je schrijft een gedicht. Soms maak je nog een surprise, maar bij de 'Secret Sint Swap' van het hamsterforum - waar ik uiteraard aan meedoe - is dat niet verplicht. Wat je wel moet doen: Hints aan je pakketje toevoegen, zodat de ontvanger erachter kan komen wie zijn of haar 'Secret Sint' is.
Vandaag hebben Jeske, Miek en ik met z'n drieën zitten knutselen aan de laatste hints voor in mijn pakketje. Persoonlijk vind ik het erg leuk geworden en ben ik er trots op. Ik hoop dat de ontvanger er ook blij mee is, en natuurlijk ben ik erg benieuwd wie míjn 'Secret Sint' is!
Vandaag hebben Jeske, Miek en ik met z'n drieën zitten knutselen aan de laatste hints voor in mijn pakketje. Persoonlijk vind ik het erg leuk geworden en ben ik er trots op. Ik hoop dat de ontvanger er ook blij mee is, en natuurlijk ben ik erg benieuwd wie míjn 'Secret Sint' is!
vrijdag 25 november 2011
Geluk
Het is fijn om iemand te hebben waar je alles mee kunt delen. Tegen wie je kan zeggen wat je anderen niet durft te vertellen. Iemand die je begrijpt, of in ieder geval zijn/haar best doet om je te begrijpen. Die met je lacht als het goed gaat en met je huilt als het tegenzit. Die je troost, die je steunt, die je knuffelt wanneer je het nodig hebt.
Wat heb ik een geluk dat ik diegene gevonden heb!
Wat heb ik een geluk dat ik diegene gevonden heb!
woensdag 23 november 2011
Hij is er!
Gisteren om half 12 was het eindelijk zo ver: We vertrokken naar Noord-Holland om mijn langverwachte hamstermannetje op te halen. Védor. Een mooi grijs, langharig ventje uit het V-nestje van Hamstery Grigio Mara.
Bij het vertrek vanuit Rijswijk hadden we een strakblauwe lucht en een mooi zonnetje, bij aankomst in West-Knollendam was het bewolkt en zag het eruit alsof het ieder moment kon gaan stortregenen. Gelukkig bleef de regen uit.
We namen nog een verkeerde afslag, maar dat mocht de pret niet drukken. Even na half 1 kwamen we aan bij Mila, die ons al verwachtte. We werden meteen enthousiast begroet door haar hond en een aantal katten die daar vrolijk door de woonkamer banjerden. Wat een gezellige beestenboel!
Na even gekletst te hebben gingen we naar boven, naar de hamsterkamer. Indrukwekkend! Zoveel hamsters op een kamer, stuk voor stuk in mooie, grote kooien en met prima radjes. De liefde voor dieren straalde er vanaf, er stonden emmers met voer en zand en een gigantische baal zaagsel. Dit meisje heeft hart voor dieren.
Toen Mila een kooi openmaakte zag ik hem meteen: Védor, mijn mooie mannetje. Hij zat samen met zijn enige broertje wat nog niet was opgehaald, genaamd Vans. Vans tukte lekker door, maar Védor kwam meteen nieuwsgierig kijken wat er allemaal aan de hand was. Mila pakte hem op en zette hem in mijn handen, en het was liefde op het eerste gezicht!
Nu is hij bij mij thuis en het is een charmeur eersteklas: De hele tijd zit hij me aan te staren vanuit zijn kooi, te bedelen om knuffels en pitjes. Hij is heerlijk tam en een echte sul, ik kan alles met hem doen. En dat terwijl hij me nog niet eens zo goed kent. Hij voldoet aan al mijn verwachtingen en ik ben dolblij dat ik zijn baasje mag zijn!
Mila, bedankt!
Bij het vertrek vanuit Rijswijk hadden we een strakblauwe lucht en een mooi zonnetje, bij aankomst in West-Knollendam was het bewolkt en zag het eruit alsof het ieder moment kon gaan stortregenen. Gelukkig bleef de regen uit.
We namen nog een verkeerde afslag, maar dat mocht de pret niet drukken. Even na half 1 kwamen we aan bij Mila, die ons al verwachtte. We werden meteen enthousiast begroet door haar hond en een aantal katten die daar vrolijk door de woonkamer banjerden. Wat een gezellige beestenboel!
Na even gekletst te hebben gingen we naar boven, naar de hamsterkamer. Indrukwekkend! Zoveel hamsters op een kamer, stuk voor stuk in mooie, grote kooien en met prima radjes. De liefde voor dieren straalde er vanaf, er stonden emmers met voer en zand en een gigantische baal zaagsel. Dit meisje heeft hart voor dieren.
Toen Mila een kooi openmaakte zag ik hem meteen: Védor, mijn mooie mannetje. Hij zat samen met zijn enige broertje wat nog niet was opgehaald, genaamd Vans. Vans tukte lekker door, maar Védor kwam meteen nieuwsgierig kijken wat er allemaal aan de hand was. Mila pakte hem op en zette hem in mijn handen, en het was liefde op het eerste gezicht!
Nu is hij bij mij thuis en het is een charmeur eersteklas: De hele tijd zit hij me aan te staren vanuit zijn kooi, te bedelen om knuffels en pitjes. Hij is heerlijk tam en een echte sul, ik kan alles met hem doen. En dat terwijl hij me nog niet eens zo goed kent. Hij voldoet aan al mijn verwachtingen en ik ben dolblij dat ik zijn baasje mag zijn!
Mila, bedankt!
maandag 21 november 2011
Paulus de Boskabouter
Zaterdagavond, half 9, onderweg van het bowlingcentrum (waar we mijn verjaardag vierden) naar huis. Ineens komt mijn vriendinnetje met een raadsel op de proppen: "Het is klein en crost door het bos?" Ik moet even nadenken maar kom er niet uit. Miek begint al te grinniken voordat ze het antwoord heeft gezegd: "Paulus de Crosskabouter!"
Dit was het startsein voor het verzinnen en opzoeken van een hele lading Paulus de Boskabouter grappen. De leukste heb ik voor jullie op een rijtje gezet.
Dit was het startsein voor het verzinnen en opzoeken van een hele lading Paulus de Boskabouter grappen. De leukste heb ik voor jullie op een rijtje gezet.
- Het is klein en heeft altijd schone tanden? Paulus de Floskabouter!
- Het is klein en heeft een ongeluk gehad? Paulus de Total Loss-kabouter!
- Het is klein en het glimt? Paulus de Lipglosskabouter!
- Het is klein en het woont in Noord Brabant? Paulus de Den Boschkabouter!
- Het is klein en het zegt graag gedag? Paulus de Adioskabouter!
- Het is klein en het drinkt niet? Paulus de Bobkabouter!
- Het is klein en zwaar bezopen? Paulus de Wodkabouter!
- Het is klein en goed verzekerd? Polis de Boskabouter!
- Het is klein en geen lid van de EO? Paulus de TROSkabouter!
zaterdag 19 november 2011
Doe Maar
Een nummer wat ik al lange tijd prachtig vind, is Bij Elkaar van Doe Maar. Niet alleen de muziek en de mooie meerstemmigheid, maar vooral ook de tekst.
Ik zal jou nooit
Vertellen hoe mijn hart breekt
Breekt bij een klein gebaar
Of een woord dat jij spreekt
Hoe mijn hart dan breekt
Zal ik jou ooit
Kunnen zeggen hoe mijn hart breekt
Als door een misverstand
Er was niets aan de hand
Ik jou hart weer breek
Ik zal jou nooit
Vertellen hoe mijn hart breekt
Breekt bij een klein gebaar
Of een woord dat jij spreekt
Hoe mijn hart dan breekt
Zal ik jou ooit
Kunnen zeggen hoe mijn hart breekt
Als door een misverstand
Er was niets aan de hand
Ik jou hart weer breek
donderdag 17 november 2011
dinsdag 15 november 2011
Twee jaar later...
Geen heel nieuwe blog deze keer, maar een herhaling van iets wat ik op 27 november 2009 heb geschreven. Morgen is het namelijk de sterfdag van mijn opa, die twee jaar geleden aan longkanker overleed. En met dit blogje, wat ik schreef vlak na zijn overlijden en zijn crematie, wil ik toch nog even stilstaan bij zijn dood. Want ookal is het alweer 2 jaar geleden, het voelt als de dag van gisteren.
