Vandaag is het 12 weken geleden dat mijn liefste Noameisje is overleden. Ik denk nog elke dag aan haar, ik zie iedere dag haar urntje in mijn kamer en soms lig ik nog steeds in mijn bed te snikken dat ze er niet meer is. Het is moeilijk voor te stellen als je het zelf nooit ervaren hebt, maar de onvoorwaardelijke liefde en vriendschap die zo'n klein beestje je kan geven... Het is niet te beschrijven.
12 weken geleden alweer. Het lijkt wel gisteren dat ik haar vond in haar kooitje, dat we haar lichaampje meenamen naar het crematorium en haar as in een urntje mee terugkregen. Toch lijkt het ook al zo lang geleden dat ik haar voor het laatst heb vast kunnen houden en over haar lieve koppie heb kunnen aaien. Ik kan me het moment nog zo goed herinneren dat we de ruimte uit moesten lopen waarin ze opgebaard lag. Ik heb nog tig keer omgekeken, wilde haar daar niet achterlaten in de wetenschap dat dit de laatste keer was dat ik haar zag. De tranen beginnen alweer rijkelijk te vloeien nu ik dit schrijf. Ik ben echt mijn beste vriendinnetje verloren, en ik ben haar al 12 weken kwijt.
Om de herinnering aan Noa levend te houden, heb ik Brigitte gevraagd om een portret van Noa te maken. Ze heeft al eerder een portret van ons hondje Dayna gemaakt, waar we ontzettend blij en tevreden over zijn. Gelukkig zag ze het ook zitten om Noa te tekenen. Als het portret klaar is, komt het boven haar urntje te hangen. Zo kan ik haar lieve kraaloogjes weer iedere dag zien. Ik kijk ernaar uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten