Dag 10: Spierballen

Vandaag had ik voor het eerst weer therapie, maar deze was pas om 2 uur. Dus kon ik lekker tot half 9 blijven liggen en daarna op mijn gemakje ontbijten. Vandaag was er wéér iemand voor het laatst, dus hadden we daarna nog een afscheid.

Toen ik daarna even niks te doen had, besloot ik nog maar een kaartje te gaan schrijven. Ik had net een kaartje uitgezocht wat goed bij het Postcrossing-profiel paste van degene waar hij heen moest, toen er een baliemedewerkster binnenkwam, gevolgd door een verpleger. "Jij bezorgt mij wel spierballen, zeg!" Met een doffe klap gooide ze een enorme stapel kaarten en enveloppen op het bureau waar ik aan zat. "Ik vroeg me al af voor wie het was," lachte de verpleger. "Ik wilde vragen of je al een beetje gewend was hier, maar ik zal je maar even met rust laten. Je hebt er nog een dagtaak aan om alles te lezen."

Ze kregen gelijk: het heeft me veel tijd gekost om alles te lezen, zo veel dat ik het lezen moest onderbreken voor de lunch en mijn rustuurtje. Toen heb ik nog vlug de laatste kaarten gelezen en was het tijd voor mijn therapie.

Het was combitherapie, met zowel de psycholoog als de ergotherapeut. We hebben een schema ingevuld over het effect van de pijn op mijn leven, mijn gedachten en mijn relaties met vrienden en familie. Het was wel heel confronterend om in te vullen; ineens moet ik op een rijtje gaan zetten wat ik allemaal niet meer kan, terwijl normaal de insteek is om te bekijken wat ik nog wél kan.

Vrijwel meteen daarna had ik fysiotherapie. Van een andere therapeut, omdat mijn eigen op vakantie is. Hij besloot om met me te gaan fitnessen. Oh jee. Niks voor mij... Zeker omdat het aan het einde van de dag was (half 4), kreeg mijn lichaam weinig meer gedaan. Daarna was ik moe en blij dat ik even mocht rusten. Het avondeten was prima en gezellig, daarna gingen we met één van de (vele!) vrijwilligsters even op de andere verdiepingen kijken. Vele van ons hadden die nog nooit gezien, en ik was verbaasd over de compleet andere indelingen! Ik had verwacht dat iedere afdeling er ongeveer hetzelfde uit zou zien, maar het was echt totaal anders.

Toen kwam Miek binnen en hebben we samen alle kaarten opgehangen, waarna we met wat anderen een potje Mens Erger Je Niet deden. We hadden veel lol, zoveel zelfs dat het bezoek uiteindelijk pas wegging toen het bezoekuur allang voorbij was. Zelfs de verpleging kwam even kijken waar iedereen was, want ze hadden niks te doen! Het was een gezellige maar zware dag.