Oma en mams hebben de hele nacht met opa in het ziekenhuis gezeten, om kwart voor zes ging het weer stukken beter met opa en konden ze naar huis. Opa vroeg nog wanneer het bezoekuur was, en of ze zijn mobiele telefoons mee wilden nemen. Nou, tuurlijk oops.
Om een uur of acht, oma en mama lagen net weer in bed, werden ze weer gebeld door het ziekenhuis. Opa ging snel achteruit en ze moesten nú komen. Door de file hebben ze er nog een uur over gedaan naar het ziekenhuis, rond 9 uur waren ze daar binnen. Opa was niet meer aanspreekbaar en was in een soort van coma. Om 10 voor 10 is hij rustig ingeslapen. Hij is heel langzaam weggegleden en niet gestikt, daar was hij zo bang voor. Hij had longkanker en had nog maar 1 ‘longkwab’ aan elke kant waardoor hij weinig lucht had. Al jaren (hij is 15 jaar ziek geweest) was hij doodsbang dat hij zou stikken, en dat hij zo rustig is weggegleden daar ben ik alleen maar blij mee. Hij heeft niet geleden.
Nou, dat was dus één dag voor mijn verjaardag. Ik geloof dat ik nog nooit zo’n k*tverjaardag heb gehad als dit jaar. Ik zei altijd dat mijn 14e verjaardag mijn rotste verjaardag was, want toen moest ik mijn lange haar (tot op m’n heupen) van mijn moeder tot boven mijn schouders af laten knippen. Nou, geloof me, ik laat liever mijn kop kaalscheren dan dit. Ik was normaal vrijwel elke dag bij opa en ik mis hem vreselijk. Nu ik dit schrijf ga ik alweer janken maarja dat zal voorlopig nog wel even blijven.
Toen begon het; we moesten alles gaan regelen. Gelukkig was ik op dat moment nog vrij helder, dus ik heb alles rationeel benaderd, de spelfouten uit de rouwkaart gehaald en me meer bezig gehouden met de praktische zaken. In alle crematoria in de buurt zat het helemaal vol, dus we planden de crematie een week later; maandagochtend om 12 uur. Vrijdag en zaterdag was Jeske hier, waar ik heel blij mee was. Ze was zaterdag ook mee naar mijn open les voor musical. Ik heb voor opa gezongen zaterdag, een week daarvoor toen ik bij hem op bezoek was had ik hem mijn dansje nog laten zien en hij vond het zó leuk en was zó trots. Ik weet zeker dat hij bij mijn open les stiekem mee heeft gekeken.
En maandag was het zo ver, de crematie. Ik heb eigenlijk alleen maar zitten janken. Het was supermooi, tante Joke leidde de dienst en zette opa precies zo neer als hij echt was. Mijn knuffeleendje, het ziekenhuiseendje wat ik had gekocht toen opa in 1994 voor het eerst ziek werd, stond op de kist. Samen met een foto die ik van opa had gemaakt en een kaars. Dayna en ik hadden samen ons eigen bloemstuk, een rood met wit hartje.
De plechtigheid was prachtig, en toen daarna iedereen kwam condoleren moest ik steeds weer janken. De helft van de mensen die er was kende ik niet eens maarja.
Ik heb een foto van opa en mij op mijn kamer gezet, en op dit moment brandt naast me een kaarsje die ik gemaakt heb van de honingraten die ik van opa heb gekregen.
Dag lieve opa.
* 24 september 1936 - † 16 november 2009
Dag lieve opa (27 november 2009, 21:40)
Er is een beetje veel gebeurd de afgelopen weken. De laatste keer dat ik blogde was zondagavond 15 november toen ik het nog had over een liedje waar ik vrolijk van werd, nou, één dag later was die vrolijkheid compleet verdwenen. Maandag 16 november jl. is mijn opa op 73-jarige leeftijd overleden, niet geheel onverwachts maar wel sneller dan verwacht. We wisten dat als hij een griepje of longontsteking of whatever zou krijgen hij het niet zou overleven, maar zaterdag de 14e was ik nog bij hem geweest en behalve dat hij het een beetje benauwd had (maar dat had hij altijd) was er niks aan de hand. Zondag is oma nog bij hem geweest en ging het niet veel slechter, maar zondagavond werd mijn moeder gebeld door het verzorgingshuis dat opa het zo benauwd had. Wat ze moesten doen. Nou, wat denk je? Naar het ziekenhuis natuurlijk.Oma en mams hebben de hele nacht met opa in het ziekenhuis gezeten, om kwart voor zes ging het weer stukken beter met opa en konden ze naar huis. Opa vroeg nog wanneer het bezoekuur was, en of ze zijn mobiele telefoons mee wilden nemen. Nou, tuurlijk oops.
Om een uur of acht, oma en mama lagen net weer in bed, werden ze weer gebeld door het ziekenhuis. Opa ging snel achteruit en ze moesten nú komen. Door de file hebben ze er nog een uur over gedaan naar het ziekenhuis, rond 9 uur waren ze daar binnen. Opa was niet meer aanspreekbaar en was in een soort van coma. Om 10 voor 10 is hij rustig ingeslapen. Hij is heel langzaam weggegleden en niet gestikt, daar was hij zo bang voor. Hij had longkanker en had nog maar 1 ‘longkwab’ aan elke kant waardoor hij weinig lucht had. Al jaren (hij is 15 jaar ziek geweest) was hij doodsbang dat hij zou stikken, en dat hij zo rustig is weggegleden daar ben ik alleen maar blij mee. Hij heeft niet geleden.
Nou, dat was dus één dag voor mijn verjaardag. Ik geloof dat ik nog nooit zo’n k*tverjaardag heb gehad als dit jaar. Ik zei altijd dat mijn 14e verjaardag mijn rotste verjaardag was, want toen moest ik mijn lange haar (tot op m’n heupen) van mijn moeder tot boven mijn schouders af laten knippen. Nou, geloof me, ik laat liever mijn kop kaalscheren dan dit. Ik was normaal vrijwel elke dag bij opa en ik mis hem vreselijk. Nu ik dit schrijf ga ik alweer janken maarja dat zal voorlopig nog wel even blijven.
Toen begon het; we moesten alles gaan regelen. Gelukkig was ik op dat moment nog vrij helder, dus ik heb alles rationeel benaderd, de spelfouten uit de rouwkaart gehaald en me meer bezig gehouden met de praktische zaken. In alle crematoria in de buurt zat het helemaal vol, dus we planden de crematie een week later; maandagochtend om 12 uur. Vrijdag en zaterdag was Jeske hier, waar ik heel blij mee was. Ze was zaterdag ook mee naar mijn open les voor musical. Ik heb voor opa gezongen zaterdag, een week daarvoor toen ik bij hem op bezoek was had ik hem mijn dansje nog laten zien en hij vond het zó leuk en was zó trots. Ik weet zeker dat hij bij mijn open les stiekem mee heeft gekeken.
En maandag was het zo ver, de crematie. Ik heb eigenlijk alleen maar zitten janken. Het was supermooi, tante Joke leidde de dienst en zette opa precies zo neer als hij echt was. Mijn knuffeleendje, het ziekenhuiseendje wat ik had gekocht toen opa in 1994 voor het eerst ziek werd, stond op de kist. Samen met een foto die ik van opa had gemaakt en een kaars. Dayna en ik hadden samen ons eigen bloemstuk, een rood met wit hartje.
De plechtigheid was prachtig, en toen daarna iedereen kwam condoleren moest ik steeds weer janken. De helft van de mensen die er was kende ik niet eens maarja.
Ik heb een foto van opa en mij op mijn kamer gezet, en op dit moment brandt naast me een kaarsje die ik gemaakt heb van de honingraten die ik van opa heb gekregen.
Dag lieve opa.
* 24 september 1936 - † 16 november 2009
zondag 13 november 2011
The Lion King 3D
Vandaag ben ik met mijn vriendinnetje naar The Lion King 3D geweest. Van tevoren was ik niet zo enthousiast over dat hele 3D-effect - ik krijg er altijd hoofdpijn van en ik vind die enge beestjes die op je afkomen maar griezelig - dus ik was erg benieuwd wat ik kon verwachten.
Ik moet toegeven: Het viel me reuze mee. Van creepy 3D effecten was geen sprake, hooguit schrok ik soms een beetje van een vogel die ineens wel héél dicht langs me vloog. Verder was het 3D vooral móói. Een paar takken op de voorgrond en een springende kudde antilopes op de achtergrond... En toen Simba's vader stierf, was dat in 3D nog nét wat emotioneler.
Maar stiekem werd ik, hoe mooi de film ook was, nog het meest vermaakt door het meisje naast me. Ik denk dat ze een jaar of 6 was, en 'gezellig' met papa naar de bioscoop. Het begon al goed: Ze kwamen te laat binnen, onder een hoop gejengel van het meisje, die haar 3D bril al op had. Ze plofte neer met haar flesje drinken, gevolgd door een hoop gemopper omdat mijn flesje in 'haar' bekerhouder stond (die houders tussen twee stoelen in, aan de leuning). Vader pakte haar flesje en zette hem in de andere houder, klaar om de film te kijken.
Een minuut of 5 was het stil, op wat popcorn gesmak na. Toen boog vader naar dochterlief toe: "Vind je het leuk schat?" "Nee," antwoordde ze, met haar armen demonstratief over elkaar gevouwen, "ik vind het stom." Een tikje beteuterd ging de vader weer rechtop zitten. De rest van de film heeft hij niets meer tegen zijn dochter gezegd.
Ik moet toegeven: Het viel me reuze mee. Van creepy 3D effecten was geen sprake, hooguit schrok ik soms een beetje van een vogel die ineens wel héél dicht langs me vloog. Verder was het 3D vooral móói. Een paar takken op de voorgrond en een springende kudde antilopes op de achtergrond... En toen Simba's vader stierf, was dat in 3D nog nét wat emotioneler.
Maar stiekem werd ik, hoe mooi de film ook was, nog het meest vermaakt door het meisje naast me. Ik denk dat ze een jaar of 6 was, en 'gezellig' met papa naar de bioscoop. Het begon al goed: Ze kwamen te laat binnen, onder een hoop gejengel van het meisje, die haar 3D bril al op had. Ze plofte neer met haar flesje drinken, gevolgd door een hoop gemopper omdat mijn flesje in 'haar' bekerhouder stond (die houders tussen twee stoelen in, aan de leuning). Vader pakte haar flesje en zette hem in de andere houder, klaar om de film te kijken.
Een minuut of 5 was het stil, op wat popcorn gesmak na. Toen boog vader naar dochterlief toe: "Vind je het leuk schat?" "Nee," antwoordde ze, met haar armen demonstratief over elkaar gevouwen, "ik vind het stom." Een tikje beteuterd ging de vader weer rechtop zitten. De rest van de film heeft hij niets meer tegen zijn dochter gezegd.
vrijdag 11 november 2011
Toch nog
Omdat ik geen kloppende songtekst van het prachtige nieuwe nummer 'Toch nog' uit Miss Saigon kon vinden, heb ik zelf meegeschreven met een opname, gezongen door Brigitte Heitzer. Omdat ik het zo'n prachtige tekst vind, besloot ik hem hier te delen. Mocht iemand een foutje in de songtekst tegenkomen, hoor ik het natuurlijk graag!
Miss Saigon - Toch nog
Toch nog
Geloof ik dat ik hem niet aan haar zal verliezen
Door die liefde van toen zal hij nu moeten kiezen
Ze verschijnt hier in levende lijven dan toch nog
Nooit was hij echt van mij, maar steeds weer hoop ik
Toch nog
Dat hij weet en beseft dat ik hem meer kan geven
Dat niet zij, maar dat ik hem geluk breng in 't leven
Ik hoop toch nog, 'k hoop toch nog
Dat hij kiest voor mij
Hij stal m'n hart, ja meteen toen 'k hem zag
Met dat lieve gezicht en die droevige lach
Zo ontheemd als hij was, zo alleen als hij was
Ik wist, ik hou van die man voor altijd, maar...
Toch nog
Was ik blind door vertrouwen dat mij mee kon slepen
Toen 'k haar zag heb ik alles volledig begrepen
Overweeg ik dat duister verleden dan toch nog
Win ik opnieuw zijn hart, win uiteindelijk ik
Toch nog
Vergelijkt hij haar liefde met mij, woont hij toch nog
Dat hij hoort bij de vrouw die hem werkelijk lief heeft
Die door dik en door dun z'n geluk en verdriet deelt
Mijn liefde
Als ik alles, ja alles riskeer, wil ik toch nog
't Is aan hem zal hij kiezen voor mij, win ik toch nog
Overwint onze liefde uiteindelijk
Toch nog
Miss Saigon - Toch nog
Toch nog
Geloof ik dat ik hem niet aan haar zal verliezen
Door die liefde van toen zal hij nu moeten kiezen
Ze verschijnt hier in levende lijven dan toch nog
Nooit was hij echt van mij, maar steeds weer hoop ik
Toch nog
Dat hij weet en beseft dat ik hem meer kan geven
Dat niet zij, maar dat ik hem geluk breng in 't leven
Ik hoop toch nog, 'k hoop toch nog
Dat hij kiest voor mij
Hij stal m'n hart, ja meteen toen 'k hem zag
Met dat lieve gezicht en die droevige lach
Zo ontheemd als hij was, zo alleen als hij was
Ik wist, ik hou van die man voor altijd, maar...
Toch nog
Was ik blind door vertrouwen dat mij mee kon slepen
Toen 'k haar zag heb ik alles volledig begrepen
Overweeg ik dat duister verleden dan toch nog
Win ik opnieuw zijn hart, win uiteindelijk ik
Toch nog
Vergelijkt hij haar liefde met mij, woont hij toch nog
Dat hij hoort bij de vrouw die hem werkelijk lief heeft
Die door dik en door dun z'n geluk en verdriet deelt
Mijn liefde
Als ik alles, ja alles riskeer, wil ik toch nog
't Is aan hem zal hij kiezen voor mij, win ik toch nog
Overwint onze liefde uiteindelijk
Toch nog
woensdag 9 november 2011
Een nieuwe look
Nu mijn blog al ruim 2 maanden bestaat, vond ik het tijd worden voor een nieuwe lay-out. Weg met die teddybeer en al dat turquoise, tijd voor mijn lievelingskleur: Roze!
Wat vinden jullie ervan?
Wat vinden jullie ervan?
maandag 7 november 2011
Victor, Vincent, Valentijn...
Al geruime tijd sta ik op de wachtlijst bij een goede hamstery, Grigio Mara. Zeker als je op zoek bent naar een hamstertje om mee te fokken, kost het nu eenmaal veel tijd. En als je dan ook nog eens zo'n perfectionist bent als ondergetekende... Tsja.
Een aantal weken geleden was het zo ver: Het nestje waaruit ik een uk zou krijgen, werd geboren. Ik was meteen enthousiast, het nestje zou mijn favoriete hamsterkleur (zilvergrijs!) bevatten en ook nog langharig worden.
Toen kwam echter het moeilijkste gedeelte: Een naam verzinnen.
Ik had wel een paar namen in mijn hoofd, maar omdat het het V-nestje van de hamstery was, moest ik verder op zoek. Geen enkele naam die ik in gedachten had begon namelijk met de V. Ook mijn vriendinnetje werd getackeld, wat vond zíj nou een mooie naam voor onze hamsterbaby? Het was nog een heel karwei maar toen dé naam voorbij kwam, waren we het eigenlijk direct eens.
Een aantal weken geleden was het zo ver: Het nestje waaruit ik een uk zou krijgen, werd geboren. Ik was meteen enthousiast, het nestje zou mijn favoriete hamsterkleur (zilvergrijs!) bevatten en ook nog langharig worden.
Toen kwam echter het moeilijkste gedeelte: Een naam verzinnen.
Ik had wel een paar namen in mijn hoofd, maar omdat het het V-nestje van de hamstery was, moest ik verder op zoek. Geen enkele naam die ik in gedachten had begon namelijk met de V. Ook mijn vriendinnetje werd getackeld, wat vond zíj nou een mooie naam voor onze hamsterbaby? Het was nog een heel karwei maar toen dé naam voorbij kwam, waren we het eigenlijk direct eens.
Védor.
zaterdag 5 november 2011
Wie wordt vanavond Miss Saigon?
Wat een prachtige musical is Miss Saigon.
Ik had er van tevoren expres weinig over gelezen, zodat ik blanco en zonder vooroordelen naar de musical zou gaan. Het enige wat ik wist, was dat het iets met een oorlog te maken had, en dat het geen vrolijk verhaal zou zijn. Nou, dat was het zeker niet. Nu huil ik sowieso vrij snel bij musicals, maar Miss Saigon sloeg echt alles.
Ik zal - voor de mensen die nog willen gaan - niet zeggen waaróm, maar zo tegen het einde van de eerste akte begon ik te snotteren en in de tweede akte was het helemaal één groot tranendal. De hoofdpersoon kreeg een flashback en de tranen begonnen toen pas écht te stromen, wat een prachtig acteerwerk, wat een drama... Wat geweldig gespeeld door onder andere Na-Young Jeon en Ton Sieben, toch twee vrij 'nieuwe' talenten.
Normaal ben ik meer van de vrolijke, feelgood-musicals, waar ik helemaal heppie de peppie vandaan kom. Toch ben ik zwaar onder de indruk van deze zware musical met een dramatisch einde, en ik wil hem zeker nog eens gaan bewonderen. Toch zou ik de musical niet aanraden naar mensen die een gezellig avondje weg willen en verder nooit naar een musical gaan, want het is écht een zwaar verhaal en toen ik de zaal uitkwam had ik het gevoel alsof ik net een begrafenis achter de rug had. Die 'kater' verdween pas in de loop van de volgende dag. Maar voor de echte musicalliefhebber is het echt een show die je gezien MOET hebben!
Ik had er van tevoren expres weinig over gelezen, zodat ik blanco en zonder vooroordelen naar de musical zou gaan. Het enige wat ik wist, was dat het iets met een oorlog te maken had, en dat het geen vrolijk verhaal zou zijn. Nou, dat was het zeker niet. Nu huil ik sowieso vrij snel bij musicals, maar Miss Saigon sloeg echt alles.
Ik zal - voor de mensen die nog willen gaan - niet zeggen waaróm, maar zo tegen het einde van de eerste akte begon ik te snotteren en in de tweede akte was het helemaal één groot tranendal. De hoofdpersoon kreeg een flashback en de tranen begonnen toen pas écht te stromen, wat een prachtig acteerwerk, wat een drama... Wat geweldig gespeeld door onder andere Na-Young Jeon en Ton Sieben, toch twee vrij 'nieuwe' talenten.
Normaal ben ik meer van de vrolijke, feelgood-musicals, waar ik helemaal heppie de peppie vandaan kom. Toch ben ik zwaar onder de indruk van deze zware musical met een dramatisch einde, en ik wil hem zeker nog eens gaan bewonderen. Toch zou ik de musical niet aanraden naar mensen die een gezellig avondje weg willen en verder nooit naar een musical gaan, want het is écht een zwaar verhaal en toen ik de zaal uitkwam had ik het gevoel alsof ik net een begrafenis achter de rug had. Die 'kater' verdween pas in de loop van de volgende dag. Maar voor de echte musicalliefhebber is het echt een show die je gezien MOET hebben!
donderdag 3 november 2011
Het leed dat 'SeeTickets' heet
Wat het de laatste tijd is bij SeeTickets, ik weet het niet. Al weken hoor ik mensen klagen over de slechte bereikbaarheid, maar ik dacht dat het allemaal wel meeviel. Zelf had ik er in ieder geval nooit last van. Tot gisteren.
Er kwam een leuke kortingsactie voor Miss Saigon binnen in mijn mailbox. Tweede kaartje gratis! Met de ticketprijzen van tegenwoordig is dat zeker wel een interessante aanbieding, want als je met twee personen een musical wilt bezoeken ben je al gauw zo'n €170,- kwijt. Belachelijk veel, en dan heb je pas twee tickets, dus een uitje met het hele gezin is echt een aanslag op je portemonnee.
Dan heb ik het nog niet eens over de kosten die je maakt nog vóórdat je een kaartje hebt. Bij de meeste aanbiedingen is het namelijk zo dat je niet online kunt boeken, maar moet bellen met een peperduur 0900-nummer. 45 cent per minuut, met een maximum van €22,50. Okee, als je direct geholpen wordt valt dat mee. Helaas heb ik gisteren welgeteld 12x moeten bellen voordat ik eindelijk een medewerker aan de lijn kreeg. Nu werk ik zelf bij een callcenter dus trap ik niet in de truucjes als "De wachttijd bedraagt meer dan vijf minuten." Uit ervaring weet ik dat het 6 minuten kan zijn, maar ook 40. En ook het achterlaten van mijn telefoonnummer begin ik niet aan, dat heb ik al eerder gedaan en toen heb ik 3 dagen moeten wachten voordat ik eindelijk teruggebeld werd.
Eigenlijk heb ik best wel medelijden met de mensen die bij SeeTickets de telefoon aan moeten nemen. Zij kunnen niets doen aan de achterlijke wachttijden, maar krijgen wel alle chagrijnige, boze klanten aan de lijn. Ik neem me daarom ook altijd voor om vriendelijk te zijn aan de telefoon, zolang zij dat ook tegen mij zijn. Ze zullen het al zwaar genoeg hebben.
Gelukkig kreeg ik ook een heel aardige vrouw aan de telefoon, die me goed en snel aan kaartjes heeft geholpen. Dat scheelt een hoop, want met al die telefoonkosten is al bijna mijn korting weer pleite.
Al met al heb ik het wel voor elkaar: Vanavond zit ik op rij 8 bij Miss Saigon!
Er kwam een leuke kortingsactie voor Miss Saigon binnen in mijn mailbox. Tweede kaartje gratis! Met de ticketprijzen van tegenwoordig is dat zeker wel een interessante aanbieding, want als je met twee personen een musical wilt bezoeken ben je al gauw zo'n €170,- kwijt. Belachelijk veel, en dan heb je pas twee tickets, dus een uitje met het hele gezin is echt een aanslag op je portemonnee.
Dan heb ik het nog niet eens over de kosten die je maakt nog vóórdat je een kaartje hebt. Bij de meeste aanbiedingen is het namelijk zo dat je niet online kunt boeken, maar moet bellen met een peperduur 0900-nummer. 45 cent per minuut, met een maximum van €22,50. Okee, als je direct geholpen wordt valt dat mee. Helaas heb ik gisteren welgeteld 12x moeten bellen voordat ik eindelijk een medewerker aan de lijn kreeg. Nu werk ik zelf bij een callcenter dus trap ik niet in de truucjes als "De wachttijd bedraagt meer dan vijf minuten." Uit ervaring weet ik dat het 6 minuten kan zijn, maar ook 40. En ook het achterlaten van mijn telefoonnummer begin ik niet aan, dat heb ik al eerder gedaan en toen heb ik 3 dagen moeten wachten voordat ik eindelijk teruggebeld werd.
Eigenlijk heb ik best wel medelijden met de mensen die bij SeeTickets de telefoon aan moeten nemen. Zij kunnen niets doen aan de achterlijke wachttijden, maar krijgen wel alle chagrijnige, boze klanten aan de lijn. Ik neem me daarom ook altijd voor om vriendelijk te zijn aan de telefoon, zolang zij dat ook tegen mij zijn. Ze zullen het al zwaar genoeg hebben.
Gelukkig kreeg ik ook een heel aardige vrouw aan de telefoon, die me goed en snel aan kaartjes heeft geholpen. Dat scheelt een hoop, want met al die telefoonkosten is al bijna mijn korting weer pleite.
Al met al heb ik het wel voor elkaar: Vanavond zit ik op rij 8 bij Miss Saigon!
Abonneren op:
Posts (Atom)